Mężczyźni nie lubią rozmawiać o swoim zdrowiu. I poświęcają mu mniej uwagi. To kosztuje lata życia.

To było wydarzenie, na które czekałem z niecierpliwością i ekscytacją, ale też z pewną dozą niepokoju: kilka dni temu, po przerażającej liczbie lat od ukończenia szkoły, odbyło się spotkanie absolwentów mojej dawnej klasy. Przypomniałem sobie młodych mężczyzn (byliśmy szkołą wyłącznie dla chłopców) z długimi włosami, którzy kiedyś niestrudzenie tańczyli do muzyki Pink Floyd, Led Zeppelin i Stonesów. Jak zmieniliby się przez te lata? Czy stałbym przed grupą starszych mężczyzn, narzekających na swoje zdrowie?

Radość ze spotkania szybko ustąpiła miejsca uldze. Długie włosy należały już do przeszłości; kilku dawnych kolegów z klasy w ogóle ich nie miało. Tylko Lutz, który kiedyś wyglądał jak młodszy brat Paula McCartneya, wciąż miał bujną, choć siwą, czuprynę. Twarze obecnych wyrażały jednak zadowolenie i witalność; droga, którą przebyli, była prawdopodobnie w przeważającej mierze radosna, w czasach, gdy wczoraj jest więcej niż jutro.

Trzeba przyznać, że na takich rocznicach uczestnicy nie są w pełni reprezentatywni. Wkrótce zaczęliśmy rozmawiać o tych, których już z nami nie ma. Na szczęście, spośród około siedemdziesięciu absolwentów, było ich zaledwie kilku.

Uderzające było to, że zdrowie najwyraźniej nie było tematem rozmów w grupie dojrzałych mężczyzn. Bernd, Uwe i ja, trzej studenci medycyny z naszej grupy, byliśmy jedynymi, którzy zadawali pytania podczas dyskusji – i dowiedzieliśmy się o dwóch zawałach serca, przeszczepie nerki i udanej operacji odwarstwienia siatkówki.

Najwyraźniej dla wielu mężczyzn motto wciąż brzmi: Nie okazuj słabości! I tak, jak pokazują doświadczenia i badania, starsi mężczyźni, zwłaszcza ci zdrowsi, rzadziej rozmawiają o swoim zdrowiu. W pewnym sensie wynika to z faktu, że mężczyźni chętniej przyznają się do zawału serca niż do problemów ze zdrowiem psychicznym, które są dla naszej płci wielkim tabu.

Statystyki i badania pokazują również, że milczeniu towarzyszy bezczynność. Mężczyźni rzadziej niż kobiety odwiedzają lekarza, nie korzystają w wystarczającym stopniu z profilaktyki zdrowotnej i często wręcz boją się badań i ewentualnych diagnoz.

Mniejsza szczerość wobec siebie i niechęć do przyjmowania pomocy to prawdopodobnie dwa powody naszej niższej średniej długości życia w porównaniu z kobietami. W Szwajcarii wynosi ona około 82 lat; kobiety urodzone dzisiaj mogą liczyć na 86 lat.

Tego letniego wieczoru dało się jednak zauważyć, że choć o zdrowiu nie mówiono otwarcie, to jednak traktowano je poważnie. Spożycie alkoholu było stosunkowo niewielkie. Kilku panów zamówiło sałatki, a kelner przyniósł do naszych stolików tylko jedną golonkę.

Świadomość zdrowotna była również widoczna w popularnym temacie spędzania wolnego czasu: pojawiły się doniesienia o kilku drużynach piłkarskich weteranów, planowanych letnich wakacjach kolarskich, a nawet półmaratonach. Z mojej perspektywy najbardziej budujące: nikt nie wychodził z baru na chwilę, żeby „zapalić” na zewnątrz – to niemal powszechne zachowanie w czasie dni szkolnych należy już do przeszłości. To napawa mnie optymizmem, że wszyscy będziemy mogli się znowu spotkać za dziesięć lat.

Wcześniej publikowane teksty z naszej rubryki „Najważniejsze to zdrowie” można znaleźć tutaj.