Canadese producer Bob Ezrin over het verheffen van Pink Floyd, het temmen van KISS en het achterlaten van de VS

Bob Ezrins cv is even indrukwekkend als divers. Gedurende zijn vijf decennia durende carrière heeft de legendarische Canadese muziekproducent met tientallen artiesten samengewerkt, van Alice Cooper en Jane's Addiction tot Taylor Swift en Andrea Bocelli.

"De meeste mensen begrijpen niet wat ik voor werk doe", vertelde hij aan Ian Hanomansing van CBC in een uitgebreid interview.

Je hebt te maken met extreem getalenteerde, vaak zeer gespannen of complexe mensen, en je probeert op elk niveau het beste uit hen te halen wat mogelijk is.

Voor Ezrin omvatte dat werk conceptontwikkeling, co-writing, arrangeren en sound design. Maar het vereiste ook een nauwere bandrelatie, waarbij Ezrin vaak de rol van psycholoog, biechtvader of beschermer op zich nam – soms allemaal op één dag.

Dat werk ging vaak gepaard met persoonlijke kosten – van het individueel bekritiseerd worden in recensies tot een ruzie met een ‘apoplectische’ Roger Waters – maar zijn samenwerkingen hebben bijgedragen aan het creëren van genrebepalende releases, zoals KISS’ gladde Destroyer uit 1976 en Pink Floyd's transcendentale conceptalbum The Wall uit 1979.

Terwijl hij viert dat hij de Governor General Arts Award for Lifetime Achievement heeft ontvangen, blikte de 76-jarige muziekicoon terug op alles, van zijn opnames met Pink Floyd tot het bewerken van de sound van KISS. Ook sprak hij over de redenen waarom hij besloot afstand te doen van zijn Amerikaanse staatsburgerschap.

Binnen het opnameproces voor The Wall

Een van Ezrins hoogtepunten was de opname van The Wall . Hij herinnert zich met plezier de samenwerking met gitarist David Gilmour toen hij de iconische eerste solo speelde op Comfortably Numb , een van de meest iconische nummers van de band.

Gilmours twee solo's op het nummer worden consequent beschouwd als een van de beste aller tijden. Ezrin zegt dat hij de kracht van die eerste solo herkende zodra Gilmour begon mee te spelen met het nummer.

"Ik kreeg echt tranen in mijn ogen. Ik was er helemaal ondersteboven van," zei hij. "Het is zo majestueus en melodieus perfect en het past zo goed bij het verhaal, weet je, op een manier die met alleen een gewone orkestratie of andere dingen nooit mogelijk was geweest."

Dat moment van perfectie viel samen met een periode waarin Pink Floyd bekendstond om zijn bittere kritiek.

Hoofdtekstschrijver Waters begon zijn voorrang binnen de band te laten gelden, zei Ezrin. Het project was gebaseerd op het leven van Waters, dus hij had er een diepgeworteld, eigenzinnig gevoel bij en stond aanvankelijk afwijzend tegenover inbreng van anderen.

'Geen punten voor Ezrin'

Ondanks de spanning waren er volgens Ezrin ook leuke momenten — "gelach, geklets, geklets" — maar ook wat pesterijen op het schoolplein.

"Er werd veel op me gepest," zei Ezrin. "Op een dag kwam ik binnen na een pauze en iedereen had 'NEE'-knoppen, NEE. En wat dat betekende was 'Geen Punten voor Ezrin'." (Punten staan ​​voor royalty's voor de albumverkoop.)

"Ik dacht niet dat het zo ernstig was, maar later bleek het toch ernstiger te zijn dan ik dacht," aldus Ezrin, die opmerkte dat hij uiteindelijk toch voor het project betaald kreeg.

Toen het album was afgerond, kregen Waters en Ezrin ruzie, nadat Ezrin onbedoeld een aantal geheimen over de The Wall -tournee aan een journalist van Billboard had verteld.

