Jonathan Milan verlengde de sprinttijd in de Tour de France

Bij wielerwedstrijden verloopt de tijd niet lineair. Hij versnelt of vertraagt, afhankelijk van de mate van entropie. Als een team erin slaagt zijn wil op te leggen, verloopt het zoals in elke andere etappe. Is dit niet het geval, dan vertragen de zuchten en angstrillingen die we voelen onze perceptie van het natuurlijke verstrijken van de seconden. En zo wordt de grootsheid van de snelheid plotseling vertraagd door de angst dat er iets onwelkoms zou kunnen gebeuren.

Laval was de plek waar de Tour de France besloot een ode te brengen aan pure snelheid. De organisatoren hadden een bijna perfect parcours uitgestippeld: brede wegen, drie rotondes achter elkaar om het peloton te rekken en het risico op een valpartij die de sprint zou kunnen verstoren aanzienlijk te verkleinen, en een recht stuk van bijna een kilometer lang. Alles was klaar om te genieten van een sprint waarvan de tijd precies overeenkwam met het tikken van de klok in de echte wereld.

Zo ging het niet. Tijdens dit zorgvuldig geplande parcours ging de eenheid van het team verloren, en ook de pilot fish, de mannen die op het juiste moment hadden moeten versnellen om de sprinters de kans te geven onder de beste omstandigheden te sprinten, ging verloren.

En dus moesten de sprinters, beroofd van hun gidsen, het doen met schouder-aan-schouder stoten, onverwachte versnellingen, slipstreamveranderingen en een beetje fantasie. Een chaos die de tijd die we waarnamen, verlengde, bang dat er iets onaangenaams zou gebeuren.

Onterechte angsten. Soms vergeten we dat hardlopers meesters zijn in evenwicht, vooral sprinters.

Deze angsten waren ongegrond, maar ze verdwenen in een flits zodra de chaos was bedaard en plaats maakte voor snelheid. En de snelheid die Jonathan Milan weet te bereiken, is ongeëvenaard.

In Laval won Jonathan Milan de achtste etappe van de Tour de France van 2025 , na een taaie sprint. Hij had tot drie keer toe het risico gelopen de sprint niet te kunnen volbrengen zoals hij wilde, maar hij wist hem toch te winnen met overwicht en doorzettingsvermogen.

De laatste achthonderd meter van de Lidl-Trek-renner waren een constante mix van verbeeldingskracht en kalmte . Het was bijna een handleiding voor de onvolmaakte sprinter, met de tekst "probeer dit niet thuis" . Want Jonathan Milan deed niets verkeerd, maar bepaalde dingen kun je alleen bereiken als je zijn benen hebt, een beest van 1,98 meter bent en hebt leren rijden op de baan.

Terwijl hij hem zag bewegen, terwijl hij Jake Stewart, die Pascal Ackerman naar voren duwde, voorbijschoof en vervolgens Mathieu van der Poel dribbelde, begon de tijd te vertragen. Voordat we hem voelden versnellen, volgend op de wervelwind van zijn pedaalslagen. Kaden Groves, die tegelijk met Jonathan Milan de laatste duw had gegeven, gaf minstens vijf meter toe op de Italiaan. Hij eindigde als derde, achter Wout van Aert , die sinds de Vuelta van vorig jaar niet meer op dit niveau in een sprint was gezien.

De sprint was niet het enige moment om de spanning op te voeren. De 2542 dagen sinds de laatste overwinning van een Italiaan in de Tour de France leken tot vanochtend minstens het dubbele. Op 29 juli zou de afwezigheid van een Italiaanse etappewinnaar bij de Grande Boucle zeven jaar zijn geweest. Sinds Vincenzo Nibali als eerste over de finishlijn van de twintigste etappe in Val Thorens kwam . Nibali is inmiddels met pensioen, en zelfs degenen die hem gedurende zijn hele carrière altijd hebben onderschat, herinneren zich nu met weemoed zijn ritten tussen de toppen van de Alpen en de Pyreneeën.

Meer over deze onderwerpen: