Brak zainteresowania dzieli więcej niż kilometry

W poprzednim felietonie analizowaliśmy zmiany, których doświadczamy w życiu co siedem lat i zauważyliśmy, że ewoluujemy w sposób naturalny. W okresie dojrzewania lub dorosłości istnieje jeden czynnik, który często się pojawia i szkodzi: rozstanie lub utrata zainteresowania w związku, albo rychłe rozstanie przyjaciół. Nazywam to sitem życia. Tak jak jesteśmy filtrowani przez szczelinę w przyjaźni lub związku, tak i my mamy wolną wolę, aby decydować, kto przejdzie przez ten filtr, a kto zostanie.

Dystans jest emocjonalny, a nie geograficzny. Są spojrzenia, które już się nie szukają ani nie chcą spotkać, będąc w tym samym miejscu. Prawdziwy dystans nie jest wyznaczony mapą, ale tym, jak daleko jesteś od tej osoby. Bo kiedy ktoś przestaje cię słuchać, prawda jest taka, że ​​tej osoby już nie ma, nawet jeśli jesz przy tym samym stole, nawet jeśli mieszkacie w tym samym domu. Najokrutniejszy dystans to nie ten, który oddziela cię od ciała, ale od więzi. Są postawy, które wydają się nieszkodliwe, ale niszczą więź, jak ciągłe kłamstwo, gest, milczenie, wymówka… one oddalają cię bardziej niż jakakolwiek granica.

Zaakceptowanie, że kogoś już nie ma pod względem emocjonalnym, oznacza zaakceptowanie, że coś w nas się zmienia.

Każda próba podtrzymania czegoś, co nie jest odwzajemnione, dekoncentruje cię i powoli wyczerpuje. Upieranie się przy trwaniu w tym związku lub pozwalanie partnerowi na bycie przy tobie, gdy już nie chcesz, jest wyczerpujące, ponieważ miłość, troska i bycie przy tobie nie powinny być postrzegane jako walka z prądem.

Kiedy miłość jest jednostronna, nie staje się miłością dzięki twojemu wysiłkowi; staje się poświęceniem, za które płacisz drogo… bardzo drogo! To uczucie jest jak próba przytulenia ducha: nie ma ciała, ciepła, nie ma komunikacji.

Jeśli identyfikujesz się z powyższym lub wiesz, że te informacje mogą komuś pomóc, podziel się nimi. Bardzo trudno jest zmierzyć się z tym problemem, kiedy przysięgasz, że jesteś jedyną osobą, która go doświadcza. Powinieneś wiedzieć, że istnieją grupy wsparcia, które mogą cię wesprzeć i wysłuchać. Kiedy przemawiasz przed ludźmi, których nie znasz i nie interesuje cię ich osąd, słuchasz również siebie i uwalniasz to, co ukrywałeś w tym czasie zamętu. Stopniowo porządkujesz swoje myśli i przygotowujesz się do podejmowania decyzji.

CODA (Anonimowi Współuzależnieni) to grupa, która może pomóc; istnieje w każdym mieście. Szukaj pomocy. Często czujesz, że wpadasz w spiralę emocji, ale kiedy widzisz, że inni ludzie doświadczają Twojej sytuacji, przestajesz czuć się bezbronny . Intuicyjnie wiemy, że unikamy pomocy, ponieważ emocje nieuchronnie się wzburzą, i wiemy też, że wszystko ma swoją cenę.

Będzie cię to kosztować utratę dawnej rutyny, utratę strefy komfortu i poczucia kierunku, utratę przyjaciół, a może i związku, utratę zrozumienia, ale jedyną osobą, która potrzebuje zrozumienia, jesteś ty sam. Nie miej poczucia winy, że przestajesz dzielić się z ludźmi, którzy nie nadają już na tych samych falach, z tymi, których skrzywdziłeś.

Dorastanie niesie ze sobą zmiany, niektóre mile widziane, inne pożegnalne. To nie zdrada, to odnowa, a ludzie, których kochasz, znajdą cię po drugiej stronie drogi.

Nagradzające jest to, że kiedy przezwyciężysz tę sytuację i zaczniesz od nowa, zaczynasz z nową skórą, o czym mówiliśmy w poprzedniej kolumnie, a ta odnowa czyni nas silniejszymi, bardziej uważnymi na to, na co zasługujemy, i gotowymi dzielić się tym z odpowiednimi ludźmi.

Odległość jest kwestią emocjonalną, a nie geograficzną.

Z miłością: Marcela.