Waar zijn de vrouwenbewegingen?
De pro-gezinsretoriek is leuk en aardig, en de bezorgdheid over het lage geboortecijfer is zelfs nog groter, maar wanneer dit alles frontaal botst met de sociale dialoog, waarbij werkgeversorganisaties zelfs voorstellen om de werkweek te verlengen van 40 naar 60 uur, dan is het raak. Met andere woorden: moeders zitten nog steeds in de problemen. Sterker nog: ze zijn een doelwit geworden.
Sterker nog, vrouwen worden het doelwit, niet alleen moeders. Kijk maar naar de voorstellen van de regering van Luís Montenegro of de PSD. Deze partij stelde in het parlement voor om de artikelen over obstetrisch geweld uit de wet te schrappen, waardoor gynaecologen die onterechte episiotomieën uitvoeren (het wegsnijden van vaginaal weefsel tijdens de bevalling), worden gestraft. Deze wet werd pas in maart vorig jaar gepubliceerd.
Vervolgens worden in de nieuwe Nationale Strategie voor Burgerschapseducatie, die de overheid ter consultatie heeft voorgelegd, onderwerpen over seksualiteit geschrapt uit de cursus Burgerschap en Ontwikkeling. Talrijke internationale academische studies hebben decennialang aangetoond dat seksuele voorlichting op scholen veel tienerzwangerschappen heeft voorkomen en een doorslaggevende rol heeft gespeeld bij het verduidelijken van het concept 'instemming' en het voorkomen van veel datinggeweld.
Om nog maar te zwijgen van het feit dat de PSD, Chega en CDS eerder dit jaar voorstellen hebben afgewezen om de termijn voor vrijwillige zwangerschapsafbreking op verzoek van vrouwen te verlengen van tien naar twaalf weken. Portugal heeft een van de strengste termijnen in Europa en de Wereldgezondheidsorganisatie adviseert twaalf weken.
En nu komen we bij de arbeidswetgeving. Ouders met kinderen jonger dan 12 jaar kunnen weigeren om in het weekend of 's avonds in ploegendienst te werken, omdat ze recht hebben op meer vaste uren. Het is moeilijk te begrijpen dat de overheid op dit punt terugkrabbelt, aangezien ze stelt dat flexibele uren "moeten worden aangepast aan de specifieke vormen van werktijdorganisatie die voortvloeien uit de openingstijden van het bedrijf of de aard van de taken van de werknemer."
Dit artikel over arbeidsrecht heeft eigenlijk weinig met ouderlijke rechten te maken. We hebben het over het recht van kinderen om aan het einde van de schooldag bij hun verzorgers te zijn. Samen eten met hun ouders, ze voor het slapengaan onder het dekbed laten leggen, het weekend bij hen doorbrengen... Hebben kinderen deze tijd met hun verzorgers niet nodig?
We hebben het probleem van zwangerschapsverlof, waarbij geprobeerd wordt te voorkomen dat partners recht hebben op drie dagen betaald verlof om moeders in hun rouw te begeleiden... En de aanval op moeders die borstvoeding geven na hun tweede levensjaar, die daarvoor twee uur verlof per dag krijgen. Minister van Arbeid, Maria do Rosário da Palma Ramalho, wordt gevraagd ons het aantal moeders in deze situatie te verstrekken, zodat het land kan begrijpen of we hier inderdaad te maken hebben met een probleem dat de economische productiviteit beïnvloedt, zoals de regering suggereert, of dat het slechts een zinloze ideologie is.
Te midden van dit alles rijst de vraag: waar zijn de vrouwenbewegingen? Wat zijn ze van plan te doen tegen zo'n aanval op vrouwenrechten? Hun inactiviteit is verrassend in een land waar vrouwen gisteren nog niet konden stemmen, waar ze gisteren nog toestemming van hun man nodig hadden om de grens over te steken. Dit zijn geen tijden om de andere kant op te kijken.
