Park ve bahçelerde, çalı sanatı yeniden formunu (ve renklerini) buluyor

Kutu veya porsuk ağaçlarının sıralandığı tepelere bakan koniler, küreler, piramitler ve diğer geometrik -ve bazen de hayvansal- şekiller. Fransa'daki Bournazel (Aveyron) veya Villandry (Indre-et-Loire) gibi çok sayıda şatonun eteklerinde, çalı sanatı, sözde Fransız tarzı çiçek tarhlarının peyzajlı görünümü için ritmi belirler. Bunun haklı bir nedeni var: Antik çağlara kadar uzanan ve Asya'da (Çin ve Japonya) da görülen bu peyzaj geleneği, 17. yüzyılda zirveye ulaşmış ve André Le Nôtre'nin Vaux-le-Vicomte'de (Seine-et-Marne) ve ardından Versay'da (Yvelines) tasarladığı sokaklarda Fransız klasisizminin simgesi haline gelmiştir.

O tarihten bu yana, başlangıçta bir sonraki yüzyılın İngiliz "doğal" stili ve tarihin karmaşası tarafından sorgulanan bu model, dallarda darbe aldı. 2000'li yılların başında bölgemize getirilen, tırtılları çalının yapraklarını seven ve yiyen istilacı bir Asya böceği olan kutu ağacı güvesinden bahsetmiyorum bile.