Hoe premier Nigel Farage de 'strategische krimp' van Labour en de Tories kan terugdraaien

MENING

Maandag werd het kenmerkende strafrechtbeleid van Reform UK onthuld, of een voortzetting daarvan. Dit is zeer logisch, aangezien binnenlandse kwesties zoals immigratie , recht en orde, economie en gezondheidszorg waarschijnlijk de verkiezingen van 2029 zullen winnen voor Reform UK. Maar als Reform die volgende verkiezingen wint en Nigel Farage inderdaad de volgende premier wordt, moet de partij de wereld voorbereiden op hoe deze revolutionaire regering eruit zou zien en precies vastleggen onder welke voorwaarden haar buitenlands beleid gevoerd zal worden. Dit is vooral cruciaal omdat twee cruciale hervormingsthema's – immigratie en het optimaal benutten van de Brexit – nauw verbonden zijn met buitenlandse zaken.

In het eerste geval zijn er push- en pull-factoren, terwijl Farages ideeën over het uitzenden van criminelen naar het buitenland serieuze internationale toenadering zouden vereisen. In het laatste geval ligt de toekomst van Brexit- Groot-Brittannië ongetwijfeld bij de Angelsaksen en het Gemenebest. Los van de Amerikaanse handelsverdragen zou Reform het initiatief kunnen nemen om het VK dichter bij de Gemenebestgebieden van Australië, Canada en Nieuw-Zeeland te brengen.

In plaats van de 'strategische krimp' die Labour en de Tories hebben doorgevoerd, zou het dichter bij de staten brengen van Groot-Brittannië die koning Charles als staatshoofd delen, niet alleen de wereldwijde reikwijdte van het Verenigd Koninkrijk vergroten, maar waarschijnlijk ook populair zijn onder de aanhangers van de hervormingsgezindheid.

Gezien de potentie voor vrijer verkeer tussen Australië, Canada, Nieuw-Zeeland en het VK – de 'CANZUK-vier' – zou dit ook een manier kunnen zijn om de steun voor de hervorming te maximaliseren onder jonge Britten, die met de Brexit veel meer te winnen hebben dan ze denken te verliezen. Want wie heeft België nodig als je vrij naar Nieuw-Zuid-Wales kunt reizen?

Defensie is nauw verbonden met het buitenlands beleid. De achterban van Reform is ongetwijfeld trots op de Britse strijdkrachten en diep verontwaardigd over de manier waarop deze door opeenvolgende regeringen zo ernstig zijn afgekraakt.

Het VK is nog steeds (op het nippertje) een sterke kernwapenstaat met een Bluewater-marine. Degenen die zeggen dat Groot-Brittannië zich graag uit de wereld moet terugtrekken, zouden zich moeten afvragen of ze willen dat Engeland nog afhankelijker wordt van Amerika, gezien de begrijpelijke verontwaardiging van president Trump over het eenzijdig beschermen van de westerse wereld.

Nigel Farage zou zomaar premier in oorlogstijd kunnen worden als China zijn belofte nakomt om Taiwan eind jaren 2020 onder vuur te nemen. Het Verenigd Koninkrijk zou op zijn minst zijn bondgenoten met wapens moeten steunen en een economische schok moeten verwerken die veel groter is dan wat we tijdens de pandemie hebben gezien.

Niets hiervan kan los worden gezien van binnenlandse overwegingen – van de economie tot immigratie (een wereldoorlog zou immers een enorme wereldwijde vluchtelingencrisis kunnen veroorzaken) – en daarom is een goed doordacht buitenlands en defensiebeleid absoluut noodzakelijk.

Gelukkig voor Reform heeft de partij de tijd aan haar kant, en het feit dat deze zaken te allen tijde besproken moeten worden, vergroot de kans op een hervormingsregering. Toch moet de wereld veel meer te weten komen over hoe een regering-Farage eruit zou zien.

Die inspanningen moeten serieus worden genomen en er moet zeer binnenkort een helder doordacht buitenlands beleid worden geformuleerd. Immigratie is misschien wel de focus van kiezers in eigen land. Maar de wereld zal willen weten hoe de hervormingen er op het internationale toneel uit zullen zien.