Sommigen brengen jaren door in psychiatrische bedden in New Brunswick omdat er weinig huisvestingsmogelijkheden zijn, zegt de ombudsman.

Een psychiatrische patiënte woonde meer dan 20 jaar in een ziekenhuis in Campbellton totdat ze door tussenkomst van de ombudsman van New Brunswick een thuis vond in de gemeenschap voor de laatste maanden van haar leven.

Uit een onderzoek van ombudsman Marie-France Pelletier is gebleken dat dit slechts één voorbeeld is van een patiënt die veel langer dan nodig in psychiatrische zorg verblijft.

Haar laatste rapport noemt die patiënte "Isabelle" en vermeldt dat ze dagelijks langere tijd in fixatie werd gehouden in het Restigouche Ziekenhuiscentrum. De ombudsman begon samen met Maatschappelijke Ontwikkeling te werken aan een plek voor Isabelle, en uiteindelijk werd ze uit het ziekenhuis overgeplaatst naar een verzorgingshuis.

"Daar kon ze meer sociale interacties met haar familie en leeftijdsgenoten hebben", aldus het rapport.

Isabelle overleed een paar maanden na haar overplaatsing naar de gemeenschap. Toch was haar familie dankbaar voor de verbeterde levenskwaliteit in haar laatste maanden.

Uit interviews die het bureau van de ombudsman hield met ziekenhuispersoneel in de provincie, bleek dat psychiatrische patiënten doorgaans een jaar of langer moeten wachten op een plaatsing in de gemeenschap, waar ze een thuis krijgen buiten het ziekenhuis.

Medewerkers legden uit dat als er geen plaatsing wordt gevonden, Sociale Ontwikkeling vaak het dossier van de patiënt sluit. Dit betekent dat er niet langer actief wordt gezocht naar een plaats in de gemeenschap voor de patiënt, aldus het rapport.

Volgens Pelletier worden patiënten met complexe behoeften, zoals een verstandelijke beperking of een ontwikkelingsstoornis, vaak in het ziekenhuis opgenomen wanneer zij lastig gedrag vertonen, waaronder agressie, omdat ze nergens anders heen kunnen.

CBC News heeft ook het verhaal gevolgd van Devan Tidd, een autistische man die, nadat hij bijna tien jaar in het Restigouche Hospital Centre had doorgebracht, werd vastgehouden in een federale gevangenis op basis van een overeenkomst met de provincie.

De New Brunswick Review Board heeft hem onlangs ontslagen uit de maatschappij , maar tijdens de hoorzitting over dat ontslag merkte Tidds psychiater op dat het "minstens enkele maanden" kan duren voordat er een woonplek voor hem gevonden is.

Minister van Sociale Ontwikkeling Cindy Miles beantwoordde geen vraag van CBC News over de reden van deze vertraging.

Housing New Brunswick heeft dit jaar zeven nieuwe sociale woningbouwprojecten geopend, waaronder twee ondersteunende wooncomplexen in Moncton. Er vinden verdere gesprekken plaats om te zien of er in de nabije toekomst meer van dit soort ruimtes kunnen worden toegevoegd. — E-mail van minister van Sociale Ontwikkeling Cindy Miles

Maar ze stuurde een verklaring waarin ze zei dat haar afdeling samenwerkt met NB Housing om meer opties toe te voegen.

"Housing New Brunswick heeft dit jaar zeven nieuwe sociale woningbouwprojecten geopend, waaronder twee ondersteunende wooncomplexen in Moncton", schreef ze in een e-mail.

Er vinden momenteel verdere gesprekken plaats om te kijken of er in de nabije toekomst meer van dit soort ruimtes kunnen worden toegevoegd.

Kelly Lamrock, belangenbehartiger voor kinderen, jongeren en senioren, riep de provincie onlangs ook op om het huidige "gebrek aan morele duidelijkheid" aan te pakken als het gaat om huisvesting voor mensen met een beperking.

"We volgen met grote belangstelling de zaak waarin we iemand hebben die een plek heeft veroverd in wat eigenlijk een penitentiaire inrichting zou moeten zijn", zei hij. "Ik denk dat er grenzen moeten zijn die we niet overschrijden."

'Vast in het systeem'

Volgens Sébastien Lagacé, adjunct-vicevoorzitter geestelijke gezondheid en verslaving bij Vitalité Health Network, legt onnodige ziekenhuisopname niet alleen een druk op de patiënten, maar ook op het psychiatrisch personeel.

"De rol van het personeel is om hen te behandelen en ervoor te zorgen dat ze zo snel mogelijk kunnen re-integreren in de gemeenschap", zei Lagacé in een interview. "Het is moeilijk voor medewerkers om te zien dat patiënten vastzitten in het systeem en niet kunnen floreren in de maatschappij."

