Po nieudanym szczycie Trumpa w sprawie Rosji na Alasce jedność Europy jest godna pochwały, ale perspektywy dla Ukrainy pozostają ponure

Trudno to już nazwać zaskoczeniem, ale prezydent USA Trump po raz kolejny udowodnił, że jest fatalnym negocjatorem. W swoim szaleńczym dążeniu do Pokojowej Nagrody Nobla, „negocjator” w Białym Domu wciąż wydaje się przekonany, że może zakończyć wojnę na Ukrainie, ugodowo działając na rzecz agresora.

Najnowsza ofensywa dyplomatyczna Trumpa charakteryzuje się równie lekkomyślnym i niezdarnym posunięciem: na Alasce rozwinął czerwony dywan przed Władimirem Putinem, dyktatorem, który jedenaście lat temu rozpoczął wojnę z Ukrainą i jest poszukiwany na arenie międzynarodowej jako zbrodniarz wojenny. Obsesyjne, faworyzujące traktowanie Putina przez Trumpa jest haniebne zważywszy na wszystkie wartości, których Stany Zjednoczone broniły od II wojny światowej. Jako prezydent – ​​wciąż – najpotężniejszego państwa na świecie, Trump ma w ręku karty, by przyspieszyć koniec wojny Putina. Stany Zjednoczone, wraz z Europą, są w stanie zdusić rosyjską gospodarkę do tego stopnia, że ​​kontynuowanie wojny stanie się niemożliwe.

W ostatnich miesiącach Trump rzadko krytykował trwające rosyjskie ataki na ukraińskich cywilów, ale nigdy nie wyraził jednoznacznego potępienia. Wręcz przeciwnie: Trump nadal sugeruje, że to Ukraina rozpoczęła wojnę. Podobnie jak jego poprzednik, Biden. Były prezydent Obama został w tym tygodniu obwiniony za aneksję Krymu przez Rosję.

Jedynym, kto konsekwentnie unika skandalicznej polityki zagranicznej Trumpa, jest Władimir Putin. Na Alasce Trump roztrwonił praktycznie wszystko, co skrzętnie zgromadził w miesiącach letnich: groźbę surowych sankcji, jeśli Putin nie zgodzi się na zawieszenie broni.

Bez konieczności ustępstw Putina, po „Alasce” wszystko jest już nieaktualne: sankcje i amerykańskie żądanie zawieszenia broni. Rosyjski prezydent z uśmiechem zdołał w ciągu zaledwie kilku godzin nakłonić Trumpa do powrotu do ukraińskiego żargonu, którym Kreml posługuje się od lat.

Trump, jak zwykle, przedstawił spotkanie jako spektakularny sukces, twierdząc, że zainicjował bezpośrednie spotkanie Putina z prezydentem Zełenskim, a następnie trójstronne spotkanie z samym Trumpem. Pojawiają się nawet spekulacje na temat możliwych lokalizacji.

Ale i tutaj Trump okazał się obojętny na szczegóły, które nieuchronnie towarzyszą rozmowom pokojowym. Skupił się na chwili obecnej: na „zakończeniu” swojej szóstej (lub siódmej) wojny przez światowego przywódcę. W realnym świecie sytuacja wygląda zupełnie inaczej: prawdopodobieństwo, że Putin wkrótce spotka się z Zełenskim, wydaje się nikłe.

Po amerykańskiej porażce w Anchorage, Ukraina i jej europejscy sojusznicy musieli poskładać wszystko do kupy. W zeszły poniedziałek, w ślad za Zełenskim, do Waszyngtonu pospieszyło aż sześciu europejskich przywódców i szef NATO Mark Rutte, aby naprawić jak najwięcej szkód wyrządzonych przez Trumpa. Trzeba to powiedzieć: wojna na Ukrainie, zagrożenie ze strony Rosji i zmienność niepewnego sojusznika w Waszyngtonie sprawiły, że Europa dojrzała i działa coraz bardziej jako zjednoczony front. W ciągu ostatniego roku poczyniono w tym względzie niezaprzeczalne postępy.

Ale czy wizyta wysokiego szczebla w Europie poprawiła pozycję Ukrainy, dopiero się okaże. Po imperialnym przyjęciu Putina na amerykańskiej ziemi i z groźbą sankcji, nie ma on powodu, by zaprzestać ataków rakietowych na ukraińskie miasta. Trump najwyraźniej już zapomniał o tych krwawych atakach – które trwały nieprzerwanie w czasie szczytu na Alasce.

Pośpieszne rozmowy amerykańsko-europejskie na temat gwarancji bezpieczeństwa dla potencjalnych sił pokojowych są zawsze pożyteczne, ale jednocześnie przedwczesne, dopóki Putin nie jest zainteresowany zawieszeniem broni ani trwałym pokojem. Nie ma wątpliwości: Moskwa nie wspomina o pokoju; Ukraina po prostu nie jest uznawana za suwerenne państwo. Dopóki Putin nie jest szczerze skłonny do rozmów pokojowych – nic na to nie wskazuje – niejasne amerykańskie obietnice dotyczące gwarancji bezpieczeństwa „w stylu NATO” dla Europy i Ukrainy są niczym więcej. Co więcej, świat Trumpa nie zna gwarancji; nastrój może się zmienić jutro. Europa wie już, że woli on robić interesy z Putinem. A przyszły następca 79-letniego prezydenta, J.D. Vance, ma jeszcze mniejszy szacunek dla Ukrainy. Co więcej, naiwnością byłoby sądzić, że Moskwa po prostu zgodzi się na zawieszenie broni, które musi zostać utrzymane przy obecności europejskich wojsk, samolotów NATO i amerykańskich okrętów wojennych na Morzu Czarnym.

To nie są dobre perspektywy dla Ukrainy i Europy. Dopóki europejscy sojusznicy nie będą w stanie, ekonomicznie i militarnie, zmusić Rosji do pokoju, będą musieli nadal używać wszelkich środków dyplomatycznych, aby utrzymać przy sobie kapryśnego amerykańskiego sojusznika. I, jeśli to możliwe, przemówić mu do rozsądku.