The Naked Gun wil klassieke komedie nieuw leven inblazen, maar schittert pas echt als het durft nieuw te zijn

Er zit een grap in Liam Neesons The Naked Gun . Natuurlijk is er meer dan één. Qua grappen zit de extreem late reboot van Leslie Nielsens detectivekomedieserie ongeveer net zo vol als de strakke jurk van zijn tegenspeelster Pamela Anderson.

Maar dit is een subtiele en terugkerende grap waar Neesons luitenant Frank Drebin Jr. en zijn partner Ed Hocken Jr. (Paul Walter Hauser) een groot deel van de speelduur aan meedoen. Drebin en Hocken houden, lopend de politiepen, het kantoor van de chef, zelfs rijdend over straat of letterlijk door de lucht vallend, altijd halfvolle koffiekopjes vast. En elke keer reikt een hand net buiten beeld hen een iets grotere kop aan.

"Dank u wel," is Drebins kortaf antwoord, voordat hij met geweld zijn nog volle glas op de grond gooit om de volgende, lachwekkend grotere beker te pakken.

Waarom staat deze grap hier? Is het een commentaar op het overwerk van de politie? Een ondermijning van de visuele signalen en motieven van het detectivegenre? Een scherpe kritiek op een drug waarvan we willens en wetens onze sociaal geaccepteerde afhankelijkheid niet kennen?

Nee, nerd. Hou je mond. Het staat er omdat het grappig is.

Dit is de toewijding van The Naked Gun aan het verhaal: het speelt zich af tussen een flinterdun verhaal over een soort femme fatale (Anderson) en Drebins pogingen om een hopeloos ingewikkeld plan van de kwaadaardige miljardair (Danny Huston) te onthullen.

Het is een van die op zichzelf staande grapfilms die in de jaren 80 redelijk wat geld opleverden, hun hoogtepunt bereikten in de Scary Movie- periode van de jaren 2000, maar in 2010, toen The 41 Year Old Virgin Who Knocked Up Sarah Marshall and Felt Superbad About It uitkwam, vrijwel compleet DOA waren.

Maar de humor van The Naked Gun is niet helemaal hetzelfde. De franchise, ontstaan uit de jaren 80-serie Police Squad , opereerde in die typisch Amerikaanse (hoewel nog steeds vaag Britse) komische sfeer van het elitaire laag. Het soort humor dat een "verstandige lach " vereist om aan te geven dat je het echt snapt; een soort opzettelijk domme komedie die soms een beetje intellectuele nauwkeurigheid vereist.

Maar de clou is bijna altijd hetzelfde: absurde, zinloze of vulgaire onthullingen die de spot drijven met het feit dat we onvolwassen genoeg zijn om erom te lachen. Denk eens aan de mentale inspanning die nodig is om de beruchte zin "Sneed's Feed and Seed (voorheen Chuck's)" van The Simpsons te ontleden. Vergelijk dat nu eens met de daadwerkelijke blauwe humor van de clou wanneer die uitkomt.

Hier aan de overkant van de oceaan beseffen we maar al te goed hoe dom we zijn.

Het is dit soort klassieke komedie die Naked Gun en regisseur Akiva Schaffer ( Popstar: Never Stop Never Stopping ) nieuw leven willen inblazen. Ze willen daarmee een stap terug doen in de tijd, ver verwijderd van de hedendaagse, door algoritmen geobsedeerde en eindeloos referentiële online humor.

Er zijn vrijwel geen theaterkomedies meer om de grappen in te verwerken, maar dat wil niet zeggen dat er geen komedie is. SNL is op de een of andere manier nog steeds populair; The Simpsons , South Park en It's Always Sunny in Philadelphia zitten allemaal stevig in de dubbele cijfers voor seizoenen; en ondanks de annulering van Stephen Colbert blijven we maar discussiëren over hoezeer we late-night-tv waarderen.

Maar de afgelopen tien jaar hebben we ons afgevraagd of het een 'woke' afkeer is van grove humor , of de makkelijkere gok op licht grappige actiefilms , of gewoon een algemeen gebrek aan respect voor het genre dat de blockbuster-komedie de das omdeed.

Punny paraprosdokian

Het komt allemaal samen als een zware klim voor deze franchise: de klassieke komedie opnieuw opstarten als zowel een communicator voor popcultuur als een kaskraker. Een groot deel van de krappe speelduur van 85 minuten van The Naked Gun probeert dit te doen door Nielsens originele comedytrucs direct na te bootsen. Bijvoorbeeld door de eindeloos vrolijke "paraprosdokian" te gebruiken – een reeks zinnen waarin het tweede deel het publiek dwingt te herinterpreteren wat het eerste deel eigenlijk betekende.

Denk aan de perfect uitgevoerde woordenwisseling van Airplaine!: "Dat meen je toch niet?" Gevolgd door: "Ik meen het. En noem me geen Shirley ."

Neeson's The Naked Gun komt voortdurend terug op deze techniek, met goede, maar niet schokkende resultaten.

"UCLA?" vraagt Neeson op een gegeven moment aan Anderson, als hij naar haar alma mater vraagt.

"Ik zie het elke dag", antwoordt ze, terwijl ze uit het raam kijkt over de stad Los Angeles.

Ze bezoekt LA elke dag. Snap je? Nou, lach dan maar verstandig.

Er duiken ook voortdurend andere taalkundige zwakheden op, die variëren van behoorlijk geweldig tot redelijk – hetzij vanwege een gebrek aan nieuwigheid, hetzij vanwege de veranderende verwachtingen van moderne komedies met een sneller tempo.

Het ligt echter niet aan het gebrek aan komische vaardigheden van de acteurs. Anderson is verrassend uitbundig, en Neesons komische talent is keer op keer bewezen, van zijn cameo in Ted 2 tot een hysterisch ongrappige improvisatiescène in Life's Too Short .

Maar The Naked Gun schittert pas echt wanneer het durft nieuw te zijn; door te spelen met zelfs matig actuele thema's die niets met het origineel te maken hebben. Van de Black Eyed Peas tot Bill Cosby en een onmisbare grap van O.J. Simpson, deze momenten leiden tot de paar echt hilarische momenten.

Maar helaas zijn ze iets te spaarzaam. De krampachtige greep van The Naked Gun op ouderwetse humor leidt tot een haperend middengedeelte dat meer geforceerde lachsalvo's oplevert dan oprechte. En sommige van de meer absurde Family Guy -achtige delen (wacht maar op de sneeuwpop) vervelen bijna zodra ze op het scherm verschijnen.

Dit leidt niet tot een regelrechte mislukking. De Naked Gun doet wat hij doet ongelooflijk goed.

Maar halverwege de film is er een oprechte, maar wanhopige, behoefte om Neesons grappen grappig te vinden. Hierdoor voelt het een beetje alsof je naar een T-ballwedstrijd van je zesjarige neefje zit te kijken.

Hem voor de vijfde keer zien misslaan terwijl zijn coach de bal zorgvuldig in zijn strike zone plaatst. Wanhopig juichen vanaf de tribune, terwijl het steeds moeilijker wordt om af te leiden van hoe vaak we de regels overtreden om hem een overwinning te bezorgen.