Ik kwam naar Canada als internationale student. Het was een koude, harde weg naar het verwezenlijken van mijn droom.

Deze column in de eerste persoon is geschreven door Keerthy Vinukonda, die in Toronto woont. Zie de FAQ voor meer informatie over verhalen in de eerste persoon .

Ik haastte me net na middernacht naar de bushalte na een drukke dienst in een pizzeria, waar ik het personeel aanstuurde en ervoor zorgde dat de bestellingen correct werden bereid. Het was niet mijn ideale baan – ik had een farmaciediploma in India behaald – maar het was een van de weinige banen die een internationale student zoals ik op weg zou helpen naar een permanente verblijfsvergunning.

Terwijl de minuten verstreken en er geen bus verscheen, besefte ik dat ik hem had gemist.

Na nog eens 30 minuten in -15 graden te hebben gestaan, arriveerde eindelijk de volgende bus om me naar de metro te brengen. Het was 2 uur 's nachts toen ik eindelijk de trap af liep naar mijn kelder.

Koude wintermomenten zoals deze deden mij twijfelen aan mijn keuzes en of mijn hoop om een Canadees te zijn de strijd waard was.

Ondanks dat ik volledig uitgeput was, stond ik de volgende dag vroeg op en bestudeerde ik slaperig mijn aantekeningen over organische chemie voor een apothekersdiploma – een noodzakelijke stap om mijn diploma uit India in Canada erkend te krijgen.

De beltoon van mijn tweelingzus die vanuit India belde, schokte me. Ze stond te popelen om naar Canada te komen, gebaseerd op de hemelse beelden van dit land in India in veel media-advertenties die gemakkelijk werk beloofden. Ik probeerde haar enthousiasme te temperen door de harde realiteit op te sommen, zoals het weer en de obstakels op mijn carrièrepad.

Ooit droomde ik er ook van om naar Canada te gaan. Maar mijn dromen omvatten niet de wendingen die ik zou meemaken op mijn weg naar het Canadees worden.

Verkocht op basis van beloften

Gezien de hoge werkloosheid onder jonge, hoogopgeleide professionals in India, was het moeilijk om een baan te vinden, zelfs met mijn diploma. Daarom besloot ik in het buitenland te gaan studeren.

Ik kwam in 2016 met een studievergunning naar Toronto en voltooide in 2017 een opleiding tot gezondheidszorgadministrateur aan een particuliere hogeschool. Daarna behaalde ik nog een certificaat aan een door de overheid gefinancierde instelling.

Na mijn afstuderen kreeg ik een werkvergunning en werkte ik zes dagen per week als ploegleider. Ik werd ingedeeld bij drie restaurants die ver van mijn woonplaats lagen. Ik had elke week twintig uur reistijd.

Werken in de horeca was een wereld van verschil met de carrière waarvoor ik was opgeleid, maar omdat de baan werd beschouwd als " ervaring met geschoold werk in Canada ", kwalificeerde het me voor de Express Entry-immigratiestroom. In 2021 ontving ik een brief waarin ik werd uitgenodigd om een aanvraag in te dienen voor een permanente verblijfsvergunning, en drie jaar later werd ik Canadees staatsburger.

Het voelde ironisch dat op de dag dat ik werd uitgenodigd voor mijn naturalisatieceremonie, de krantenkoppen vooral gingen over een nieuwe limiet op studievergunningen voor internationale studenten. Er werden scholen aangehaald – waaronder Alpha College, waar ik op had gezeten – die ' nepdiploma's ' uitreikten of ' slechte acteurs' waren. Ik heb niets negatiefs te zeggen over de studenten of docenten, maar de cursussen aan Alpha College hadden wel wat meer inhoud mogen hebben.

Toen ik aankwam, had ik het geluk dat ik een betaalbare kamer kon huren en ik kon de dure, overvolle huizen die ik normaal gesproken met mijn vrienden zag, vermijden.

Maar net als bij een val op ijs verliep ook bij mij niet alles soepel.

Ondanks mijn "eersteklas met onderscheiding"-diploma in India, slaagde ik er niet in om de Canadese examens voor apothekersdiploma te halen. Ik was emotioneel uitgeput en fysiek uitgeput van het lange reizen naar een baan die niets met mijn studie te maken had. Hoewel ik later werk vond als apothekersassistent, kan ik niet zeggen dat ik apotheker ben in Canada.

Gezien wat ik had meegemaakt, had ik liever realistischere perspectieven gehoord van mensen die al in Canada woonden dan van immigratieadviesbureaus in India, die beweerden dat je in één maand meer geld kon verdienen dan mensen in India in één jaar. Ik dacht dat ik mezelf en mijn gezin een luxe levensstijl kon bieden.

Het was niet gemakkelijk om een pad uit te stippelen, omdat de werkelijkheid zo anders was dan ik had verwacht.

Maar alles bij elkaar genomen ben ik er trots op een Canadees staatsburger te zijn. Hoewel ik in mijn verschillende banen in Canada met een aantal onbeschofte klanten te maken heb gehad, merk ik over het algemeen dat er een basisniveau van respect voor iedereen bestaat. Mensen kunnen hun leven vrij leiden, en dat is iets wat ik waardeer. Ik heb hier een gezin gesticht.

De momenten waarop ik O Canada zong tijdens de naturalisatieceremonie en voor het eerst stemde bij verkiezingen in Canada, zijn prettige herinneringen die ik nooit meer zal vergeten.

Sommige van mijn vrienden uit India gebruiken de woorden "thuis" om India te beschrijven. Het leven loopt niet altijd perfect, maar na een lange weg naar een permanente verblijfsvergunning en burgerschap ben ik er trots op Canada mijn thuis te mogen noemen.

Heb je een boeiend persoonlijk verhaal dat anderen kan helpen of begrip kan kweken? We horen graag van je. Hier vind je meer informatie over hoe je je verhaal aan ons kunt presenteren .