„Prawdziwy ból”, „Życie przede mną”, „Na rowerze!” »… Premiery kinowe w środę 26 lutego

♦ Prawdziwy ból ***

przez Jesse Eisenberg

Amerykański film, 1h30

Dwie kuzynki, które rozdzieliły losy, spotykają się ponownie podczas podróży do Polski, w poszukiwaniu niedawno zmarłej babci Dory. David (Jesse Eisenberg), wiecznie niespokojny, wiedzie uporządkowane życie w Nowym Jorku, ma stabilną pracę w marketingu cyfrowym, żonę i uroczego małego chłopca. Benji (Kieran Culkin) to wyrzutek, który wciąż mieszka z matką. Kobieta oczarowuje swoich rozmówców równie mocno, co ich irytuje, a przy tym nieudolnie ukrywa swoją psychiczną kruchość.

Jesse Eisenberg przekornie gra na absurdzie „tras holokaustowych”, w ramach których amerykańscy turyści wracają do wygodnych hoteli i dobrych restauracji po wizycie w miejscach, w których cierpiały ich rodziny. Jego duet z Kieranem Culkinem, zdobywcą Złotego Globu za najlepszą rolę drugoplanową i nominacji do Oscara, sprawdza się znakomicie.

» PRZECZYTAJ RECENZJĘ: „Prawdziwy ból”, podróż do źródeł traumy

♦ Na rowerze! ***

przez Mathias Mlekuz

Film francuski, 1h29

„ Jeśli istnieje możliwość odnalezienia Jurija, jedyną nadzieją jest śmierć, a nie życie. „Tak myśli Mathias Mlekuz na początku podróży, którą podejmuje, podążając śladami swojego syna. W 2018 roku Youri przejechał rowerem z La Rochelle do Stambułu. Na podstawie tych doświadczeń napisał książkę, która miała służyć jako przewodnik turystyczny dla jego ojca i przyjaciela, który towarzyszył mu w tej przygodzie, aktora Philippe'a Rebbota. Podróż ta stała się tym bardziej niepokojąca, że Youri odebrał sobie życie w 2022 roku.

Film jest niezwykle autentyczny dzięki emocjom, które przeżywają Mathias Mlekuz i Philippe Rebbot, ich wymianom zdań na temat Youriego, niemożliwej do przeżycia żałoby, przyjaźni i życia, które toczy się z przerwami. Pomimo melancholii, humor i witalność tego cudownie sympatycznego duetu, nawet w ich kłótniach, łzy smutku i śmiechu.

» PRZECZYTAJ RECENZJĘ: „Rowerem! », podróż pogrążonego w żałobie ojca

♦ Yokai – Świat Duchów **

przez Eric Khoo

Film francusko-japoński, 1 godz. 43

W Japonii termin Yokai jest używany w odniesieniu do niewytłumaczalnego zjawiska nadprzyrodzonego lub, mówiąc dosłownie, „widma”. Właśnie to uosabia Claire (Catherine Deneuve) w tym pięknym filmie Singapurczyka Erica Khoo. Claire, piosenkarka pop z minionej ery, wpadła na zły pomysł nagłej śmierci po ostatnim recitalu na archipelagu, gdzie jest adorowana. Na szczęście znajdzie przewodnika w osobie Yuzo, swojego największego fana, który również zmarł tuż przed jej koncertem. Razem pokierują krokami Hayato, syna Yuzo, młodego człowieka zagubionego w czasie, i pomogą mu odzyskać smak życia, łącząc na nowo nici jego przeszłości.

Po filmie The Flavor of Ramen, który miał dość mdły smak, singapurskiemu reżyserowi Ericowi Khoo udało się, dzięki stonowanej inscenizacji i delikatnemu ujęciu tematu, zabrać widzów wraz ze swoimi duchami w swego rodzaju sentymentalną podróż przez Japonię, która zaprowadzi nas z Tokio do nadmorskiego kurortu na wybrzeżu, raju dla surferów.

» PRZECZYTAJ RECENZJĘ: „Yokai”, Catherine Deneuve i skrzyżowanie umysłów

♦ Witaj Asylum **

przez Judith Davis

Film francuski, 1 godz. 49

Judith Davis wciela się w rolę Jeanne, młodej mieszkanki miasta i działaczki społecznej z Montreuil, która wyjeżdża na kilka dni, by spotkać się ze swoją przyjaciółką Elisą (Claire Dumas). Wraz z mężem i dziećmi przeprowadziła się na wieś, aby żyć zgodnie ze swoimi przekonaniami ekologicznymi. Ale zarówno na wsi, jak i w mieście Elisa dźwiga na swoich barkach cały ciężar obowiązków domowych i nie ma ani chwili, aby poświęcić się przyjaciółce.

Z przekory Jeanne udaje się do sąsiedniego, trzeciego miejsca, mieszczącego się w starym dworze, aby poprosić o „azyl”. Amaury, deweloper nieruchomości, chce z kolei przekształcić to miejsce w luksusowy hotel. Judith Davis prowadzi opowieść w szybkim tempie i z dużym humorem opisuje nasze współczesne nerwice, wyśmiewając zarówno styl życia neo-wiejskich mieszkańców, jak i tych, którzy nadal bez kompleksów budują z betonu, pod pretekstem życia „w harmonii z naturą”.

» PRZECZYTAJ RECENZJĘ: „Hello Asylum”, lekarstwo na szaleństwo świata

♦ Życie przede mną **

przez Niels Tavernier

Film francuski, 1 godz. 33

Krążą pogłoski, że wszyscy zagraniczni Żydzi w Paryżu zostaną wkrótce aresztowani. Gdy rankiem 16 lipca 1942 r. francuska policja przybyła do ich budynku, rodzinie Zylberstejnów udało się ukryć w sąsiednim mieszkaniu i cudem uniknąć pierwszej fazy łapanki. Małżeństwo, Rose i Désiré Dinanceau, udostępniło im pokój dla służby na poddaszu.

Życie przed mną oparte jest na świadectwach Tauby Birenbaum z domu Zylberstejn, zebranych przez fundację Survivors of the Shoah Visual History Foundation, utworzoną w 1994 roku przez Stevena Spielberga. Nakręcono 52 000 historii autobiograficznych w 56 krajach. Scenariusz Tauby został opracowany przez Nilsa Taverniera i jego syna, Guya Birenbauma, na podstawie jego słów. Film rozpoczyna się fragmentem. Ta przytłaczająca, zamknięta sceneria jest umiejętnie przeplatana archiwalnymi zdjęciami, które rzucają światło na rozwój wojny i losy Żydów.

» PRZECZYTAJ RECENZJĘ: „Życie przed mną”: Prawdziwa historia rodziny ukrywanej podczas okupacji