De San Siro-revolutie: geen criminelen meer en vrije zones, een pilotproject voor Italië

Inter en Milan voeren in stilte een kleine revolutie uit, gecoördineerd met het Openbaar Ministerie van Milaan, waarvan de volledige omvang misschien nog niet volledig is begrepen. De inzet is zowel duidelijk als ambitieus: San Siro ontdoen van criminelen, de legaliteit herstellen in elke sectie van het stadion, inclusief de tribunes, en geen vrije zones meer toestaan, extraterritoriale ruimtes waar de staat geen toegang toe heeft en waar zelfs families of gewone fans geen toegang toe hebben. Bovendien, in overeenstemming met de aanbevelingen van het nationale antimaffia-bureau, een baanbrekend model maken, een pilotproject om eindelijk echt veilige stadions in heel Italië te hebben. Dit is al te lang niet het geval (en men hoeft alleen maar het nieuws te lezen om een overzicht te krijgen van de misdaden die aan de ultra-leiders van Inter en Milan worden toegeschreven).

In orde. Er is de afgelopen dagen iets ogenschijnlijk kleins gebeurd: honderden seizoenkaarthouders van Inter en AC Milan is het recht op voorkoop ontzegd (het mechanisme waarmee seizoenkaarthouders hun seizoenkaart kunnen verlengen voordat deze in de reguliere verkoop gaat). De twee clubs hebben officieel nog geen commentaar gegeven op de beslissing, maar er zijn al klachten binnengekomen van fans die naar verluidt zijn uitgesloten, en sommigen dreigen zelfs met juridische stappen tegen de clubs (en een paar anderen eisen zelfs reputatieschade, hoewel het onduidelijk is hoe de reputatie van mensen van wie de persoonlijke gegevens niet openbaar zijn gemaakt, kan worden geschaad). Voor de clubs, die altijd goedkeuringsclausules in de contracten van seizoenkaarthouders hebben opgenomen (heeft iemand die ooit gelezen?), is het recht op voorkoop geen recht, maar een discretionaire optie. Een zaak voor advocaten.

Wat telt, is de absoluut rigoureuze lijn die Inter en Milan hebben gevolgd, in elke fase gecoördineerd met het hoofdbureau van politie en het Openbaar Ministerie, dat, zoals bekend, al maandenlang het onderzoek naar "Doppia Curva" voert, gericht op de illegale activiteiten van de ultras (sommigen werden enkele weken geleden in eerste instantie veroordeeld tot gevangenisstraffen tot tien jaar) en, in sommige gevallen, hun banden met de georganiseerde misdaad. De namen die voor uitsluiting uit San Siro zijn geïdentificeerd, zijn daarom in sommige gevallen af te leiden uit de onderzoeksdocumenten van Double Curva (sommige werden ook gemeld door Beretta, een voormalig leider van Inter-ultra die samenwerkt met justitie) of, in andere gevallen, uit de DIGOS-rapporten. En de clubs kregen toegang tot de documenten omdat (nog een nogal revolutionaire stap) ze werden toegelaten als burgerlijke eisers en vervolgens erkend als benadeelde partijen vanwege het gedrag van hun supporters (zozeer zelfs dat ze, samen met de Lega Serie A, schadevergoeding kregen). Het duidelijke doel: hun afstand tot bepaalde gedragingen herbevestigen.

Zoals gezegd zouden de veiligheidsprotocollen die binnenkort in San Siro worden ingevoerd (bijvoorbeeld het verbod op het overdragen van seizoenkaarten aan andere fans, evenals gezichtsherkenning bij het betreden van het stadion) een standaard kunnen worden voor de rest van Italië: geen vrije zones meer. Goed, heel goed. Dit vereist echter een cultuuromslag die alle betrokkenen moeten doorvoeren: spelers moeten bepaalde interacties beperken (en zich verzetten tegen bijvoorbeeld die vernederende demonstraties waarbij ze zich met gebogen hoofd onder de Curva verontschuldigen). Commentatoren moeten vermijden nederlagen te wijten aan het gebrek aan georganiseerde fans (zoals gebeurde met de Champions League-finale van Inter), omdat het, zoals duidelijk is, de afgelopen jaren georganiseerd was om iets anders te doen dan juichen. En degenen die verantwoordelijk zijn voor de beveiliging moeten elke vorm van concessie vermijden. Het is tijd voor vastberadenheid, want het doel is hoger: nu of nooit.