"Roger werd compleet apoplectisch," zei Ezrin. "En daar had hij alle recht toe."

De relatie tussen de twee mannen is nooit helemaal hersteld en de kloof is de laatste jaren mogelijk alleen maar groter geworden. Ezrin heeft zelfs spijt van delen van The Wall.

"Er zijn een paar stukken... die ik liever niet had gedaan," zei hij, en noemde bepaalde elementen van het album "bijna neofascistisch."

Het album bevat fascistische beelden die de neerwaartse spiraal van de hoofdpersoon weergeven, waarin hij uiteindelijk hallucineert dat hij een neonazileider is. Ezrin zegt dat hij vroeger dacht dat de verwijzingen satirisch bedoeld waren, maar nu gelooft hij dat Waters geen grapje maakte.

"Hij maakte geen grapje. Hij maakte echt geen grapje over sommige van die dingen," zei Ezrin.

Waters is de afgelopen jaren herhaaldelijk beschuldigd van antisemitisme . Getuigen beweren hem denigrerende opmerkingen over Joden te hebben horen maken. Hij heeft publiekelijk ontkend antisemitisch te zijn en heeft herhaaldelijk gezegd dat De Muur antifascistisch is.

Het imago van een iconische band verbeteren

Hoewel Ezrins producties over het algemeen goed worden ontvangen door fans en collega's, zijn de kritische reacties niet altijd positief. Hij lacht als hij terugdenkt aan de eerste keer dat hij met de band KISS samenwerkte aan hun vierde studioalbum, Destroyer.

"De eerste recensie van Destroyer was ronduit vernietigend," zei hij. "En de recensent zei zelfs zoiets als: 'Ik heb het idee om naar Toronto te gaan en Bob Ezrin namens alle KISS-fans overal ter wereld een klap op zijn neus te geven.'"

Dit soort dingen gebeurde vroeger, omdat hij vaak werd ingehuurd om de richting van een muziekact te veranderen, zei hij.

Ezrin werd voor KISS ingehuurd om een ​​breder publiek te bereiken, dat volgens hem destijds grotendeels bestond uit "15-jarige, puisterige jongens".

Hij vertelde de band dat ze een kwetsbaardere kant moesten laten zien om interesse te wekken bij 'de meisjes van Amerika'.

Dat hield onder meer in dat hij het nummer Beth herwerkte. Hij veranderde het van wat hij zelf een "rot op"-achtig liedje noemde in een "zachte, zoete" ballad die bijna op een slaapliedje leek. Hij voegde er een pianomelodie en een lopende baslijn aan toe.

Hij zorgde er ook voor dat het algehele geluid gepolijster was dan op eerdere albums van de band.

Het was een enorme verandering voor KISS. En hoewel de veranderingen sommige diehard fans boos maakten, werkte het plan. Destroyer werd het eerste KISS-album dat platina behaalde.

Terug naar huis in Canada

Ezrin zegt dankbaar te zijn voor de erkenning met de Governor General's Award. Het valt samen met een belangrijke stap voor hem: in februari kondigde hij aan afstand te doen van zijn Amerikaanse staatsburgerschap en terug te keren naar Toronto, na veertig jaar in de Verenigde Staten te hebben gewoond. Het politieke klimaat was te gepolariseerd, zei hij.

Na een paar maanden zegt hij dat hij tevreden is met zijn beslissing. Over wat zijn Amerikaanse vrienden ervan vinden, grapte hij: "Velen van hen willen geadopteerd worden."

Nu, op 76-jarige leeftijd, blijft hij werken. Onlangs rondde hij een album af met de originele Alice Cooper Band en rondt hij een project af met de Engelse rockband Deep Purple.

"Soms moet ik mezelf even in de arm knijpen. Want ik doe gewoon wat ik doe," zei hij. "Maar ik waardeer de erkenning enorm en ik waardeer het om gewaardeerd te worden."

"Het vervult me ​​met een warm gevoel van verbondenheid... met deze cultuur, dit land."