Alcaraz przejmuje Wimbledon: zdobywa sympatię publiczności i podnosi poziom charyzmy.

Carlos Alcaraz urzeka, angażuje i bawi. Jego żywiołowy tenis jest najbardziej wyczekiwany na świecie. Oczywiste jest, że to jego gra doprowadziła go do stworzenia legendarnej kariery w ciągu zaledwie kilku sezonów. Jest jednak coś jeszcze, tajne narzędzie, które, szczególnie na Wimbledonie , daje mu dodatkową przewagę konkurencyjną na zawsze trudnej nawierzchni: charyzma.

To uśmiech, przyjazny gest lub palec, który sięga do jego prawego ucha, gdy zdobywa wynik godny oglądania w kółko. To każdy z tych szczegółów, a jednocześnie mieszanka wszystkich z nich. Udowodnił to w ten piątek przeciwko Struffowi, w meczu o przetrwanie, który rozstrzygnęło kilka szczegółów.

A zaciśnięta pięść w stronę jego pudełka nigdy nie zawodzi. To jest stałe, a spojrzenie aprobaty Ferrero wystarczy jako odpowiedź. Ale prawda jest taka, że ​​Carlos nie nadużywa poparcia tłumu; po prostu czeka na kluczowy moment, by dyrygować orkiestrą tysięcy ludzi batutą, gotową do dopingowania go na każde żądanie.

Tak było w przypadku Struffa. Nie czuł się komfortowo, to była namacalna rzeczywistość dla każdej osoby obecnej na Centralnym Korcie w All England Lawn Tennis and Croquet Club, ale wołanie o pomoc nie nadeszło ; Murcian po prostu znosił to w milczeniu.

Rozpętał burzę w odpowiednim momencie, kiedy tego chciał. Wynik wynosił 4-4, a niemiecki gigant serwował. Musiał walczyć, aby uzyskać przerwę , która oddałaby mecz w jego ręce. Sprawy wyglądały źle: Struff miał przewagę w serwisie, ciężko wywalczony punkt i... niewytłumaczalny wolej do siatki od Niemca, kiedy miał wszystko, aby wygrać punkt. Wtedy zaczęła się magia .

Alcaraz ratuje kolejny punkt gry i szybko dokonuje przełamania. Teraz patrzy na tłum, żąda energii, rzuca wyzwanie. Tłum, spragniony tego „pozwolenia”, wybucha.

Po tym ruchu, tym razem bez zachęty, tłum rozpętał kolejną owację. Oklaski ogłosiły ostatnią tercję, a Alcaraz zadał czysty cios. Pięć odbić i as, 15-0. Kolejne pięć odbić i kolejny as, 30-0. Wynik 40-0 nadszedł po zwycięskim forhendzie. Wynik końcowy, niecelny strzał Struffa, który wywołał eksplozję tłumu. Wynik końcowy. Ulga dla Carlosa.

Po rozdzierającym serce okrzyku radości następuje wywiad na korcie. „Nie wiem, jak on przegapił tego woleja. Nie mogę uwierzyć, że rozmawiam z tobą po zakończeniu seta 6-4” — mówi, wprawiając cały tłum w wybuchy śmiechu. „Naprawdę nie wiem, jak on przegapił” — powtarza, zanim zakończy pytanie, nie drwiąc ze swojego przeciwnika, ze swoją zwykłą szlachetnością, wywołując kolejny wybuch śmiechu na korcie centralnym, tak bez wysiłku, jak zawsze.

Potem pojawia się delikatne pytanie, jedno o jego ostatniej rundzie golfa z Andym Murrayem. „Zadajesz mi to pytanie, bo on cię o to poprosił, prawda? Wiem, o co chodzi” – mówi żartobliwie. „Graliśmy i on mnie pokonał, ale potem graliśmy ponownie i wygrałem. Jesteśmy zremisowani, musimy grać ponownie ” – kończy, by jeszcze bardziej przetestować wskaźnik charyzmy.

Następny mecz będzie z Andriejem Rublowem, pierwszym poważnym przeciwnikiem panującego mistrza. Pozostaje pytanie, czy Alcaraz ulegnie nazwisku przeciwnika i przejdzie do destrukcyjnego trybu , ponieważ podczas gdy on zmagał się z Fogninim i Struffem — dzięki sztuczkom Tarveta — Sinner i Djokovic przeszli przez swoje poprzednie mecze z minimalnymi trudnościami, czy też charyzma po raz kolejny okaże się tajną bronią, która pomoże mu dotrzeć do ćwierćfinału.