NA ŻYWO | Tour de France 2025: Lenny Martinez obejmuje prowadzenie na Col du Glandon podczas osiemnastego etapu

Bardzo przyjemna, mała przełęcz o długości 19,2 km i średnim nachyleniu 7,9%. Spacer po parku! (Nie.)

No to ruszamy i wystrzelimy biegaczy z kosmosu!

Hiszpan, który atakował na starcie etapu, jest widocznie chory i właśnie wycofał się z wyścigu. Pozwalam sobie więc odejść od stanowiska pracy; ten Tour de France już mnie nie interesuje.

Lekka hipoglikemia u Francuza? W każdym razie koszulka w groszki ma się słabo i jest wyprzedzana przez wszystkich.

Liza i Luc, Sylvia, czekajcie na mnie

Żadnego posiłku, żadnej drzemki. GENERAŁ ALEEERTE!

Albo Smurfastrophe, wybór należy do Ciebie! Lenny Martinez tracił czas kilometr po kilometrze na zjeździe, aż znalazł się w grupie Jordan Jegat, dwie minuty za prowadzącym duetem, Thymenem Arensmanem i Mattéo Jorgensonem.

Col de la Loze czy Col de la Lose? Dla Pogacara nie ma różnicy. W 2023 roku Słoweniec ostatecznie przegrał Tour de France z Jonasem Vingegaardem na tych trudnych zboczach, po tym jak nie wytrzymał. „Poddałem się, umarłem” – szepnął do swojej drużyny na nietypowej przełęczy, która zamiast tradycyjnych serpentyn oferuje piekielny ciąg wzniesień i małych płaskich odcinków.

Aby w pełni docenić poziom trudności, trzeba zmienić porę roku i udać się w zimę. Pod ośnieżonymi jodłami, przełęcz Col de Loze staje się placem zabaw dla... narciarzy. Trasa narciarska została udrożniona latem, po wyasfaltowaniu ścieżki w 2020 roku. „We Francji nie ma tak stromych stoków. To przełęcz ^XXI wieku” – mówi szef Touru, Christian Prudhomme.

W przeciwieństwie do 2023 roku, kolarze będą pokonywać podjazd przez Courchevel, a nie przez Méribel – nieco mniej wymagający podjazd, ale poprzedzony dwoma przełęczami kategorii hors. Po tym, jak został królewsko zdeklasowany przez rywala na etapach Tour de France w 2025 roku, Jonas Vingegaard z chęcią przypomni Tadejowi Pogacarowi, kto króluje w tych górach…

Jorgenson i Arensman wypracowali sobie około dziesięciosekundową przewagę nad grupą Roglica. Ale kiedy dotarli do ronda, każdy z kolarzy obrał kurs: lewy (krótki) dla Jorgensona, prawy (nieco dłuższy) dla Arensmana, nieco zirytowany, że jego towarzysz ucieczki na niego nie czekał…

Jest więc Martine, Raymond, Théophile, Gontrand, Marie, Ludivine, Pablo, Jean-Eudes, Nicole, Pierre, Alphonse, Chloé, Léa, Patrick (swoją drogą musimy na niego poczekać), Gabrielle, Jeanne, Raphaël, Adeline, Adrien, Cassandre…

Świetnie, w niedzielę 27 lipca będziemy gospodarzami finału pomiędzy Anglią i Hiszpanią. Dołącz do nas o 18:00, aby tego doświadczyć!

Pełny program znajdziesz tutaj:

„Wiem, że nic nie wiem”. Posługujemy się słowami Sokratesa, gdy próbujemy zrozumieć, co robi nasza ulubiona drużyna.

Austriacki kolarz z Movistar spadł z konia na wyjściu z ostrego zakrętu. Ruszył ponownie tuż za Martinezem i Van den Broekiem w grupie w koszulkach w groszki.

Nie wszyscy czują się szczególnie komfortowo, gdy trasa przypomina tor saneczkowy, zwłaszcza Lenny Martinez. Francuz traci do liderów 40 sekund.

Koszulka w groszki pojawiła się dopiero w 1975 roku. Wcześniej lider klasyfikacji górskiej nosił na koszulce jedynie czerwoną kropkę. Jednak w 1975 roku, na prośbę sponsora, firmy Poulain Chocolate, organizatorzy postanowili stworzyć specjalną, bardziej widoczną koszulkę na Prix de la Montagne.

Znacie naszą miłość do wyścigu o czerwoną latarnię, „nagradzającego” kolarza, który ukończył Tour de France najdłużej (na razie zaszczyt ten przypadł Belgowi Jordiemu Meeusowi, który traci do Tadeja Pogacara ponad 4 godziny i 17 minut). Jednak w cieniu wielkich nazwisk wyścigu, inne drużyny walczą o przetrwanie, głównie po to, by zdobyć punkty UCI. Wszystko wyjaśniamy tutaj!

Brakuje mu doświadczenia; widzimy raczej kolarza przyzwyczajonego do Tour de France.

Załóżmy, że „złamał zasady”, pozwalając, by samochód go lekko pociągnął, gdy zabierał puszkę, nawet jeśli było to bardzo blisko.