Julio Chávez ve Ricky Pashkus: Bir Dostluğun Ağırlığı

Julio Chávez ve Ricky Pashkus, Juan José Jusid'in No toquen a la nena adlı filminin oyuncu kadrosu için sıralarını bekliyorlar. Birbirlerini tanımıyorlar, neredeyse hiç konuşmuyorlar ama söz konusu olanın günümüzün en ünlü yönetmenlerinden birinin son filmindeki başrol olduğunu biliyorlar. 17 yaşındalar. Önce Julio'yu çağırıp kapıyı kapatıyorlar. Ricky sessizce dinliyor.

–Julio'nun seçmelerde ne yaptığını bilmiyorum, sadece insanların kahkahalarla güldüğünü, alkışladığını duydum. Ricky, "Korkum kesinlikle gerçekti" diyor.

Julio sınavını bitirir ve rakibi geçmeden önce ona sorar:

–Hiçbir şey getirmedin mi? Herhangi bir unsur var mı?

Julio hemen gözlüklerini ona ödünç veriyor ve şöyle diyor: "Onları oyuncu kadrosunda kullandım ve bence işe yaradılar." İşte o anda, hayatları boyunca unutamayacakları bir ayrım başlar: Biri hazırlık yapar, diğeri doğaçlama yapar.

Sıra Ricky'ye geldiğinde ise tam bir sessizlik hakim. Gülen yok, hatta yüz buruşturan bile yok. Onun kaderini tahmin edebilirsiniz ve haklı da çıktı: Julio Chávez filmin başkahramanı olarak seçildi ve Ricky'ye ekstra bir rol verildi. Ancak ikilinin görüşmesi bununla bitmedi. Seçmelerin ardından birlikte yürüyüşe çıktılar.

–La Rural’da yürüyüşe çıktık. Cecilia Roth'la birlikteydik. Hatırlıyor musun? diyor Ricky.

–Hayır, diye cevaplıyor Julio.

–Ne yaptığımızı bilmiyorum. İneklere baktık. Ama sonra sana evime kahve içmeye gelir misin diye sordum ve geldin.

İkinci Perde: Ricky'nin Kurtuluşu

Julio Chávez'in ifadesiyle, o ilk kahveden sonra gelen şey bir kurtuluştu. 70'li ve 80'li yıllar arasındayız ve Ricky Pashkus'un ailesi, bir şekilde, Drama Sanatları Konservatuvarı'nda ikinci sınıfta okuyan bu yalnız ve kayıp çocuğu evlat edinir.

“Hikaye Prens ve Dilenci hikayesine benziyor. Ricky ağzında gümüş bir kaşıkla geliyor. Ricky'nin Ukraynalı ve Polonyalı bir annesi vardı ve kendisi de Polonyalı bir prens, sarışın, açık gözlü ve aristokrasiden geliyordu. Çok önemli özel okullara gitti. Bu arada ben eve getirdiği bir kedi yavrusuydum. Sanırım iki gömleğim vardı, Ricky'nin kocaman bir gardırobu vardı ve bana bambu gömlekler ödünç verdi. Bambu'nun ne olduğunu bile bilmiyordum. Ricky bana yiyecek verdi, evinde uyumama izin verdi, parfümlerini ödünç verdi, bana erişmemin imkansız olduğu birçok şey verdi. Kredi kartı almama yardım eden ilk kişi oydu. Hayal bile edemeyeceğim bir hayatı düşünmemi sağladı. Yalnızdım, ailesi, kardeşi ve bana bir yuva verdi,” diyor ülkenin en sembolik ve prestijli oyuncularından biri olan Julio Chávez . Hikayesini resim yaptığı, heykel yaptığı, felsefe öğrendiği stüdyosundan anlatıyor. zamanının çoğunu adadığı düşünce ve sanat alanlarıdır. Bu şimdiki zamanla, yaşayacak yeri olmayan genç oyunculuk öğrencisi arasında bir uçurum.

