Moord in het Centraal Comité

Donderdagmiddag. Bestuursvergadering van Banc Sabadell, onder voorzitterschap van Josep Oliu, om de afwijzing van het overnamebod van BBVA op de Catalaanse financiële instelling te herhalen. A priori een rustige vergadering. De bank, onder voorzitterschap van Carlos Torres, heeft haar bod niet verbeterd en de kwestie beperkt zich tot het actualiseren van de negatieve stemming van dezelfde partijen van meer dan een jaar geleden.

De situatie is niet veranderd. Een van de bestuursleden, David Martínez, de grootste individuele aandeelhouder van de bank, breekt echter het verenigde front. De Mexicaan stemt tegen het overnamebod, maar niet om dezelfde redenen als de rest. Hij onderschrijft het argument van BBVA, is vóór de operatie en vraagt ​​de overheid om haar besluit om voorwaarden te stellen terug te draaien (terwijl dit laatste besluit grotendeels werd ingegeven door druk van de bank waarvan hij bestuurslid is en de maatschappelijke omgeving waarin hij zaken doet), maar is het niet eens met de prijs.

Sommige directeuren van Sabadell zullen zich de roman herinneren als ze naar hun Mexicaanse aandeelhouder luisteren.

Meer dan één persoon moet zich Moord in het Centraal Comité hebben herinnerd, de roman van Manuel Vázquez Montalbán, waarin de secretaris-generaal van de Spaanse Communistische Partij wordt vermoord, slachtoffer van interne strijd tussen facties binnen de stalinistische organisatie. Alle andere directeuren van de bank beweren, naast de prijs, al maandenlang dat de fusie die Torres en zijn team nastreven ook rampzalig is voor Catalonië, Spanje, het midden- en kleinbedrijf en de banken die bij de operatie betrokken zijn. En Martínez vervolgt: "Hij denkt alleen maar aan de prijs."

De waarheid is dat op dit punt in de strijd de prijs de doorslaggevende factor zal zijn. De positie van BBVA lijkt op het eerste gezicht onhoudbaar. Op basis van deze berekening is het nu ongeveer 10% winstgevender om aandelen Sabadell op de beurs te verkopen dan om het bod van BBVA te accepteren.

Sommige trouwe aandeelhouders van Sabadell, die zich nog herinneren dat de aandelenkoers begin 2007 de 9,50 euro overschreed en nooit vergeven, zullen die verkoop al hebben afgerond zonder te wachten op wat er gebeurt als de voorgenomen aankoop stopt. Ze zagen de aandelen gisteren op het hoogste niveau in jaren, 3,36 euro, en wilden de bladzijde omslaan.

Hoewel haast altijd risico's met zich meebrengt. Deze week, ondanks Torres' oppervlakkige woorden die een verdere prijsverhoging uitsloten, bleven de aandelen van Sabadell stijgen: 5%, vergeleken met 3,74% voor BBVA. Het lijkt er niet op dat de overlopers in de meerderheid zijn. Het idee van afwachten overheerst. Na zoveel jaren van berusting, waarom niet nog een paar dagen wachten?

Waar ligt de grens? Sinds de Baskische bank in mei vorig jaar haar bod deed, zijn de aandelen van de Catalaanse bank enorm gestegen. En vergeleken met de eerste fusieonderhandelingen, die dit keer vreedzaam verliepen, tussen de twee entiteiten, is de stijging spectaculair. We zullen moeten afwachten waar het eindigt.

Ondertussen lijkt Torres' weigering om de prijs te verhogen de verwachtingen van een succesvol overnamebod niet te versterken. De bankdirecteur suggereert dat de markten zijn consistentie en standvastigheid zullen belonen om zonder aarzelen of concessies op koers te blijven. Afhankelijk van hoe je ernaar kijkt, zou je ook kunnen denken dat het al deel uitmaakt van de cultuur van BBVA sinds de tijd van Francisco González, een aarzelende Galiciër die grote deals door de mazen van het net liet glippen die zijn rivaal Emilio Botín zonder aarzelen greep, zelfs als dat betekende dat hij het ondenkbare moest betalen. Een beetje zoals de Britse TSB, in dit geval met Ana Botín als de gedurfde protagonist.

Maar voorlopig gelooft niemand hem. Analisten, handelaren, investeerders en aandeelhouders geloven zijn argumenten niet. Ze wachten op een nieuwe koers.

Ofwel dat, ofwel zijn de bestuurders van de Baskische bank tot de conclusie gekomen dat de institutionele aandeelhouders van beide banken hun transactie steunen en geen geld van de ene partij willen overnemen om in de andere te investeren. Met andere woorden: als ze in beide banken zitten, houden ze de extra winst die ze in de ene partij maken in de andere. Weet je, er is geen overnamebod waarbij beide partijen hun winstkansen maximaliseren.

Net als in een voetbalwedstrijd voorspellen beide partijen, in Sabadell en Madrid, een overweldigende overwinning voor hun eigen zaak. Maar achter de zelfzuchtige propaganda zitten twijfels en berekeningen die hen de zenuwen bezorgen.