GASTCOMMENTAAR - Hamas heeft al lang een van zijn oorlogsdoelen bereikt: veel Europeanen erkennen openlijk hun antisemitische houding

Aan het einde van een tiendaagse leesreis door Duitsland – met afspraken in verschillende steden en voor een wisselend publiek – ben ik verbijsterd door de veelheid aan beschuldigingen die naar mijn hoofd zijn geslingerd: Israël heeft willens en wetens de massamoorden van 7 oktober toegestaan, uitgelokt of zelfs in scène gezet om een ​​voorwendsel te creëren voor brute militaire actie tegen de Palestijnen; Israël pleegt genocide in Gaza; Israëlische soldaten hebben een gevangengenomen Palestijnse journalist verkracht; Israël is verantwoordelijk voor een hongersnood in Gaza; de oorlog wordt alleen maar gevoerd zodat Netanyahu aan de macht kan blijven.

Dit alles is mij, een Israëlisch staatsburger, verweten door waardige, onopvallende Duitsers. Ik ben onvermoeibaar geconfronteerd met de valse aantallen slachtoffers van Hamas, alsof deze terroristische organisatie een eervolle, waarheidlievende bron was. En sommige Europese media verspreiden gewillig de horrorverhalen van deze verklaarde gezworen vijanden van het Westen.

Het lijkt alsof een betovering is verbroken, alsof er geen belemmeringen meer zijn om gedachten en gevoelens die lang in het geheim zijn gekoesterd, vrijelijk te uiten: Israël wordt steeds meedogenlozer, brutaler en schaamtelozer, en wij mogen niets zeggen; we moeten doen alsof we achter het land staan. Want een opportunistische bondskanselier beloofde ooit achteloos dat de veiligheid van Israël "Duitse raison d'état" was.

Wat verbijsterend is aan het nieuwe antisemitisme, is de enorme omvang van de beschuldigingen. Joden mogen ongestraft Palestijns land innemen en er illegale nederzettingen bouwen. Het Witte Huis in Washington, gecharmeerd door een lobby van Joodse financiers, doet hen een groot plezier. Terwijl Joden in de middeleeuwen het bloed van christelijke kinderen gebruikten voor hun Pesachbrood, doden ze vandaag de dag kinderen om Netanyahu aan de macht te houden.

De stereotypen zijn zo stom dat je niet zou denken dat ze geschikt zijn voor moderne Europeanen. Maar wanneer in bepaalde kringen een bepaald niveau van hysterie wordt bereikt, worden Joden beschuldigd van elke gruweldaad die de mensheid ooit heeft begaan: elke misdaad, elke perversie, elke perversie.

Hoe heb ik deze reis overleefd? Met de kalmte van iemand die niemand wil overtuigen. Hoe kun je de wanhopige oorlog van Israël uitleggen aan Europeanen, die al tientallen jaren in vrede leven, zelfs vandaag de dag? Ik beperkte me tot verslaggeving over de stemming in het land, over het vertrouwen en de hoop op vrede, en tegelijkertijd over de vastberadenheid van de overgrote meerderheid om Hamas als strijdmacht voorgoed uit te schakelen.

Ik wees erop dat dit geen wraak of machtspolitiek van Netanyahu was, maar gewoon het enige verstandige: er kan nooit vrede komen met deze terroristische militie. De Arabische buurlanden Jordanië, Saoedi-Arabië, de Golfstaten en Egypte hopen ook op de overwinning van Israël op de vazallen van hun gevaarlijkste vijand, het mullah-regime in Iran. En, niet in de laatste plaats, veel Iraniërs hopen hierop, zoals een taxichauffeur in Berlijn, een oudere Perzische vrouw, me in ontroerende woorden uitlegde: Ze droomt ervan terug te keren naar Teheran, vanwaar zij en haar man jaren geleden om politieke redenen moesten vluchten.

In de Saksische industriestad Chemnitz, die zelf steeds meer kampt met moslimimmigratie, had ik een ontmoeting met zestig middelbare scholieren in de leeftijd van 15 tot en met 18 jaar. Nadat ze al hun beschuldigingen tegen Israël hadden geuit, vroeg de schooldirecteur me om een ​​laatste woord. Kennelijk in de hoop dat ik de ietwat onaangename stemming zou verzoenen.