Pelletier wees ook op de gevolgen voor de gezondheidszorg.

"Overbevolking op psychiatrische afdelingen kan problemen in het hele ziekenhuis veroorzaken, omdat nieuwe psychiatrische patiënten wachten op opname en de ruimte op de spoedeisende hulp in beslag neemt", schreef ze.

We hebben ongeveer 40 procent van onze patiënten in het Restigouche Hospital Centre die ontslagen worden, maar er is geen ruimte in de gemeenschap om hen op te nemen. — Sébastien Lagacé, Vitalité Health Network

Volgens Lagacé kan de huur- en huizenmarkt een uitdaging vormen voor patiënten, vanwege het stigma dat kleeft aan een ziekenhuisopname voor psychiatrische zorg.

"Ongeveer 40 procent van onze patiënten in het Restigouche Hospital Centre wordt ontslagen, maar er is geen ruimte in de gemeenschap om hen op te nemen", aldus Lagacé.

"Het feit dat ze in een psychiatrische instelling hebben gezeten, vormt een barrière voor hun herintegratie in de maatschappij."

Hij is verheugd over de oproep van de ombudsman aan de provincie om de beschikbaarheid van huisvesting voor mensen met complexe psychische aandoeningen te vergroten.

Financiële implicaties

Julia Woodhall-Melnik werkt mee aan een onderzoek naar huisvesting, dat is bedoeld om een ​​landelijk overzicht te maken van de huisvestingsmogelijkheden voor mensen met chronische psychische aandoeningen.

Toen leden van de groep de opties voor een goede ondersteuning in New Brunswick gingen onderzoeken, ontdekten ze dat er geen waren.

"Echte woonmogelijkheden met hoge ondersteuning voor mensen met psychische aandoeningen zijn er in de provincie niet", aldus Woodhall-Melnik.

"Wat je nu ziet, zijn veel mensen die door de mazen van het net vallen. Het zijn daklozen, mensen die liever dakloos zijn dan in een psychiatrische inrichting, terwijl dat niet echt nodig is. Of mensen die in... langdurige zorg verblijven, maar dat niet nodig hebben."

Volgens Woodhall-Melnik blijkt uit huisvestingsonderzoek "telkens weer" dat het onopgelost laten van het probleem de provincie op de lange termijn meer kost dan het daadwerkelijk oplossen ervan.

"De financiële gevolgen zijn verwoestend, toch? De duurste vorm van zorg is ziekenhuiszorg... dollars en centen zijn daar niet logisch," zei ze.

'Een kwestie van prioriteit': expert

De provincie heeft onlangs ook een taskforce opgericht om dakloosheid te onderzoeken, hoewel emeritus hoogleraar Tim Aubry van de Universiteit van Ottawa zei dat er al bekende oplossingen zijn.

Tien jaar geleden leidde Aubry het At Home/Chez Soi-project in Moncton, dat onderzoek deed naar ondersteunende woonmogelijkheden voor mensen met een psychische aandoening.

Ze ontdekten dat huisvesting met aanvullende diensten – in hun geval een mobiel team van zorgverleners – essentieel was voor iemands herstel, samen met huurtoeslagen.

"De verbetering die ze ervaren geeft ze een kans, als die er is, om een ​​leven op te bouwen ondanks dat ze misschien nog steeds last hebben van psychische klachten," zei hij.

"Het gaat erom dat ze voorbij hun ziekte kunnen kijken en zich kunnen richten op dingen die... belangrijk voor hen zijn."

Hij zei dat de regionale FACT-teams (Flexible Assertive Community Treatment) van de gezondheidsautoriteiten werden ingezet bij de deelnemers aan het onderzoek. Deze teams zijn bedoeld om ziekenhuisopnames van patiënten met ernstige psychische aandoeningen te verkorten.

Die FACT-teams bestaan ​​nog steeds, maar volgens Aubry lijken overheden nog steeds moeite te hebben met het combineren van gezondheidszorg- en huisvestingsmiddelen om het soort model waar zijn team mee werkte, uit te voeren.

Aubry is ervan overtuigd dat het koppelen van deze FACT-teams aan huurders die in ondersteunende wooneenheden wonen, een ideale oplossing zou zijn.

"Het is een kwestie van prioriteiten... Waar zet je je middelen in?", zei Aubry.

"Doordat dakloosheid overal in het land zichtbaar is, is het niet langer verborgen. Je hebt kampen in de meeste steden, groot en klein, en dat is een weerspiegeling van een echt falen van ons sociale beleid en gezondheidsbeleid."