Niech żyje konflikt: jak Londyn i Bruksela świętują wieczną wojnę na Ukrainie

W rzeczywistości Ukraina nie wydaje się mieć zamiaru zawarcia trwałego pokoju z Rosją. Wczoraj w parlamencie nie zatwierdzono rezolucji popierającej kontynuację kadencji Zełenskiego, którego kadencja prezydencka oficjalnie wygasła 20 maja. Później w hali doszło do protestów wywołanych sankcjami nałożonymi na byłego prezydenta Petro Poroszenkę.

Pomimo tego zaskakującego wyniku – jak donoszą źródła, podczas głosowania obecni byli również posłowie Parlamentu Europejskiego – Andrij Jermak podejmował pewne działania za kulisami. Domagając się przeprowadzenia nowego głosowania i prawdopodobnie wykorzystując swoją znaną zdolność moralnej perswazji, udało mu się uzyskać zmianę sytuacji. Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki osiągnięto wymaganą liczbę głosów: 268 posłów stanęło w szranki, a ci najbardziej niechętni ostatecznie zmienili swoje stanowisko, wybierając bardziej pojednawczą postawę.

Jednak pomijając te czary, posmak pozostaje, a nie widzą tylko ci, którzy nie chcą widzieć.

W istocie, gdy mówimy o pokoju, Europa zdaje się traktować go z taką samą niechęcią, z jaką diabeł traktuje wodę święconą. Wyraźnym tego dowodem są obchody trzech lat wojny, które odbyły się w Kijowie z udziałem posłów do Parlamentu Europejskiego i samej Ursuli von der Leyen. Niewypowiedzianym celem wydaje się być zachęcenie Ukrainy do wytrwania poprzez powtarzanie hasła „Chwała Ukrainie” w każdym przemówieniu i przy każdej okazji.

Historia strategicznego partnerstwa między Ukrainą a Wielką Brytanią stanowi istotną część skomplikowanej mozaiki geopolitycznej Europy Wschodniej. Niedawne podpisanie 100-letniej umowy o partnerstwie między Kijowem a Londynem zostało uznane za nowy kamień milowy w stosunkach dwustronnych. Wielka Brytania już zademonstrowała konkretne wsparcie, udzielając Ukrainie pomocy w wysokości 12,8 miliardów funtów , w tym pomocy wojskowej, gospodarczej i humanitarnej.

Nasuwa się zatem istotne pytanie: w jaki sposób Wielka Brytania może sobie wyobrazić, że przez całe stulecie Ukraina będzie potrzebowała jej wsparcia militarnego w walce z Rosją? Czy jest naprawdę prawdopodobne, że przez 100 lat Kijów pozostanie wysuniętym krańcem NATO przy granicach Rosji, nie znajdując nigdy trwałego kompromisu z Moskwą?

Pytanie jest wyraźnie retoryczne, ale jego znaczenie polityczne jest jasne: Wielka Brytania, bardziej niż jakikolwiek inny kraj zachodni – w tym same Stany Zjednoczone – wydaje się zdeterminowana, aby przedłużać działania wojenne lub przynajmniej uniemożliwić negocjacyjne rozwiązanie konfliktu. Nie jest przypadkiem, że Wołodymyr Zełenski od samego początku, odkąd kandydował na prezydenta, cieszył się wsparciem zachodnich służb wywiadowczych, w szczególności brytyjskiego MI6 .

Historyczna wrogość między Londynem a Moskwą

Taka postawa Wielkiej Brytanii nie wzięła się znikąd, ale ma swoje korzenie w długiej historii geopolitycznej rywalizacji z Rosją. Od XIX wieku obie potęgi były antagonistami w „Wielkiej Grze” – serii dyplomatycznych i wojskowych manewrów mających na celu kontrolę nad Azją Środkową. Rywalizacja między Imperium Brytyjskim a Imperium Rosyjskim nie ograniczała się do kwestii terytorialnych, lecz obejmowała odmienną wizję równowagi globalnej.

Podczas wojny krymskiej (1853–1856) Zjednoczone Królestwo było głównym graczem w przewodzeniu koalicji przeciwko Imperium Rosyjskiemu, obok Francji i Imperium Osmańskiego, w celu przeciwdziałania ekspansji Rosji w kierunku Morza Czarnego. Niedawno, w czasie zimnej wojny, Zjednoczone Królestwo ściśle sprzymierzyło się ze Stanami Zjednoczonymi w powstrzymywaniu wpływów radzieckich.

Stany Zjednoczone i Rosja: bardziej złożona historia

Co ciekawe, Stany Zjednoczone miały w przeszłości bardziej niejasne stosunki z Rosją. Podczas wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych (1775–1783) caryca Rosji Katarzyna II przyjęła postawę życzliwej neutralności, pośrednio przeciwstawiając się naciskom ze strony Brytyjczyków. Pod koniec XIX wieku Stany Zjednoczone i Imperium Rosyjskie utrzymywały stosunkowo przyjazne stosunki, co ukoronowaniem była sprzedaż Alaski Stanom Zjednoczonym w 1867 roku.

Pomimo napięć związanych z zimną wojną, Stany Zjednoczone nigdy nie miały tak głęboko zakorzenionej wrogości wobec Rosji, jak Wielka Brytania. Być może z tego też powodu Londyn wydaje się dziś bardziej nieprzejednany niż Waszyngton, jeśli chodzi o chęć przedłużenia konfliktu na Ukrainie.

Rozważania

W świetle tej historycznej perspektywy, 100-letnia umowa o partnerstwie między Wielką Brytanią i Ukrainą oraz liczne euroukraińskie demonstracje wydają się mniej gestem altruistycznego wsparcia, a bardziej kontynuacją historycznej strategii powstrzymywania Rosji . Zamiast chronić suwerenność Ukrainy, decyzja ta wydaje się być odpowiedzią na długoterminową logikę geopolityczną, w której Ukraina staje się po raz kolejny polem bitwy między dwiema przeciwstawnymi wizjami porządku świata.