José Cueli: Malinalco, Tepozteco i Xochicalco

S

Święty Panie Chalmy, Malinalco. Magiczne, fantastyczne czasy i przestrzenie, które nie są ani namacalne, ani konkretne, lecz raczej magicznego trójkąta Malinalco, Tepozteco i Xochicalco, gdzie żyje się w innym dystansie od śródziemnomorskiej logiki, wśród tych, którzy walczą o ucieczkę przed ogniem, jarzmem reprezentującym inną kulturę, nieświadomą rytuałów, ciche głosy o głębokim, zjełczałym, wiejskim posmaku, przekazują ciężki ból, który odczuwano, który odczuwano w poranek i popołudnie magicznego zaklęcia pomiędzy krzykami i jękami.

Poszukiwanie zmiany szlaku pielgrzymkowego z kamienistego piasku Malinalco, szlaku rycerzy orła i rycerzy tygrysa, w dal innego, wyjątkowego czasu i przestrzeni.

Szczególnie ukazano walkę chrześcijańską między Żydami i Rzymianami w uroczystej procesji, która jest związana z obrzędami Malinalca.

Malinalca pielgrzymuje z Chalmas, wiedząc, że na tym świecie wszyscy jesteśmy pielgrzymami w podróży bez powrotu, do harmonijnego, rozkosznego, spełniającego świata pozaziemskiego; który po prostu oznacza bycie, zatracenie siebie, podobnie jak wtedy, gdy patrzymy na morze, ogień lub drzewo i odrywamy się od siebie, odchodzimy, oddalamy się od zmysłów, od świata wewnętrznego, skręcamy w przeciwnym kierunku, opisujemy inne światy, inne sposoby życia, gdzie pielgrzymka oznacza jedynie inną ścieżkę w podróży.

Pielgrzymki do sanktuarium Świętego Pana Chalma, starej katedry w Malinalco, stanowiska archeologicznego prowadzącego do autostrady z Santiago Tianguistenco, z monumentalnymi piramidami Malinalco jako ramą, z widokiem na swoje dzieci, które przybywają z całej Republiki w poszukiwaniu rezygnacji w obliczu straty i smutku, ubrane w wieńce z kwiatów na głowach, niczym korony cierniowe, w towarzystwie wiejskiej orkiestry dętej, kwaśny, ostry, odważny meksykański metal, wyraz wieków rodzimego głodu pośród tłoku, otwartości, zamieszania, składają swoją ofiarę jako rdzenne poświęcenie, które jest powtarzane i powtarzane.

Pielgrzymki w ramach autentycznego meksykańskiego święta religijnego, śmierć czyhająca na ścieżkach między magicznymi skałami, czekająca na śmierć w blasku drogi, smutny, zmęczony spacer niezauważalnym truchtem wyłaniającym się z gąszczu, poszukiwanie śmierci od jarmarku do jarmarku, od rodeo do rodeo.

Malinalco smutne, ciche, jakby jego znajome maguey o odważnych sylwetkach wyciętych w kształty, wyglądające zza katedry śmierci, kłusujące i kłusujące, rozpaczliwie poszukujące smutnego kurzu, wiatru zmęczenia, resztek liści, na drzewach, zniewolone goryczą wyścigu.

Pielgrzymi pełni wiary poszukują wewnętrznych emocji podczas podróży wewnętrznego przygotowania, które rozkwitają powoli, ascetyzm poszukuje wolności, która unieważnia czas chronometryczny, redukuje mierzalną przestrzeń, odnajduje czas wewnątrz, przestrzeń, która trwa, mistycyzm pierwotny nie podlega wpływowi rozumu, nie ma następujących po sobie dni i nocy, ani ludzi, ani miejsc, obecność ciała zostaje unieważniona, aby nawiązać komunikację z istotami przeszłości, teraźniejszości i przyszłości, przeciwieństwem tego, co usystematyzowane, nierobotyczne, elektroniczne, logiczne, wszechmocne: złudzenie wielkości.

Rasa Malinalca jest zagubiona w labiryncie fantazji skał i starożytnych świątyń ceremonialnych, pełnych duchów, sugestywnych cieni, legend, które ignorują skąd pochodzą i dokąd zmierzają, bez przeszłości i przyszłości, o których wiedzą, że istnieją poza magnetycznymi, magicznymi kamieniami ograniczającymi horyzont przestrzeni naładowanej perfumami, nutami odległych harmonii w wewnętrznym języku, którym jest modlitwa.