Feijóo wil Sánchez tot het uiterste drijven en gooit daarom de handdoek in de ring.

"Vakanties worden overschat", grapte Alberto Núñez Feijóo voordat hij deze zomer een paar dagen vrij nam. De waarheid is dat de PP-leider graag zo snel mogelijk weer aan het werk wil, en vooral als premier. Zijn grootste wens is dan ook dat Pedro Sánchez zo snel mogelijk de handdoek in de ring gooit en verkiezingen uitschrijft.

Drie jaar na zijn aantreden als voorzitter van de PP, na een enorme interne crisis die Pablo Casado zijn baan kostte, sloot Feijóo vorig jaar af met een buitengewoon congres dat hij in het geheim had gepland. Dit diende om zijn campagne voor het presidentschap van Moncloa nieuw leven in te blazen en ervoor te zorgen dat de partij perfect op één lijn zat toen het tijd was om naar de stembus te gaan.

De PP-voorzitter belooft te regeren zonder Vox, een zeer oncomfortabele reisgenoot.

De belangrijkste organisatorische verandering in een verder continu functionerend bestuur was de vervanging van Cuca Gamarra door Miguel Tellado als secretaris-generaal. Deze stap betekent intern een versterking van de Galicische kern die hem sinds zijn jaren als voorzitter van de Xunta heeft vergezeld en het verlenen van volledige bevoegdheden aan een man die hij het volste vertrouwen schenkt en die er niet voor zal aarzelen om de gelederen van de partij op orde te houden.

Wat betreft de politieke strategie die de PP, als belangrijkste oppositiepartij, vanaf september volgend jaar zal volgen, zal die niets anders zijn dan die tot nu toe: voortdurende manoeuvres om de PSOE en de regering op alle mogelijke fronten uit te putten: het parlementaire front, waar Ester Muñoz uit León, een getalenteerde student van Tellado, de Galiciër zal vervangen in zijn felle confrontaties met de socialistische woordvoerder en de ministers in de controlesessies, en het front dat wordt gevoerd in de media en op sociale netwerken, waar de vermeende gevallen van corruptie rond Pedro Sánchez, in de familie – die al de voorpagina van de Financial Times hebben gehaald – en in de partij – met de voorlaatste secretaris van de organisatie in de gevangenis – ongetwijfeld dialectische munitie zullen blijven leveren aan de PP.

Daarbij komt uiteraard kritiek op de manier waarop de linkse regering de problemen van de Spaanse samenleving aanpakt. In dit opzicht, zoals deze week zal blijken uit de parade van maximaal vier ministers in evenveel commissies, zal de absolute meerderheid van de PP in de Senaat een sterke tegenmacht blijven uitoefenen, wat in schril contrast staat met de fragiele steun voor Sánchez in het Congres.

Maar als de premier volhardt, zoals hij herhaaldelijk beweert, en erin slaagt de begroting te presenteren en goed te keuren, wat zijn kabinet ademruimte zou geven voor de periode tot 2026, dan zou niet alleen een van de grootste troeven van de PP in de oppositie verdwijnen: het niet goedkeuren van de overheidsrekeningen gedurende de gehele ambtsperiode, wat de ondergang van de partij zou bespoedigen. Bovendien zou een pad dat nu duidelijk lijkt voor Feijóo, wel eens vol obstakels kunnen raken.

Sommige daarvan zijn al zichtbaar, zoals de eigen juridische agenda van de PP, met de Kitchen-zaak en de krater die is ontstaan ​​door de manier waarop Cristóbal Montoro het ministerie van Financiën heeft aangepakt. Deze agenda ondermijnt de geloofwaardigheid van de PP, die zich onder Feijóo, die altijd een onberispelijke staat van dienst heeft sinds hij de politiek inging, altijd heeft gepresenteerd als een toonbeeld van publieke deugd.

Bovendien zou de formidabele territoriale macht die de partij met Feijóo aan het roer heeft verworven, niet alleen in de regio Valencia kunnen eroderen, het grootste, nog steeds onopgeloste, obstakel waar de PP-leider mee te kampen heeft. En hoewel Carlos Mazón, na zijn grillige optreden tijdens de overstromingen van vorig jaar, voorzitter van de Generalitat blijft ondanks de vrijwel nul kans om zijn positie als PP-kandidaat te herhalen, hebben de branden van deze zomer Alfonso Fernández Mañueco in de schijnwerpers gezet, de eerste van de baronnen die zijn positie aan het publiek moet voorleggen.

In tegenstelling tot de president van Castilië en León, die waarschijnlijk geen vervroegde verkiezingen zal uitschrijven na protesten die op zijn aftreden aandringen, heeft de Andalusiër Juanma Moreno alles in huis om het presidentschap van de regionale regering te behouden en Feijóo een historische overwinning te bezorgen. De eerste vicepresident, María Jesús Montero, ligt in het zand na het behalen van het slechtste resultaat van de PSOE in Andalusië sinds de democratie. De peilingen wijzen erop, en de PP gelooft hen.

Hoe het ook zij, in alle complotten rond Feijóo's reis naar de Moncloa is er een passagier die zich net zo ongemakkelijk voelt als Santiago Abascal. Daarom beloofde de PP-leider aan het einde van het triomfantelijke congres in juli alleen te regeren, zonder Vox, dat al verschillende regionale bestuurders heeft aangetast, die de ministeries zou binnendringen. Bovendien liggen de bruggen met de PNV in puin en is de vluchtige parlementaire toenadering tot Junts meer instrumenteel om de PSOE op te hitsen dan om op lange termijn te werken.