Dzięki Karajanowi została solistką

Od czasu decyzji z zeszłego roku o nieprzyjmowaniu kolejnych zleceń po grudniu 2025 roku, klarnecistka Sabine Meyer wyruszyła w trasę pożegnalną. Jej napięty harmonogram obejmuje występy w czołowych salach koncertowych, takich jak Filharmonia Berlińska, Concertgebouw w Amsterdamie i Elbphilharmonie w Hamburgu, a także kilka występów w Schubertiadzie w Schwarzenbergu i Hohenems.

Wystąpiła tam po raz pierwszy latem 1985 roku, zaledwie dwa lata po tym, jak przedwcześnie zakończyła rok próbny jako druga kobieta w Berlińskiej Filharmonii i zdecydowała się na karierę solistki. Wcześniejsza walka o władzę między Herbertem von Karajanem, który chciał klarnecisty, a orkiestrą przyniosła młodej muzykowi poziom rozgłosu, o który nie do końca zabiegała. Jako solistka wyprowadziła klarnet z orkiestry i włączyła go w centrum uwagi swoją wirtuozerską, ekspresyjną grą. Sabine Meyer i jej instrument stały się niemal synonimami.

Od miejsca swojego powstania w Hohenems, przez Feldkirch i Schwarzenberg w Lesie Bregenckim, Sabine Meyer przez lata poznawała wszystkie miejsca festiwalu, występując z zespołami kameralnymi, śpiewakami i pianistami, a także z własnymi zespołami: Trio di Clarone, założonym przez jej brata Wolfganga i męża Reinera Wehlego, oraz Zespołem Instrumentów Dętych Sabine Meyer. Podczas spotkania pomiędzy dwoma ostatnimi koncertami w Schwarzenbergu, Sabine Meyer wspomina swoją szczególną relację z tym festiwalem.

„Bardzo rzadko zdarza się być zapraszanym tak regularnie przez organizatora przez dekady i mieć tak wiele możliwości kształtowania programu. Jestem niezmiernie wdzięczny dyrektorowi artystycznemu, Gerdowi Nachbauerowi, za tę lojalność. Koncerty muzyki kameralnej odbywają się tu jeden po drugim; publiczność jest muzycznie wyrafinowana; zna i kocha te utwory. To już nie jest takie oczywiste w dzisiejszych czasach”. Uwielbiała również Schubertiadę ze względu na dwa miejsca: Schwarzenberg w Bregenzerwaldzie jako „totalne dzieło sztuki” krajobrazu i kultury oraz Hohenems z zupełnie inną, ale równie doskonałą akustyką salą.

Na swoje ostatnie koncerty Schubertiady Sabine Meyer wybrała Kwartet Armida, Kwartet Schumanna i Kwartet Hagena, które zna od dawna, jako swojego najnowszego partnera – Kwartet Leonkoro, z którym niedawno wystąpiła po raz pierwszy na Festiwalu Muzycznym w Szlezwiku-Holsztynie. Skąd wzięła się współpraca z czterema różnymi zespołami? Wraz z Gerdem Nachbauerem uzgodniła, że ​​ponownie wykona wielkie kwintety klarnetowe Maxa Regera, Carla Marii von Webera, Mozarta i Brahmsa w Schwarzenbergu i Hohenems.

„Zastanawialiśmy się, czy zaangażować różne kwartety, czy jeden, i zdecydowaliśmy się na pierwszą opcję. Z zespołami, które zna się od dawna, można być bardziej odważnym; wiele rzeczy dzieje się spontanicznie. Ale nowe partnerstwa również są inspirujące. Dlatego dla mnie rozwiązanie z czterema różnymi kwartetami jest idealne”.

Popularny kwintet klarnetowy Webera, wykonany po raz ostatni, mógł być melancholijnym przeżyciem. Ale muzyka czterech muzyków smyczkowych i klarnecisty jest tak świeża, tak ożywiona, tak nieskazitelna, że ​​nawet nie chce się myśleć o pożegnaniu. I nie tylko na widowni, jak przyznaje Sabine Meyer: „Po prostu lubię grać z tak wspaniałymi kolegami; czuję tyle radości na scenie. I wcale nie myślę o ostatnim razie; nie chcę pogrążać się w smutku”.

Powodów jej decyzji o przejściu na emeryturę jest kilka: stres związany z podróżami, niedostatki związane z międzynarodową karierą, presja grania nawet w chorobie i złym samopoczuciu oraz istotny fakt, że u muzyków dętych mięśnie jamy ustnej słabną z wiekiem. Ale najważniejsze dla niej i jej męża jest to, aby mieć czas dla czwórki wnucząt w domu w Lubece, aby móc poświęcić się gospodarstwu, koniom i ogrodowi. Będzie też częściej grać na fortepianie, od czasu do czasu zasiadać w jury i być może poprowadzi okazjonalne warsztaty mistrzowskie.

Minęło dobre pół wieku od pierwszego publicznego wystąpienia Sabine Meyer. Świat muzyki zmienił się diametralnie. Dla niej najważniejsze jest to, że komunikacja między dyrygentami, muzykami orkiestrowymi i solistami stała się bardziej koleżeńska. „Wszyscy obchodzili się z Karajanem jak z jajkiem; dziś nawet największe gwiazdy są traktowane o wiele bardziej normalnie. Claudio Abbado przyniósł zmianę epoki; utrzymywał niezwykle przyjazne relacje ze swoimi członkami orkiestry. Dzięki niemu tymczasowo wróciłam do orkiestry i grałam przez dziesięć lat w założonej przez niego Lucerne Festival Orchestra”.

Gerd Nachbauer, współzałożyciel i dyrektor artystyczny Schubertiady od 1980 roku, również obserwował tę transformację w branży muzycznej z innej perspektywy. Czasy, gdy Dietrich Fischer-Dieskau, Hermann Prey czy Peter Schreier koncertowali tygodniami z recitalami pieśni, dawno minęły. Dzięki śpiewakom takim jak Konstantin Krimmel i André Schuen, Schubertiada ma przynajmniej nowych, entuzjastycznie witanych przez publiczność faworytów, jednak wielu jej kolegów preferuje występy operowe.

W przyszłym roku Schubertiada będzie obchodzić swoje pięćdziesiąte urodziny. Zajmuje obecnie znaczącą pozycję na międzynarodowej scenie festiwalowej. Ale jak Nachbauer postrzega swój festiwal w kolejną rocznicę, za dziesięć lat? To zależy przede wszystkim od atrakcyjności wykonawców, którzy będą wówczas dostępni. Jeśli chodzi o recitale kameralne i fortepianowe, perspektywy są dobre zarówno dla artystów, jak i publiczności, ale w przypadku recitali pieśniarskich zapełnienie sal stało się nieco trudniejsze. To samo dotyczy jednak głównych ośrodków muzycznych. A jako wieloletni uczestnik wiesz, że Nachbauer ma wyjątkowo dobrą rękę, jeśli chodzi o wyłapywanie młodych artystów.

Ostatnie koncerty Schubertiady Sabine Meyer odbędą się 3 i 5 października w Hohenems. Artystka zakończy karierę estradową 15 grudnia w Konserwatorium w Bernie.