Bizi Libyalılara bağlayan anlaşma nedir? Meloni şov yapmayı bırakıp ülkeye açıklama yapmalı.

Giorgia Meloni'nin aranan Libyalı işkenceci Almasri'nin serbest bırakılması kararından kişisel ve tam sorumluluk üstlendiği görev ile Benito Mussolini'nin 3 Ocak 1925 tarihli tarihi parlamento konuşması arasındaki yakın bağlantıyı belirtmek için, az çok militan anti-faşist hareketi anmaya gerek yok. Matteotti suikastını takip eden krizi zaferle sonlandıran Mussolini de, faşistlerin tüm eylemlerinin sorumluluğunu üstlenmişti. Üslup aynı, senaryo çok benzer ve söylemler kusursuz bir şekilde örtüşüyor.

"Faşizm hint yağı ve coptan başka bir şey değilse ve en seçkin İtalyan gençliğinin gururlu tutkusu değilse, suçlu benim! " diye gürledi Mussolini. Ve yine: "Faşizm bir suç örgütüyse, bu örgütün lideri benim." "Bu hükümetin benim liderliğim altında uyumlu bir şekilde hareket ettiğini iddia ediyorum: her karar, özellikle de bu önemli karar, üzerinde uzlaşıya varılmıştır. Bu nedenle , Piantedosi, Nordio ve Mantovano'nun yargılanmasını ve benim de yargılanmamamı istemek saçmadır," diye düet yapar Meloni bir asır sonra. Ancak bu cüretkâr sorumluluk üstlenmenin birkaç sonucu vardır. İlk ve en önemlisi, başbakanın korumaya çalıştığı bakanları açıkça ifşa etmektir. Almasri'nin yalnızca usul hataları nedeniyle serbest bırakıldığını, yukarıdan bu yönde bir karar alınmadığını defalarca söylemişlerdi. Bürokratik bahaneler öne sürmüşler, yetersiz belgeler hazırlamışlar ve uluslararası tutuklama emriyle aranan suçlunun, açıkça isteksizce de olsa, serbest bırakılmasını sağlamışlardır. Başbakan ise, herkesten önce kendisinin yaptığı belirli bir siyasi tercihe işaret ediyor: "Yürütmenin tüm eylemlerinin doğruluğunu yineliyorum; bu eylemlerin tek amacı İtalyanların güvenliğini korumaktı."

Ne kadar yetersiz ve çoğu zaman çelişkili olsa da, Nordio ve Piantedosi'nin anlattığı hikaye, konuyla ilgili çok güçlü şüphelere rağmen başbakanın ortak sorumluluğunu kesin olarak ortaya koymuyordu. Meloni'nin kavgacı tavrı tüm şüpheleri ortadan kaldırıyor. Bu noktada, Roma savcısı Lo Voi, pratik olarak ona karşı da işlem talep etmekle yükümlüdür. Ulusal çıkarları savunmaktan açıkça bahsedilmesi, devlet sırrının dayatılmasına yol açabilir. Ancak, Giorgia gibi kurnaz bir politikacının, iddianame talebinden sonra gizliliğe başvurması pek olası değildir: itibarına gelecek zarar ölümcül olur. Bu nedenle, Parlamento , bakanlar Nordio ve Piantedosi ile başbakanın güvendiği müsteşar Mantovano'ya karşı işlem yapma yetkisi taleplerini, belki de Roma savcılığı Almasri'nin serbest bırakılmasından birincil olarak sorumlu kişi hakkında bir talepte bulunmadan önce oylayacak ve reddedecektir. Farklı bir sonuç hayal ederek, bir başka savaş suçlusu Herbert Kappler'ın 1977'de Celio askeri hastanesinden kaçmasının ardından Bakan Lattanzio'nun istifasını yeniden gündeme getirmek boşuna olacaktır. Lattanzio'nun istifası bir hükümet krizi anlamına gelmiyordu. Bu durumda, istifa kaçınılmaz olacaktır. Muhalefetin en ufak bir inanç bile duymadan ileri sürdüğü dokunulmazlıktan feragat etmek, kendilerini çok ağır cezalara maruz bırakmak anlamına gelecektir. Oylamanın sonucu zaten bellidir.

Ancak aynı şey, oylama öncesindeki tartışma için söylenemez. Hükümet, bu noktaya kadar kendini teknik hatalarla korudu. İşkenceciyi kasıtlı olarak serbest bıraktığını her zaman inkar etti . Laf cambazlığı bahaneleri kullandı. Başbakanın açıklaması ise tüm bunları bir kenara itiyor. Ülkenin ve halkının güvenliği söz konusuysa, o günlerde alınan karardan birinci derecede sorumlu olan kişi, damga vergisinin süresi dolmuş olması veya dosyaların Adalet Bakanı'nın masasına geç ulaşması bahanesinin arkasına saklamadan, gerekçeleri açıklamakla yükümlüdür. Başbakanın bu adımı atmaya hiç niyeti yok. Şimdiye kadar, bu son derece çetrefilli davayı tartışmayı sürekli reddetti ve tekrar deneyeceğinden emin olabilirsiniz. "Devam etme yetkisi oylamasında Piantedosi, Nordio ve Mantovano'nun yanında oturarak" serbest bırakmanın resmi değil siyasi doğruluğunu teyit edeceğine söz veriyor.

Bu yeterli olamaz. Giorgia bakanlarının yakınında veya uzağında oturmamalı. Konuşmalı ve açıklama yapmalı. İtalya'yı Libyalı insan kaçakçıları ve işkenceci çetelerine bağlayan tarifsiz çıkarları ortaya koymalı. Onları, tüm İtalyanların güvenliğini tehlikeye atmadan dokunulamayacak kadar değerli kılan şey nedir? Bu yakın bağların, göçmenleri durdurmak için çeşitli Libyalı çetelerle yapılan kötü niyetli anlaşmalardan kaynaklandığı ve tam da bu iğrenç meselenin tarifsiz yönünün bu olduğu çok açık. Bu konuda Giorgia Meloni'ye baskı yapılmalı ve Parlamento ve ülke önünde kendini gerçekten ifşa etmesi için zorlanmalıdır. Ancak muhalefet asli bir günahın yükü altında: bu anlaşmalar sağ tarafından değil, cebinde Demokrat Parti kartı olan İçişleri Bakanı Marco Minniti tarafından icat edildi.

İTİBAREN

David Romoli