Wie leidt de publieke gezondheidszorg vandaag de dag? Een profiel van de algemeen directeuren van Italië.

2. Operationeel management, met vaardigheden vergelijkbaar met die van een CEO, waaronder verantwoordelijkheid voor het budget en de interne organisatie;

3. Strategische definitie, dat wil zeggen het vermogen om de bedrijfsmissie in de loop van de tijd te oriënteren en transformaties te bevorderen die in overeenstemming zijn met de doelstellingen op het gebied van de volksgezondheid.

Deze drievoudige rol, die vaak wordt gedeeld door meerdere functies binnen particuliere bedrijven, legt een groot gewicht in de besluitvorming en de politieke druk bij het algemeen management. Dit vereist managementvaardigheden, institutioneel bewustzijn en een grondig begrip van het gezondheidszorgsysteem.

Uit de analyse van het SDA Bocconi Oasi Observatorium blijkt dat we op een keerpunt staan:

• Een generatiewisseling is nodig om leiderschapskloven in de komende jaren te voorkomen;

• Er is behoefte aan een grotere gendergelijkheid, zowel wat betreft de toegang tot het register als wat betreft de daadwerkelijke waarschijnlijkheid van benoeming;

• Het is noodzakelijk om territoriale rigiditeit te overwinnen door de uitwisseling van vaardigheden tussen regio's te bevorderen;

• Het is dringend noodzakelijk om de selectiecriteria te herzien en daarbij de resultaten van het bedrijf, transversale vaardigheden en het vermogen om 'dikhuidigen' zoals bedrijven in de gezondheidszorg te begeleiden, te valoriseren.

Tegelijkertijd is het noodzakelijk om de arbeidsomstandigheden van algemeen managers te versterken, vooral in meer onstabiele of perifere contexten, waar een hoog personeelsverloop de kwaliteit van het bestuur of de continuïteit van de dienstverlening niet ten goede komt.

Het bijgewerkte profiel van de General Managers schetst een duidelijk maar complex beeld: een volwassen, ervaren, overwegend mannelijk managementteam met beperkte mobiliteit, blootgesteld aan de lokale dynamiek en met weinig externe blootstelling.

Maar de toekomst van de Italiaanse openbare gezondheidszorg – tussen technologische innovatie, demografische transitie en economische duurzaamheid – vereist nieuwe vormen van leiderschap. Leiderschap dat in staat is om verder te gaan dan de grenzen van een enkel mandaat en een hefboom voor het systeem te worden: in staat om samen te werken met de lokale gemeenschap, maar ook met professionele en wetenschappelijke netwerken; in staat om complexiteit te beheersen met passende instrumenten en een langetermijnvisie.

Om dit te bereiken, is het noodzakelijk om te investeren in opleidingen, transparante selectieprocedures, gekwalificeerde mobiliteit en het valoriseren van de strategische rol van het directoraat-generaal (dus niet alleen van de DG) als motor van verandering, en niet alleen als administratief garnizoen.

* SDA Bocconi