Jone, czasami: Kino i wibrujące ciała (***)

Wszystko, co wibruje, żyje. Jone momentami jest nie tyle filmem, którym ewidentnie jest, co doznaniem tak bliskim, że mogłoby być częścią samej skóry. W rzeczywistości istnieją filmy tak blisko siatkówki oka widza, że ​​zamiast być po prostu widziane, ranią, pachną, drapią, a w razie potrzeby kłują. Ze względu na swoją przejrzystość, szorstkość, ciepłą temperaturę, łatwość, z jaką wtapiają się w widza. Jone momentami jest kinem skonstruowanym wbrew dystansowi; to kino przerażone pustką; to kino w tej samej kamerze; to kino, które obala aseptykę białego koloru na ekranie. Cel ogranicza się do bycia tam, do niezakłócania niczego. Zawsze blisko, zawsze w środku, zawsze wibrując.

Jone to chwilami zmysłowe, gorączkowe kino, którego celem jest eksploracja samej skóry zarówno filmu, jak i jego mieszkańców. Opowiada historię pojedynku (lub kilku) i odkrycia oczami bohaterki (Olaia Aguayo). Po stracie matki Jone kontempluje teraz powolny upadek ojca, cierpiącego na chorobę Parkinsona. Wszystko rozgrywa się w ciągu jednego tygodnia, tygodnia głównego festiwalu w Bilbao, i tam, w ognisku świętowania, płoną smutki, wątpliwości i gorączki. I tak dalej, aż do odkrycia czegoś nowego, co z powodzeniem mogłoby uchodzić za to, co potocznie nazywa się miłością. W rzeczywistości jest to po prostu coś, co wibruje, niezależnie od wszystkiego. Chodzi o to, by śledzić upływ codzienności, pospolitości, przypadku, zbędności, tego, co nigdy nie zasługiwało na film. I stamtąd, z głębi niemal wszystkiego, zbudować dziwną poetykę bez wiersza, rodzaj heroicznego portretu tego, co rzekomo banalne. Sara Fantova demonstruje swoje mistrzostwo w idealnym łączeniu kontrastów, w przyziemnej ekspozycji kina głęboko egzystencjalnego i przesadnie żywego. Debiut tak świadomy bycia debiutem, że oferuje wszystko i pochłania wszystko. Żywy.

--

Reżyseria : Sara Fantova. Wykonawcy : Olaia Aguayo, Josean Bengoetxea, Ainhoa ​​Artetxe, Elorri Arrizabalaga. Czas trwania : 80 minut. Narodowość : Hiszpania.