Toni Sala: „Abans dokończy kataloński mówiąc bardziej niż literatura”

Aktor znany z roli krwiożerczego zabójcy, Malicious, powraca do korzeni, podczas gdy analizuje tekst monologu, entotsolat z paraulą, zostaje zwiedziony przez wypadek, z którego ratuje się w Vadó, nocą z Puigcerdà gras i solitari, że mateixa nie spotyka się z Olgą, pielęgniarką zbyt otyłą i opętaną macierzyństwem. To troje głównych bohaterów „Escenaris” , powieści, z którą Toni Sala (Sant Feliu de Guíxols, 1969) zamierza opublikować powieść.

Jest to kulminacja trylogii seva, składającej się z niezależnych książek o śmierci.

Istnieją trzy ujęcia tematu w koncentrycznych kręgach: „Els nois” (2014) opowiadał o wypadku z udziałem kota, z elementem atzar; „Persecució” (2019) opowiadał o zamachu, intrydze, i tutaj nie mogę powiedzieć, na czym ona polega, ale dotyka ona najbardziej centralnego aspektu śmierci. Nie planowałem jednak tworzenia moich książek, chciałem nieść ze sobą jakiś obraz, a tutaj wybrałem jeden z najbardziej bestialskich obrazów – kałużę pełną krwi – z której zamierzałem zbudować książkę.

Mówię też o teatrze, o tym, że posiadacz czapki odnosi się do języka i literatury, a także o trawofobii, aktualnym temacie, który skupia się na dwóch postaciach.

Zakładał, że grassofobia będzie dotyczyć uczucia wykluczenia i rozczarowania rzeczywistością, tego jak ono wpływa i jak reagują na nią ludzie.

Po tym procesie katalońskie szczenięta czują się zagubione i wykluczone...

To konflikty tożsamości. W tym przypadku kwestia języka jest bardzo istotna, środowisko, które opisałem, to postproces, w tym sensie, że coś, co zostało znormalizowane, stało się problemem: dla Mateix katalaniczność jest problemem, a także dla języka... Zawsze tak było, ale na więcej.

Utrata języka „Jeśli uda nam się wyeliminować język kataloński, politycy będą stanowić ogromny problem”

Ironią jest, że Katalończyk jest „jadowitym szczurem”, jest „zgniły i zniszczony”.

Jest mononogiem, myśląc o tym, że czuje się niekomfortowo, że mówi, że jest. Pisarze pracują z językiem, który jest najpełniejszym aktem kultury, jaki istnieje, a utrata języka jest o wiele większa niż utrata szczerej pracy Leonarda czy Szekspira. Jeśli tracisz swój język, tracisz swoją kulturę, a w rzeczywistości tracisz swoją wolność. Oczywiste jest, że język jest pełen gówna, wszystkie statystyki są takie dzisiaj, i po prostu musisz przestać mówić i zobaczyć, jak mówią ludzie lub zobaczyć, kto na to wskazuje, stało się to problemem dla polityków. Zawsze tak było i nie mam wątpliwości, że wszyscy politycy, jeśli potrafią wyeliminować język kataloński, to jest to spory problem.

Ale musisz zdać sobie sprawę, że są Katalończykami, którzy nie znają języka...

Można by się spierać, czy są aż tak katalońscy. Język to consciència i l'expressem amb paraules, literatura to això. Ciekawe, że Katalończycy utrzymują literaturę najwyższej klasy, ale nie jest to powszechne w języku mniejszościowym, a my postrzegamy zarówno język, jak i kulturę z wolnością. Bardzo łatwo jest zmienić język i nie jest to tak odległe od wszystkiego, prawda? Ale politycy nie zniknęli całkowicie. Widziałem wiele rozczarowań w edukacji, podobnie jak w języku, ponieważ to jest to, co przekażesz swoim dzieciom, a to akt nieodpowiedzialności, dzieciństwa i wygody. Podtrzymuję język, ponieważ wiemy, jakie będzie jego znaczenie menys nosaltres mateixos. Brzmi to bardzo typowo, ale mamy Ausiàsa Marca, Tirant lo Blanca czy Ramona Llulla, co jest bardzo fajne. Abans skończy język parlat niż literaturę, ponieważ będzie passar amb l'ídix.

Przeczytaj także

Jakie było antidotum? Więcej literatury?

Oczywiście, więcej literatury prowadzi do większej świadomości. Podczas nauczania literatura została odebrana i jest przestępstwem, pozbawia ludzi sumienia. Problem pojawia się, gdy zastępujesz ją wolną literaturą, gdy oszukujesz partnera. Czy ważne jest, aby dzieci tam dotarły? Może nie, może jest to ważniejsze niż rozmowa z dorosłym, z nauczycielem, który rozwinął temat, poprowadził krytyczną rozmowę i doprowadził do konfliktów, które nie mogły osiągnąć niższego poziomu. Ara threeen els Klasyka instytutów i bibliotek, na bramie Shakespeare, a z drugiej strony wkracza do finałowej nagrody, nie wiem czego. Jeśli chodzi o nauczanie, profesorowie jednymi drzwiami się przedzierają, a drugimi wchodzą do ekranów, maszyn i wszystkiego innego. To deliteratura. To straszne, bo prowadzi do porażki. Trump doskonale zrozumiał, co robią, ale od 20 czy 30 lat są venent-s'ho tot, depredant-ho, próbując kontrolować ludzi, dla wygodniejszego życia.

Twierdzi, że pisanie jest „erą świadomości”.

Miło jest widzieć, jak autor odchodzi od morza, to istne delirium, bo pozwala dotrzeć do ludzi, do których inaczej by się nie dotarło. Całą książkę można zrozumieć dzięki monologom partnera aktora, którego najbardziej interesuje relacja prozy z teatrem. Uważam, że literatura teatralna jest w szczególności bardziej literacka niż powieść, opowiadania, zakończenia i wszystko inne niż poezja, ponieważ istnieje bardzo oczywista korelacja z cos, a nie obejmuje ona całego arsenału poszukiwania argumentu.

Aktor jest cudem pisarza.

Tak, może to być malarz, pisarz lub ballarí, bo artysta to ktoś, kto pilnuje czapki przez cały dzień. W rzeczywistości krytycy twierdzą, że świat teatru gnije w świecie literackim... Ale jeśli chcesz być precyzyjny, pojawi się skarga, i to nie pierwsza. Można to przedstawić jako refleksję nad niektórymi ludźmi lub nad obecną sytuacją, ale w rzeczywistości wszystkie książki mówią o książkach, mówią o literaturze, i tutaj również. Paradoks polega na tym, że pisząc, musisz oddać margines, aby stracić kontrolę, ale zamiast tego jest to maszyna, sztuczna inteligencja, ale ponieważ coś jest tak ważne, musisz odważyć się wybrać z fabuły, z serialu Netflixa.