Anne ve babasıyla birlikte yaşıyordu ama artık orasının yaşanacak bir yer olmadığını düşünüyor. Tam 17-18 yaşlarında olan Ricky ile tanıştığı sırada evden ayrılmış ve bütün aile dağılmış. "Orası havaya uçuruldu" diyor ve sessiz kalıyor. Ricky onun daha iyi bir hayata kavuşmasının anahtarıydı: Birlikte bir daire kiraladılar ve orada 17 yıl yaşadılar. "Her zaman dost olarak, büyük yoldaşlar olarak," diye açıklıyor. Julio düzenliydi, yemek yapmayı biliyordu, Ricky'nin kıyafetlerini hazır bırakıyordu, böylece ertesi gün ne giyeceğini biliyordu. Ricky her zaman ihtiyacım olan her şeyde yanımdaydı. "Ayrıca uysal küçük bir köpek olmadığım için bana katlanmak zorundaydı. İddialarım vardı. Herkesin 'Umutsuz ama ne kadar da iddialı' diyeceği bir insan. Ülkenin en önemli mini dizilerinden bazılarının, Tratame bien, El Puntero ve Farsantes gibi, oyuncusu, "Ricky'nin meşru bir aristokrat iddiası vardı ve benim de aristokrat iddialarım vardı. Hissim, o kulübe ait olmak istediğim yönündeydi, ancak bunun için geyik olmaya boyun eğmeyeceğim" diyor .

Üçüncü Perde: Julio'nun Kurtuluşu

Ricky Pashkus, arkadaşının bir filmdeki ilk başrolünden sonra oyunculuk kariyerinin nasıl büyüdüğünü ve genişlediğini izliyor. Onun başına da benzer bir şey gelecek ama oyuncu olarak değil, koreograf ve yönetmen olarak. Julio Chávez denince oyunculuk akla geliyorsa, Ricky Pashkus'un adı da doğrudan Arjantin müzikal komedisiyle ilişkilendirilir. Here We Can't Do It , Alive and Kicking , 42nd Street , Pinti Sings the 40 , The Producers , Hairspray , La Cage aux Folles , Kinky Boots gibi ikonik yapımlara yönetmenlik yaptı ve liste uzayıp gidiyor. Ancak başarı her zaman istikrar anlamına gelmiyor: Ricky kendini çok harcayan, dizginsiz, takıntılı bir adam olarak tanımlıyor ve birkaç kez iflas etmişken Julio onu kurtarmak için her zaman oradaydı. Parayla ilgili bu kaygının bir kısmının kendisine annesinden geçtiğini düşünüyor.

“Çok kişisel bir şey paylaşmak istiyorum,” diye uyarıyor ve şöyle başlıyor: “Babam öldüğünde, annem para konusunda çok fazla endişelenmeye başladı. Güzel bir evimiz vardı, babam bize biraz para bırakmıştı, ben çok iyi çalışıyordum, kardeşim de öyle. Paramızın biteceğini düşünmek için hiçbir neden yoktu, ama annem çok endişeliydi. Para kazanmak istiyordu, endişesi büyüdü ve umutsuzluğa kapılmaya başladı. Julio'nun başına gelen her şeyi her zaman anlatırdı. Bir gün annem beni neşeyle aradı ve şöyle dedi: 'Ne olduğunu bilmiyorsun, Julio beni aradı ve Augusto Fernandes'in oyunculukla ilgili bazı Almanca kitapların çevrilmesine ihtiyacı olduğunu ve bu iş için beni önerdiğini söyledi. Çevrilecek 30 kitabım var ve bana kitap başına ödeme yapacaklar.' Julio ile konuştum ve ona tavsiye için teşekkür ettim, ancak annem profesyonel bir tercüman değildi. Ancak sonra bana bunun tamamen kendi fikri olduğunu söyledi: İlgisini çeken birkaç oyunculuk kitabı getirtti, anneme bir Olivetti daktilosu aldı ve iş vermeye başladı. Teslimat tarihleri ​​belirledi ve sürecin ilerleyişini kontrol etmek için telefonlar açtı. Annem aktiviteye dalmıştı, bana parmaklarının çok fazla yazmaktan ağrıdığını söyledi. Bütün gün ve bütün geceyi orada geçirdi ve çok mutluydu. Artık acı çekmiyordu. Bir mesleğim ve işim vardı. "Onun hayatını kurtardı, para için değil, her şeyden önce ona hayati ve duygusal bir değer geri verdiği için."

