W Sewilli odkryto wspaniałą, 27-metrową rzymską mozaikę przedstawiającą cztery pory roku.

Mozaika pochodząca z pierwszej ćwierci III wieku, o powierzchni 27 metrów kwadratowych , z której 60 procent zachowało się w bardzo dobrym stanie, a którą odkryto zimą tego roku w Écija (Sewilla) , obrazuje luksus , przepych , bogactwo i wysoki poziom artystyczny, jakim cieszyła się lokalna arystokracja Cesarstwa Rzymskiego .

Mozaika odpowiada podłodze „oecus”, czyli jadalni, która służyła również jako sala recepcyjna w pałacowym domu o powierzchni 1200 metrów kwadratowych i dwóch piętrach. Podczas tych samych wykopalisk odnaleziono fragment gzymsu z tego samego pomieszczenia, jednak nie z marmuru, jak to się częściej zdarza, lecz ze stiuku.

Miejski archeolog z Écija, Sergio García–Dils , który kierował wykopaliskami, w których uczestniczyło 13 innych archeologów i konserwator z Uniwersytetu Autonomicznego w Barcelonie , wyjaśnił, że rzadkość tego typu gzymsu stiukowego nie wynika z jego nietypowości w świecie rzymskim, ale z trudności w jego konserwacji i wydobyciu podczas wykopalisk.

Rysunek wewnętrznego gzymsu pomieszczenia odtwarza te same motywy geometryczne, co mozaika, aby stworzyć „dopasowaną” dekorację dla całego pomieszczenia , chociaż mozaika w swojej centralnej części odtwarza jeszcze bardziej złożone kształty geometryczne , na przykład meandr swastyk wyznaczający osiem kwadratów.

Osiem paneli przedstawia antropomorficzne wizerunki czterech pór roku , a pozostałe cztery przedstawiają sylwetki ptaków . Wiosna i Lato, a także kuropatwa i para bażantów, są niemal w całości zachowane.

Obrazy te charakteryzują się spektakularnymi kolorami , ponieważ, jak twierdzi García-Dils, jeśli chodzi o barwy niewystępujące w naturze, zostały one uzyskane za pomocą płytek z pasty szklanej , np. intensywne błękity na obrazach wiosny i bażantów.

Mozaika okazała się niezwykle interesująca dla archeologów, ponieważ pozwala im zbadać, w jaki sposób była restaurowana sto lat po jej powstaniu, kiedy w IV wieku pierwotna technika i jakość płytek zanikły, a rzemieślnicy układali je w znacznie mniej wyrafinowany sposób.

Zdaniem Garcíi-Dilsa, ten artystyczny upadek odpowiada recesji w innych dziedzinach, na przykład gospodarczej i społecznej , spowodowanej kryzysem, który sprawił, że państwo przestało interweniować w handel oliwą z oliwek, stanowiącą podstawę bogactwa Eciji w tamtym czasie (amfory z oliwą z tego regionu znajdowano w całym basenie Morza Śródziemnego), a jej sprzedaż odbywała się na mniejszą skalę.

„Oecus” należy do tej samej pałacowej rezydencji, w której wcześniej odkryto inne mozaiki . Należą do nich dziedziniec o powierzchni prawie 120 metrów kwadratowych oraz triclinium, czyli jadalnia przeznaczona do uroczystych spotkań. Z 1200 metrów kwadratowych powierzchni użytkowej, co najmniej 400 metrów kwadratowych pokryto mozaikami . Archeolodzy szacują, że tylko dla tego domu wykonano dwa miliony płytek.

Ten pałac, którego ściany zdobią również dekoracyjne freski , był niegdyś bardzo bogaty, ale nie tak olśniewający jak sąsiedni. Oprócz pozostałości fresków, sztukaterii i marmuru, odkryto również marmurową posadzkę inkrustowaną marmurem . Marmury te pochodziły z różnych rejonów Morza Śródziemnego.

Zachowane fragmenty mozaik zaginęły podczas prac prowadzonych w średniowieczu. Stanowisko rzymskie znajduje się w tym samym miejscu, w którym później znajdowała się twierdza miejska. Znajduje się ono w centrum miasta, gdzie na początku tego stulecia znajdowała się dzielnica slumsów.

Burmistrz Éciji, Silvia Heredia, zapewniła, że ​​rada miejska nie szczędzi wysiłków, aby chronić to miejsce , promować jego bogactwo historyczne i kontynuować badania archeologiczne. Planuje również budowę sąsiedniego audytorium z kościołem San Gil w tle. Ta wieża to kolejna z wież, które charakteryzują panoramę miasta.