İtalyan adaleti artık göz ardı edilemeyecek bir sistem krizidir.

Saygısızlık etmek istemem ama açıkçası bu yeterli, teşekkür ederim. Saygısızlık etmek istemem ama açıkçası, daha da az saçmalık, teşekkür ederim. Saygısızlık etmek istemem ama samimiyetle, İtalya'da adalet hakkında konuştuğumuzda belki de yapmacıklığı gözümüzden çıkarıp gerçeğe olduğu gibi bakmanın zamanı gelmiştir, görmek istediğimiz gibi değil. Ve gerçeklik, ne yazık ki, yıllardır inatla görmeyi reddettiğimiz bir şeyi anlatıyor bize. Bireysel adli soruşturmalarla hiçbir ilgisi olmayan bir şey. Söz konusu bireysel davayla hiçbir ilgisi olmayan bir şey. Almasri hikayesinden , güvenli ülkeler hikayesinden, şehir planlama tarihinden , Ilva hikayesinden çok daha önemli bir şey. İtalya'da adalet hakkında konuştuğumuzda sorun, çok fazla insanın var olmayan bir ülkede yaşıyormuş gibi davranması.

Mesele sadece savcılıkların dolup taşmasını tartışmak değil. Mesele, İtalyan adalet sisteminin mevcut yapısı göz önüne alındığında, bir soruşturmanın arkasında gerçek bir gerçeği ortaya çıkarma arzusundan başka bir şeyin olabileceğini düşünmemenin imkansız olduğunu anlamaktır. Hata, en sıradan olanlarında bile, hakimlerde değil. Hata, İtalyan adalet sisteminin trajedisinin, taşmaları sistematik hale getirecek, siyasetin suçlanmasını gerekli bir eylem gibi gösterecek, yargının siyasallaşmasını yargısal normalliğin bir özelliği haline getirecek şekilde yapılandırılmış hasta, zehirli, aşındırıcı bir sistemin varlığını inkar etmesinde yattığını anlayamamakta yatıyor. Yargı ve siyaset arasındaki çatışmayı tartışırken, belirli bir tarihsel dönemde var olan güç dengesini dikkate almak yeterli değildir.

Bir adım öne çıkma cesaretine sahip olmalı ve şu anda normallik olarak kabul ettiğimiz şeyin normal olmayan bir sistemle örtüştüğünü anlamalıyız . Yargının, takdir yetkisiyle hareket etmesine olanak tanıyan muazzam bir güç ve muğlak suçlarla donatılmış olması, davaları delil yerine şüphe üzerine kurması normal değildir. Kariyerlerin çoğu zaman, neyse ki her zaman değil, hizipsel bağlantılara ve dolayısıyla elde edilen sonuçlara değil, bir hakimin kazandığı kötü şöhrete dayalı olduğu bir yargıya sahip olmak normal değildir. Medya davalarının kullanımını savcılık argümanlarını güçlendirmek için standart bir araç olarak gören bir yargıya sahip olmak normal değildir. Hata yaptığında cezalandırılmak yerine bir makamdan diğerine atanan bir hakime sahip olmak normal değildir. Yalnızca bireysel sorumlulukları değil aynı zamanda toplumsal olguları da ele almayı görev bilen bir yargıya sahip olmak normal değildir. Sendikaların temsil ettiği ve bir bakana ya da hükümete karşı kampanya yürütmeyi anormal görmeyen bir yargı sisteminin olması normal değil. Şüpheleri cezaya dönüştürebilen bir yargı sistemine sahip İtalya gibi bir ülkede, bazı hakimlerin kendi siyasi fikirlerini savunmak için yargı sopasını kullanmayı bile düşünebilmesi normal değil.

İtalya'da adaletten, yargı ile yasama ve yürütme organları arasındaki ilişkiden bahsettiğimizde, çoğu zaman soyut bir dille konuşuyoruz; sanki İtalya, adaletin her türlü siyasi ayartmadan uzak olduğu, soruşturmaların hiçbir zaman uygunsuz araçlarla yürütülmediği, adalet araçlarının hiçbir zaman yargı çevresiyle hiçbir ilgisi olmaması gereken bir alana girmek için kullanılmadığı normal bir ülkeymiş gibi.

Ancak İtalya'daki adalet söz konusu olduğunda, durumun böyle olmadığını, yargı ile yasama organı arasındaki dengenin siyaset tarafından değil, bazıları geçmiş eylemlerinden derin pişmanlık duyan yargıçlar tarafından bozulduğunu söyleme cesaretine sahip olmalıyız. Dolayısıyla, bir soruşturmayı mahkûmiyete, bir şüpheyi delile, bir telefon dinlemesini cezaya dönüştürmeden önce, bugünlerde söylendiği gibi, yargının, yargının en dağınık ve vicdansız olanının gayrimeşrulaştırılmasının gerçekten siyasetin, çirkin ve kötü bir işi olup olmadığını, yoksa yargının gayrimeşrulaştırılmasının, gerektiği gibi çalışmayan bir sisteme uymayı reddeden ve çok fazla değişime ihtiyaç duyulan bir zamanda statükoyu savunmayı değişimden kaçınmanın tek yolu olarak görenlerin işi olup olmadığını düşünmeliyiz.

Bu, hakimlerin kendisine yönelik bir eleştiri değil, doğası gereği en titiz olanları bile rollerinin dışında hareket etme cazibesine veya şüphesine maruz bırakan kurumsal bir çerçeveye yönelik bir eleştiridir. Almasri davasını, Güvenli Ülkeler davasını veya şehir planlama davasını tartışırken sorun, bireysel soruşturmaya, yargının siyaseti nasıl suç sayabileceğine odaklanmaktan çok. Bu davalarda asıl mesele, mantıksal bir sıçrama, ileri bir sıçrama yapmak ve yargının yalnızca olası suçları ifşa etmekle kalmayıp başka amaçlara da ulaşmak için hareket edebileceğine dair şüpheler varsa, suçun onları kınayan politikacılarda değil, açıklığa kavuşturulması gereken bir gerçeği kavrayamayanlarda olduğunu kabul etmektir: Yargının meşruiyetini kaybetmesi siyasetin değil, kendi sorumsuzluğunu savunmayı Anayasamızı savunmanın tek yoluna dönüştüren bir yargının suçudur. Saygısızlık etmek istemem ama açıkçası bu kadarı yeterli, teşekkür ederim.

Bu konular hakkında daha fazlası: