Keir Starmer heeft zojuist zijn meest vernederende beslissing tot nu toe genomen - en zijn regering is dood
Keir Starmer is een vreselijke premier. We wisten altijd al dat hij premier zou worden, maar het werkelijk verbazingwekkende is hoe snel hij iedereen die eerder nog twijfelde, dat ook liet beseffen. De pathetische concessie van gisteravond aan zijn horde ongedisciplineerde, onserieuze achterban over de hervorming van de sociale zekerheid markeerde de derde, en meest vernietigende, ommezwaai in zijn eerste jaar aan de macht.
Eerst zagen we het schouwspel van Labour-parlementsleden die de heuvel op marcheerden om de winterbrandstofbetalingen voor een aantal van de armsten in onze samenleving te verlagen , en vervolgens weer afdaalden. Vervolgens zagen we die steeds paranoïde troepen de nog rotsachtigere heuvel van een onderzoek naar kinderverkrachtingsbendes opmarcheren, om vervolgens de top te bereiken en met tegenzin weer naar beneden te sjokken.
Maar vergis je niet, de capitulatie van gisteravond voor de bezuinigingen op de sociale zekerheid was de grootste vernedering van allemaal. Hoewel het verlagen van de sociale zekerheid misschien wel de meest alledaagse van de drie misdaden lijkt – vergeleken met het bevriezen van gepensioneerden en het vrijlaten van pedofiele verkrachters – zeiden de geplande hervormingen veel meer over het soort regering dat Keir Starmer hoopte te leiden.
Een land dat niet alleen bereid was om impopulaire beslissingen te nemen voor de korte termijn, maar ook bereid was om - in zijn woorden - "de fundamenten te herstellen" en Groot-Brittannië voor de komende jaren en decennia op een stabielere basis te zetten.
De oorspronkelijke voorstellen zouden slechts £5 miljard bezuinigen op een socialezekerheidswet die aan het einde van het decennium met £30 miljard zou stijgen. Dit was al een teken dat Keir Starmer elke zinvolle hervorming van de Britse staat, die het instorten van het dak zou kunnen voorkomen, had opgegeven.
Deze besparingen zijn nu echter teruggebracht tot ongeveer de helft daarvan. Dat is niet alleen op de lange termijn een volkomen zinloze besparing, maar Rachel Reeves blijft ook zitten met een nieuw vermijdbaar zwart gat, dat vrijwel zeker gevuld kan worden door verdere belastingverhogingen.
Opnieuw heeft Groot-Brittannië de gegadigden te hulp geschoten, terwijl de makers, die moeite hebben om het hoofd boven water te houden, nog verder in de problemen komen.
Er is hier geen sprake van moed, geen visie, geen betekenisvolle verandering in de moeilijke situatie van Groot-Brittannië. En het allerbelangrijkste voor Starmer is dat er geen nalatenschap is.
Hij had bovenal één ding nodig: economische groei. Rachel Reeves heeft die al uit de economie gesmoord, maar de 4,25 miljard pond aan ommezwaaien van de afgelopen weken betekenen dat extra belastingen haar kansen op een positieve ontwikkeling de das omdoen. Dit betekent geen groei, geen geld, geen investeringen, geen herstel van Groot-Brittannië.
Ik was gisterenmorgen in de show van Jeremy Vine met een Labour-parlementslid, die beweerde dat deze opstand was ontstaan omdat haar partij een "brede kerk" is. Ik wees erop dat het probleem is dat we niet weten - en nooit hebben geweten - of de dominee daadwerkelijk in God gelooft.
We hebben zoveel Keir Starmers gezien tussen zijn verkiezing tot Labour-leider en de verkiezingen van een jaar geleden: er was een verontschuldigende Starmer; een anti-Corbyn Starmer; een pro- Israël Starmer; een Brexit-fan; een Remainery Starmer; een Starmer die hoge belastingen en hoge uitgaven eiste; een Starmer die fiscaal verantwoordelijk was. Elk van hen was even oneerlijk en oppervlakkig als de vorige, als een versie van meneer Benn die elke dag wakker wordt en een andere ideologie kiest.
Natuurlijk is dit de schuld van het enorme falen van de Tories in de afgelopen jaren, wat ertoe leidde dat kiezers Starmer zijn enorme meerderheid gunden, maar dat ontslaat Labour, of zelfs Keir Starmer, er niet van om dit kluchtspel zo lang te laten duren.
Deze regering zal nu traag en hersenloos op de volgende verkiezingen afstevenen.
Om Monty Python te citeren: deze regering is niet meer, ze heeft opgehouden te bestaan, ze is ten onder gegaan en is haar schepper tegemoet gegaan. Dit is een ex-regering. Aan de macht, maar niet aan de macht, en een die bij de volgende verkiezingen niets meer te bieden heeft.
express.co.uk
