W Argandzie czuć było zapach torreadora: Emiliano Osornio i arcydzieło

Piąty byk był spektakularny, byk w każdym tego słowa znaczeniu. Ale był niepełnosprawny od momentu, gdy wyszedł na ring. Niemniej jednak, mimo że kulał, był odważnym bykiem i zaciekle szarżował przez obszar bullpenu , wkładając róg między kraty, a nawet uderzając ręką stojącego tam dżentelmena. Rezerwowy byk, również bardzo poważny, wyszedł, ocierając się o bandy przez obszar bullpenu. Wszyscy już uciekali, jak dusze z piekła rodem, biorąc pod uwagę kraty tej areny. Widząc tam byki w czarnych strojach tak blisko, że można ich było dotknąć, jeszcze bardziej docenia się faceta, w tym przypadku zaledwie 21-letniego dzieciaka, który nie tylko nie uciekł, ale wręcz go zawołał i wyszedł mu naprzeciw. I to właśnie Osornio próbował zrobić z kunsztem walki byków, chociaż torreador z Torrenueva wyszedł dość niepewnie.

A z opuszczoną monterą, Meksykanin zajął się wykonaniem dwóch trincherazos (przejścia) na starcie. Byk początkowo nie pokazał dokładnie swojego pyska, ale wykonał kilka eleganckich, naturalnych przejść, z precyzyjnym dotykiem i w idealnym dystansie. Z prawej strony zwierzę miało tendencję do wychodzenia szeroko, ale Osornio trzymał muletę tak dobrze umieszczoną na pysku, że go sprowokowała, a byk ostatecznie zaatakował. Publiczność całkowicie wspierała Meksykanina, który improwizował przejścia na kolanach na klatce piersiowej, morantistowskie molinetes, bardziej niezwykłe trincherazos i przejścia kwiatowe. Emiliano był całkowicie oddany, zmuszając byka do poddania się i sprawiając, że wyglądał jeszcze lepiej. Niebieska chusteczka trafiła do torreadora z Torrenueva, który okazał się odważny, a dwoje uszu trafiło do novillero, który nie mógł uwierzyć w wspaniały występ, jaki właśnie stworzył. Z entuzjazmem bił brawo bykowi, gdy ten wracał na arenę, mocno ściskając jego uszy, które z pewnością umieści na honorowym miejscu w swoim domu.

Już pierwszym ciosem Osornio pokazał, jak dobrze wykonuje verónicę rękami. Jednak dwa puyazo i dwa salta później, a także wiele kolejnych przeskoków peleryną w trakcie walki, sprawiły, że młody torreador dotarł do ostatniej tercji ringu, patrząc tylko na pola karne. Emiliano zaprezentował się znakomicie, ale nic więcej. Najlepsze, co Meksykanin zrobił, to nie znudzić publiczności i szybko chwycić za miecz, który musiał uszkodzić mu prawe ramię ciosami prostymi.

Fariseo otworzył popołudnie, nie popełniając nawet błędu w pierwszych kilku przejściach. Co więcej, brakowało mu sił – całe szczęście, bo parł do środka, a zakładanie banderilli na tej pięknej, ale bardzo stromej arenie z niewielką liczbą schronień było trudnym doświadczeniem. „Ten byk… nic” – powiedziała do matki mała dziewczynka. Dziewczynka była zachwycona, gdy byk Aldeanueva, większy i odważniejszy niż wiele pięcioletnich byków, zbliżył się do band. Ileż odwagi miała dziewczynka, nie odrywając oczu od tego, co działo się na arenie! Jej matka była zrozpaczona, myśląc, że jad pragnienia zostania torreadorem już wniknął w jej córkę… bo poza tym jej ocena na początku faeny była bardzo trafna: byk nie miał nic. Jesús Romero, który dał mu porządnego trincherazo na początku, zostawił go w spokoju z suknem i starał się jak najlepiej wykorzystać to, co miał. Chłopiec improwizował, jak mógł, ale pozbawione klasy zwierzę było również agresywne i niewiele dało się z niego wydobyć. To, co było w jego mocy, czyli pchnięcie nożem, zostało wykonane perfekcyjnie, a byk padł w zaledwie pięć sekund.

Przyjęcie czwartego byka przez Romero było zróżnicowane, z klęczącymi na ziemi veronicas i fartuchami. Byk… żył swoim życiem. Wyszedł luzem, nieustannie patrząc na bandy. I tak minęły pierwsze tercje. Jesús uklęknął, próbując ożywić szarżę bezwładnego byka, który paradoksalnie nazywał się Alegrías. Byk Aldeanueva nie miał w sobie życia, radości, niczego takiego. Tylko wytrwały torreador przed nim, który kończył z manoletinas, próbując przyciągnąć uwagę byka, już nieco oderwanego od tego, co działo się na arenie. Po raz kolejny najlepszy okazał się miecz.

Fragor wystartował jak rakieta i dobrze finiszował w schronach. Víctor del Pozo walczył z nim bardzo dobrze, z odpowiednią ilością przejść peleryną. Ale pikador narobił bałaganu… Ignacio Candelas ma świetne poczucie humoru i pokazał to w walce z trzecim bykiem, bykiem bez klasy, który co chwila na niego zerkał, prawie niezauważalnie, ale przerażająco, ponieważ również się potykał, pozostając bardzo krótki przy swoim naturalnym uderzeniu, bez wykonywania konsekwentnej szarży. W jednym z takich ataków powalił go, wyrzucając go kilka metrów w powietrze. Młody mężczyzna zrobił kolejny krok do przodu, nawet nie patrząc, ponownie z muletą w lewej ręce, a byk znów został pod nim. Być może Ignacio brakowało trochę siły, ale byk prawdopodobnie by się rozpadł, gdyby uderzył z dołu. W każdym razie młody mężczyzna był niesamowicie odważny.

Z szóstym wróciliśmy do głównego byka. Kolejny imponujący byk, ale słaby i pozbawiony zaangażowania. Candela próbował zorganizować swoje podopieczne, ale z powodu jego braku doświadczenia, doświadczeń z poprzednim bykiem i faktu, że ten torreador nie był niczego wart, nie było to nic warte. Młody mężczyzna szybko chwycił miecz i byliśmy mu za to wdzięczni.