Dördüncü Perde: 50 Yıllık Dostluk

50 yıldır arkadaştılar. Onları konuşurken dinlemek dostluğun en güzel hali: Birbirlerine sorular soruyorlar, şakalaşıyorlar, günde üç dört kez konuşuyorlar, ama çoğu zaman sadece birbirlerini kontrol etmek için konuşuyorlar. Kendilerini kayıtsız şartsız görüyorlar ve üstelik inanılmaz derecede samimiler. “Çoğu insan birbirleriyle bağ kurmak için çaba gösterir, ancak Ricky bunu yapmaz. Örneğin, sık sık yemek yemek için bir araya geliriz ve gerçek şu ki, onunla birlikte olmak pek de hoş değildir. Konuşmuyor; aniden çok ciddileşiyor. Başkalarıyla birlikte olmak için hiçbir çaba göstermiyor, ancak bağ kurduğunda, kesinlikle samimi oluyor. Çok farklı yaşam tarzlarımız ve çok farklı zevklerimiz var. Çok farklı şeylere katlanıyoruz. O, benim asla katlanmayacağım şeylere katlanıyor ve ben de onun katlanmasının kesinlikle imkansız olacağı şeylere katlanıyorum. Ancak bu yönleri hiç eleştirmiyoruz,” diye sonlandırıyor Julio. Ricky onu dinliyor ve bu dinamiğin provalarda tekrarlandığını söylüyor: "Ben yönetmenim ama provalar sırasında genellikle sessiz kalıp onu dinliyorum. Onun ustalığıyla beni hayrete düşüren bir bağım var. Saygı duyduğum ve ihtiyaç duyduğum evrensel bir vizyona sahip. En çok hayran olduğum kişi, en çok çalışan, en çok hazırlanan, şeylerin derinliklerine dalan kişi o. Doğaçlama yapıyorum ve yarı yolda buluşuyoruz."

Bu dostluğun beşinci perdesinde ikili , bir sonraki tiyatro prömiyerleri olan The Whale oyununa hazırlanmak için her gün, günde beş saatten fazla prova yaparlar. Bu oyunun film versiyonu oldukça popüler olmuş (Netflix'te izleyebilirsiniz) ve oyuncu Brendan Fraser'ın performansıyla Oscar kazanmasına yol açmıştır. Göz ardı edilemeyecek bir gerçek var: Kahramanımız, yaşadığı derin depresyon sonucu aşırı yeme alışkanlığına kapılarak 250 kilodan fazla kiloya düşmüş. Koltuğundan kalkamıyor, yürüyebilmek için yürüteç veya tekerlekli sandalyeye ihtiyaç duyuyor ve hayatı ciddi tehlike altında.

Julio Chávez , "Filmi izlemediğimi ve izlemeyeceğimi açıklığa kavuşturmak istiyorum" diyor ve buna ihtiyacı olmadığı da açık. Orijinal metin Samuel Hunter'ın yazdığı bir oyundur ve oyuncu için kostüm tasarımı, protezler de dahil olmak üzere bir kostümün yaratılmasını içerse de, beden ve morbid obezite fikrini aşmak esastır.

“Çatışma o bedeni aşmalı. Karakterin kendisini içinde bulduğu durumu üreten her zaman önce gelen bir şey vardır. İnsanlar anlaşılması çok karmaşık yaratıklardır. Diğer kişiye ne oluyor? Neden böyleler? Onlara ne oldu? Herkes kendi araçlarıyla insan gerçeğine hükmetmek ister, ancak hiçbir araç bizim insanların nasıl olduğumuz sorusunu cevaplayacak kadar yetenekli değildir,” diye düşünüyor.

Ricky onu dinler ve Julio'nun gözlemlerinden bazılarının aynı gün provada kullanılacağını söyler. Julio, "Sanat 'neden'lerle ilgili değildir; biz insanlık durumuyla ilgili bir olguyu sunmakla ilgiliyiz ve en iyi ihtimalle canlı ve açık kalmalı ki her izleyici kendi yanıtlarını bulabilsin," diye ekliyor.

Mayıs ayında Paseo La Plaza'da prömiyer yapan filmin oyuncu kadrosunda Laura Oliva, Carolina Kopelioff, Máximo Meyer ve Emilia Mazer yer alıyor. Ve onlar, arkadaşlar, tıpkı o ilk oyuncu seçimi gibi, onları ergenlikte bir araya getiren o gizemli şans gibi, birbirlerini tekrar seçerler ve tıpkı oyundaki gibi, pek fazla soru sormadan, dostluk olgusunun tadını çıkarırlar.

* Balina, 1 Mayıs'tan itibaren Paseo La Plaza, Corrientes 1660'da sunulacaktır: Perşembe ve Cuma günleri, saat 20:00'de; Cumartesileri 19:30'da. ve pazar günleri saat 19:00'da.