Zajmuję się imigracją od dekady. Nigdy wcześniej nie widziałem, żeby rząd robił coś takiego.

Zapisz się na Slatest, aby codziennie otrzymywać na skrzynkę pocztową najciekawsze analizy, krytykę i porady.

Kilmar Abrego Garcia spędził ostatnie kilka miesięcy na przymusowej turze w ośrodkach detencyjnych w kraju i za granicą. W marcu Służba Imigracyjna i Celna (Immigration and Customs Enforcement) zatrzymała ojca z Maryland i przewiozła go do ośrodków detencyjnych dla imigrantów w Luizjanie, a następnie w Teksasie, zanim rząd USA przetransportował go do osławionego salwadorskiego więzienia CECOT – co, jak przyznali urzędnicy administracji Trumpa, było błędem .

Miesiące po tym, jak sędzia federalny nakazał mu powrót do Stanów Zjednoczonych, w czerwcu został sprowadzony z powrotem i natychmiast osadzony w areszcie śledczym w Tennessee , po czym ponownie nakazano jego zwolnienie. Następnie szybko trafił z powrotem do aresztu ICE i przetransportowano go do ośrodka w Wirginii. W ciągu kilku miesięcy Abrego Garcia przebywał w co najmniej trzech ośrodkach detencyjnych dla imigrantów, jednym ośrodku karnym i zagranicznym gułagu, który nie miał uprawnień do przyjmowania amerykańskich więźniów , a rząd za każdym razem poniósł porażkę w próbie ustalenia jasnej podstawy prawnej dla jego zatrzymania. W praktyce przenosi go z jednego rodzaju aresztu do drugiego tylko wtedy, gdy sytuacja jest bliska jawnej obrazy sądu.

Według prawników Abrego Garcii, zaproponowano mu ugodę w sprawie drobnego zarzutu handlu ludźmi, który prokuratura federalna mu stawia, z obietnicą deportacji do Kostaryki; jeśli odmówi, władze federalne wyślą go do Ugandy, kraju, w którym nigdy nie był. Właśnie to postanowili zrobić urzędnicy Trumpa, zanim ta sama sędzia federalna orzekła, że ​​nie może on zostać deportowany co najmniej do początku października, dopóki nie rozważy legalności ich działań deportacyjnych; w międzyczasie Abrego García ponawia swój wniosek o azyl. To pierwszy raz w mojej dekadzie relacjonowania spraw imigracyjnych, kiedy przypominam sobie wyraźne wykorzystanie miejsca deportacji jako pałki do wymuszenia posłuszeństwa, zwłaszcza w odrębnej sprawie karnej.

Łatwo wrzucić tę odyseję do jednego worka z resztą spektaklu egzekwowania prawa imigracyjnego ery Trumpa, ale moim zdaniem jest to raczej awatar rozpadu różnych systemów w wszechogarniający przejaw władzy rządowej. Prawnicy, dziennikarze i badacze od dawna używają terminu krymimigracja , odnosząc się do wzajemnego oddziaływania między systemem imigracji karnej i cywilnej – na przykład tego, jak zarzut karny może pociągać za sobą konsekwencje imigracyjne. Mimo to, należyty proces sądowy zasadniczo wymaga pewnej niezależności między tymi procesami; z wyjątkiem sytuacji wyraźnie określonych w prawie, nie powinno być możliwe ich łączenie, tak jak oczywiste byłoby niewłaściwe, na przykład, grożenie komuś dochodzeniem podatkowym, dopóki nie przyzna się do winy w niezwiązanych z tym zarzutach.

Jednak od początku dramatu Abrego Garcii rząd próbował uzasadnić jego sprawę, używając w zasadzie wszelkich dostępnych argumentów, schlebiając aspektom imigracyjnym i karnym w jednym, ciągłym ataku na jego osobę. Próbowano usprawiedliwić jego deportację, oczerniając go jako członka gangu – oskarżenie oparte na śmiesznie wątłych dowodach , którego rząd nigdy nie próbował eskalować do poziomu sądu. Według wewnętrznych e-maili informatorów Departamentu Sprawiedliwości , urzędnicy desperacko szukali strzępków dowodów, aby przedstawić go jako zatwardziałego przywódcę MS-13, ale ostatecznie ponieśli porażkę.

Po tym, jak sędzia federalny nakazał jego ponowne sprowadzenie, Departament Sprawiedliwości przeznaczył znaczne środki na wsteczne wniesienie zarzutów w związku z incydentem sprzed trzech lat, na który policja nie zareagowała w tamtym czasie, a w którym główny świadek oskarżenia, w przeciwieństwie do Abergo Garcii, jest skazanym przestępcą. Jest to tak wątłe, że jego prawnicy uciekają się do rzadkiej obrony w postaci mściwego oskarżenia , wskazując na oczywisty fakt, że zarzut karny został sfabrykowany jako kara i sam w sobie propagandowy.

Nie chodzi o to, że konkretny kontekst spraw sądowych jest nieistotny lub że nie powinniśmy zwracać uwagi na argumenty i dowody, które administracja przedstawia (lub, w zależności od przypadku, próbuje sfabrykować). Wszystkie te rzeczy tworzą precedensy i sygnalizują, co administracja jest gotowa zrobić i jak sędziowie mogą lub będą korzystać ze swojej władzy. Nie powinniśmy jednak tracić z oczu faktu, że specyfika spraw imigracyjnych i karnych jest w zasadzie nieistotna, a tak naprawdę chodzi o to, by zrzucić ogromny ciężar władzy na wyznaczonego wroga.