Ik zei dat het al een succes was dat we zo openlijk hadden gesproken. Ik was er niet om hen te overtuigen, wat sowieso onmogelijk was gezien de begrijpelijke oorlogsafkeer van jonge Duitsers en het wijdverbreide anti-Israël sentiment. Mijn doel was om hen een alternatieve mening te laten horen, "een second opinion", zoals ze dat in het Engels zeggen. Vervolgens adviseerde ik hen om zich te beperken tot media die op een evenwichtige manier over het Midden-Oosten berichten.

De Europese Unie heeft miljarden euro's belastinggeld gestoken in de illusie van een Palestijnse staat, die vermoedelijk noch door de meerderheid van de Palestijnen, noch door de meerderheid van de Israëliërs wordt gewenst. Hoe kun je je de oprichting van een staat voorstellen die niet door de betrokken bevolking wordt gewenst?

De sjeiks van de regio rond Hebron, de grootste stad in de Palestijnse gebieden, kondigden onlangs in een openbare verklaring aan dat ze hun gebied al enige tijd bestuurden zonder de corrupte Abbas-autoriteit. Ze wilden vrede sluiten met Israël, zelfs zonder een nutteloze, obstructieve Palestijnse staat naar Europees model.

Er is iets wanhopigs aan de Britse Labour-regering of de Franse president Macron die een staat erkennen die niet bestaat en waarschijnlijk nooit zal bestaan. Ze suggereren hun bevolking dat deze staat in hun belang en dat van Europa is, en dat de enorme uitgaven voor de decennialange afwezigheid van een staat gerechtvaardigd zijn.

Om dit misplaatste Midden-Oostenbeleid te legitimeren, moet Israël gedemoniseerd en belasterd worden. De gevolgen zijn verwoestend. Antisemitische stereotypen en complottheorieën uit voorbije eeuwen hebben opnieuw hun weg gevonden naar het bewustzijn van de Europese jeugd.

Volgens een onderzoek van de Britse Campaign Against Antisemitism (CAA) gaf 42 procent van de ondervraagde jongeren aan dat Israël kan doen wat het wil dankzij de steun van invloedrijke Amerikaanse Joden. 14 procent beschouwde de pogrom van Hamas tegen de Joden op 7 oktober als een legitieme daad. 58 procent van de jongeren is van mening dat Israël en zijn aanhangers een negatieve invloed uitoefenen op de Britse democratie.

De terugkeer van antisemitische houdingen ten opzichte van het Europese denken heeft een directe impact op het sociale leven. Niet alleen neemt de marginalisering en het gevaar voor Europese Joden toe, maar ook de vijandige houding ten opzichte van niet-Joodse landgenoten die Israël steunen: volgens het bovengenoemde onderzoek voelt bijna de helft van de 18- tot 24-jarigen zich "ongemakkelijk" in de omgang met mensen die openlijk sympathiseren met Israël; slechts 18 procent zou hun gezelschap tolereren.

Bovendien leidt antisemitisme, dat steeds meer door de meerderheid van de samenleving wordt geaccepteerd, tot beperkingen op sociale interactie. Sommige evenementen kunnen alleen plaatsvinden onder politiebewaking, andere worden zogenaamd om veiligheidsredenen afgelast. Joden leven in angst, mijden bepaalde buurten in hun geboortestad en verbergen tekenen van hun Joods-zijn. Buurthuizen en synagogen worden afgesloten en bewaakt, en Joodse kinderen leren dat ze voorzichtig moeten zijn en ongewoon gedrag moeten onderdrukken. Een normaal leven is onder dergelijke omstandigheden niet langer mogelijk.

Gezien deze omstandigheden is het al een succes dat de jonge Duitsers in Chemnitz geen enkel teken van ongemak vertoonden en me beleefd applaudisseerden na mijn pro-Israël-verklaring. Sommigen kwamen zelfs na afloop naar me toe en betreurden de ernst van hun beschuldigingen. Ik stelde hen gerust: voor mij was het een onbetaalbare ervaring. Ik had niet verwacht dat jonge Europeanen zo bevooroordeeld zouden zijn in hun afwijzing van Israël.

Hamas en andere militante moslims lijken de stemming in Europa succesvol te beïnvloeden en het kritische denken van Europeanen te belemmeren. Europese samenlevingen moeten zelf beslissen of ze willen afglijden naar openlijke Jodenhaat. Dit gevaar is niet zo reëel geweest als het vandaag de dag is.