Barça, dünyaya futbolun eğlenceli olması gerektiğini hatırlatıyor.

Bir noktada futbolla eğlenmek günah oldu, bir flüt olayı oldu, biz bu hayata eğlenmek için gelmedik. Bu, sosyal medyayı yönlendiren oldukça zehirli, kimliğe dayalı duruşun bir sonucudur ve aynı zamanda ekibinizin can sıkıcı olması durumunda da harika bir bahanedir. Önemli olan iyi vakit geçirmek ve sonuç değil, kazanmaktır. Kaybederseniz önemli olan farklı olmamızdır, her ne kadar tüm taraftarların aynı olduğu kanıtlanmış olsa da. Nereden bildiğimi biliyor musun? Çünkü hepsi de diğerlerinden farklı olmakla övünüyorlar. Hiçbiri başarısız olmuyor.

Barça'nın La Liga'da Madrid'i yenerek Şampiyonlar Ligi'nde Inter'e yenildiğini izlerken mutlu olurken bunu düşünüyordum. Sonuçtan dolayı değil -ki ilk durumda da öyleydi, size yalan söylemeyeceğim- ama unutulmaz maçlar oldukları için. Meğer futbolu seviyormuşum da unutmuşum. Çoğumuz bunu unuttuk. Hansi Flick'in yazar ekibi gördüklerimin en iyisi değil ama en eğlencelisi. Ve yetişkinliğin getirdiği olumsuzluklar bizi kötülüğe sürüklemeden önce, bizi futbola çeken şey eğlenceydi.

Başka bir hayatta seri katil olmalıyım ve karma bana bunun karşılığını veriyor, bu yüzden 14-11 yaşlarındaki çocukların oturma odamı işgal ettiği klasik filmi izledim. Maç boyunca birbirlerine bağırıp, golleri birbirlerinin yüzlerine karşı kutlayıp, gülüştüler. Çok güzel vakit geçirdiler. Maç bitince birbirlerini tebrik ettiler, birbirlerini cesaretlendirdiler ve sevgi ve arkadaşlıklarıyla evimi yıkmaya devam ettiler, ben de Real Madrid'li arkadaşlarıma sanal olarak parmak salladım. Hastalık bize her yerde gelmiyor, şakalar ve komik paylaşımlar yoluyla bulaşıyor.

Futbolu bir din olarak değil, bir oyun olarak görenler bana, futbolu bu kadar sevmemin sebebinin bir Barça taraftarı olmamam olduğunu, Şampiyonlar Ligi yarı finalinde yedi gol yemenin anormallik olduğunu ve eğer bir Barça taraftarı olsaydım maçları felç geçirme tehlikesiyle karşı karşıya kalacağımı söyleyecekler. İkincisi daha olası, ama Pep Guardiola'dan beri Barselona taraftarlarının takımlarıyla bu kadar gurur duyduğunu görmedim. Ve ben kıskanıyorum.

Her şeyin olabileceğini bilerek sahaya çıkan, 0-2'nin hiçbir şey olmadığını, futbolun kaybetme korkusu olmadan kazanmak için oynandığını, o lanet çocukların kahkahalarının mutluluk göstergesi olduğunu bilerek sahaya çıkan, kızımın Atletico izlerken uyuyakalmamak için 60. dakikaya kadar gelmek için bir alçak gibi çektiğini kıskanıyorum. Kazanmak çirkin bir şey ama eğlenmek... Futbolda gerçekten önemli olan tek şey eğlenmektir. Ya da olmalı.