Kameraad Shakespeare | Berlijnse ezel

Het is een vreemde instelling: de Duitse Bondsdag. Verbazingwekkende figuren komen en gaan, houden hun toespraken en krakende platitudes. En de tradities die parlementariërs in stand houden, zijn al even vreemd. Bijvoorbeeld deze: voor het begrotingsdebat zijn alle fracties het eens over één woord, dat ze achteloos in hun toespraken laten vallen – ze hebben immers niets anders te doen terwijl ze debatteren over de verdeling van de miljarden over miljarden.

Nu staan ​​leden van de Bondsdag niet bepaald bekend om hun uitgebreide kennis van de kunsten. Dat weerhield hen er blijkbaar niet van om de weerloze kameraad Shakespeare aan te pakken. (De termen "Reeperbahn Festival" en "glühwein", waar in voorgaande jaren overeenstemming over was bereikt, vielen waarschijnlijk veel beter in de smaak bij professionele politici.)

Vicekanselier Lars Klingbeil (SPD) grapt op weinig fantasierijke wijze: "Voor sommigen is het speciale fonds een midzomernachtsdroom, voor anderen het tegenovergestelde." En zijn partijgenoot Thorsten Rudolf weet kritiek van de oppositie te pareren: "Wie zo praat, leeft politiek gezien nog steeds in zijn eigen, verwarde midzomernachtsdroom."

Yannick Bury (CDU) praat zichzelf in het nauw als hij pleit voor controlemechanismen voor het speciale fonds, "zodat de uitgaven geen midzomernachtsdroom worden, maar daadwerkelijke meerwaarde opleveren voor dit land." Want wie beweert nu werkelijk dat meerwaarde en midzomernachtsdroom elkaar uitsluiten?

Sebastian Schäfer (Groenen) spreekt op enigszins fantasieloze wijze over een "midzomernachtmerrie". En Groenenpartij-lid Katrin Uhlig maakt zich zorgen dat "hun midzomernachtdroom van 500 miljard dollar in het ergste geval de nachtmerrie van toekomstige generaties zal worden", alsof er niet per se iets nachtmerrieachtigs aan de midzomernachtdroom zit.

Lukas Krieger (CDU) lijkt zelf literair ambitieus en zegt op wonderlijk raadselachtige wijze: "We zijn nog ver verwijderd van een Midzomernachtsdroom."

In reactie op de opmerkingen van voormalig minister voor Maskers Jens Spahn (CDU), die huivert bij de gedachte aan socialistische dromen, antwoordt Ines Schwerdtner (Links-Partij) dat de christendemocraten elke schuchtere poging tot een socialer beleid afstraffen met de gebruikelijke strijdkreten: "Socialisme, Midzomernachtsdroom, planeconomie." En ze heeft niet helemaal ongelijk, want Shakespeares "Midzomernachtsdroom" laat zien hoe de planeconomie niet werkt in liefdeszaken.

Zonder enige inhoudelijke verwijzing stelt Matthias Hiller (CDU) in de meest onaangename Zwabische taal dat zelfs in "Ein Midsummer Night's Dream" verschillende verhaallijnen harmonieus in elkaar overlopen. En hij zegt tenminste niets verkeerds.

Svenja Schulze (SPD) laat daarentegen haar ietwat verdraaide ideeën over romantiek en liefde zien: "Het is niet zo romantisch als de bruiloft van Theseus en Hippolyta in Shakespeare's 'A Midsummer Night's Dream', maar dit is ook geen liefdesrelatie; het is een coalitie van rede."

En toch hebben alle sprekers zich in ieder geval flink ingespannen. Enkele thema's van vreugde en uitbundigheid bleven in het geheugen gegrift. Dat de gebeurtenis ook over onbeantwoorde liefde, geweld en dwang ging, was niet meer voor iedereen even duidelijk.

Uitzonderlijke figuur Stephan Brandner (AfD) steekt zijn onwetendheid niet onder stoelen of banken en geeft toe dat hij het eerst moest opzoeken, omdat het al een tijdje geleden was dat ze het bij Duits hadden behandeld. Vervolgens leest hij voor uit het briefje: "Ein Midzomernachtsdroom belicht de onvoorspelbaarheid en irrationaliteit van de liefde, de gevolgen van manipulatie", en benadrukt meteen de parallellen met de regeringscoalitie.

Brandner vertelt ons niet waar hij deze uitleg vandaan heeft. Hij onthult ook niet waar en wanneer Shakespeare in de Duitse les werd onderwezen. Of dat Shakespeare misschien geschrapt moet worden, aangezien Duitse toneelschrijvers, zoals de AfD in sommige kringen eist, op het toneel thuishoren. Het hoeft niet altijd Shakespeare te zijn; elke lezing kan een positieve impact hebben op het partijpersoneel. De "Grondwet" of de "Universele Verklaring van de Rechten van de Mens" zouden een begin zijn.