De Italiaanse regering heeft geen excuses meer voor Gaza: Meloni moet nu handelen, en niet pas als er geen Palestijnen meer zijn.

Hoe kunnen we de bezette gebieden teruggeven? Er is niemand aan wie we ze kunnen teruggeven." (G. Meir)

"Ik geloof dat het erkennen van de staat Palestina, zonder dat er daadwerkelijk een staat Palestina is, juist averechts zou kunnen werken op het doel," zei Giorgia Meloni na de Franse erkenning. O jee! Wat een verheven gedachte. Ze voegt eraan toe: " Als iets wat niet bestaat op papier wordt erkend, dreigt het probleem opgelost te lijken, terwijl dat niet zo is." Ah! Het dilemma tussen schijn en werkelijkheid... En ze legt uit: " Hoewel ik een groot voorstander ben (sic!) van de staat Palestina, ben ik geen voorstander van erkenning vóór een proces voor de oprichting ervan." Probeer de drie beweringen eens te combineren: het resultaat is een kroegdialectiek voor de lafhartigen.

Israël heeft inderdaad besloten dat "de Palestijnse staat nooit mag bestaan" – en heeft zelfs zijn voornemen aangekondigd om de Westelijke Jordaanoever te annexeren – dus er zal geen " proces voor de oprichting ervan" vanuit Tel Aviv plaatsvinden. Een oplossing kan alleen komen als westerse regeringen, in plaats van de misdaden te steunen, de Joodse staat ervan overtuigen zich te houden aan de VN-resoluties. Hierin ligt het belang van de erkenning – nu! – van de Palestijnse staat, juist zodat, als die vandaag niet bestaat, die morgen wel kan bestaan. Het is geen toeval dat de twee criminelen, Netanyahu en Trump, als tarantula's reageerden op de Franse beslissing. President Meloni, u kunt niet doen alsof u niet begrijpt dat we nu moeten handelen – nu! – niet wanneer er geen Palestijnen meer zijn, door middel van uitroeiing of deportatie! Ik begrijp uw ideologische en politieke affiniteit met de man die beschuldigd wordt van oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid – in wiens regering, zoals Haaretz schreef, "de ministers spelen wie het meest fascistisch is." Ik begrijp ook dat u geniet van het gezelschap van uw vicepremiers, Salvini, die onlangs een prijs van Israël kreeg, en Tajani, die pleit voor de Palestijnse erkenning van de Joodse staat, en dat is nog wel het geval – vertel hem maar dat dit al sinds 1993 gebeurt! – maar met die ronduit cynische onzin van u komt u niet weg.

Het heeft geen zin om Netanyahu te bellen zonder een concreet politiek initiatief te nemen. Zolang u talmt, gaat de slachting van Palestijnen door, en u heeft niet eens de waardigheid om onze ambassadeur terug te roepen voor overleg, als een klein gebaar van veroordeling van de misdaden. De Italiaanse regering loopt het risico achteraan te staan. Een derde van de Europese landen erkent de Palestijnse staat al, en nu, na Frankrijk, heeft zelfs Engeland zijn steun uitgesproken, gevolgd door Malta, Canada, Australië en Portugal. Zelfs Duitsland komt in actie. De Duitse minister van Buitenlandse Zaken, Johann Wadephul, verklaarde dat de erkenning van de Palestijnse staat " een proces is dat nu moet beginnen" (cursivering toegevoegd). Begrepen? President Mattarella heeft Israëls "hardnekkigheid in het lukraak doden" veroordeeld. Geconfronteerd met de schande van de Israëlische theocratie en de moorddadige autocratie van Tel Aviv, heeft de Italiaanse regering geen excuses meer. Nu er in Gaza en op de Westelijke Jordaanoever een bloedbad plaatsvindt, wordt de hele mensheid geconfronteerd met iets angstaanjagends: de grootste morele, culturele en politieke kloof van onze tijd.

De nachtmerrie die een buitengewone Jood als Primo Levi het meest vreesde, is werkelijkheid geworden: een herhaling van de tragedie die hij in het concentratiekamp meemaakte. Met één radicaal verschil: tijdens de nazicrematoria konden onze grootouders zich op de een of andere manier vrijpleiten door te zeggen: we ontvingen vaag nieuws, zo monsterlijk dat het ongeloofwaardig leek, dus we konden niets doen. Wij weten het echter precies. We zien het allemaal elke dag (persoonlijk kan ik de macabere televisiebeelden nauwelijks meer verdragen), dankzij de Palestijnse journalisten die worden opgeofferd: maar liefst 235 van hen werden vermoord in gerichte moordpartijen door... de "enige democratie in het Midden-Oosten" (?!?). Wij hebben geen excuses, niemand van ons. Daarom is het cruciaal dat ieder van ons zich inzet voor het intensiveren van de volksmobilisatie – die, zoals we zien, een sterke invloed begint te hebben op de kanselarijen – zodat lokale autoriteiten en de regering de Palestijnse staat erkennen, de enige manier voor Israël om veiligheid en rust te hebben. Dit is allesbehalve een "contraproductieve" keuze! We moeten Giorgia Meloni helpen – kijk eens wat ik te zeggen heb – zodat Italië zijn rol kan spelen in het bevorderen van vrede in het Midden-Oosten en het Middellandse Zeegebied. Laten we proberen te voorkomen dat ze eindigt als Ursula von der Leyen over tarieven: niets, maar dan in een mooi jasje.

VAN

Mario Capanna