In de wereld van Pet Shop Boys is saai zijn een zonde: op Meo Kalorama zondigden de heren van de elektronische pop niet

In het "droomland" dat de Pet Shop Boys naar Lissabon brachten, is er vreugde en hoop, dans en veel licht, maar ook de vernietigende kritiek van Neil Tennant, een Britse heer die altijd aandacht heeft gehad voor wat hem omringt: liefde en seks, geld en macht, of zoals New Order het in 1983 zou samenvatten: "Power, Corruption & Lies". De kroniek van een concert dat een film was.

Dat de Pet Shop Boys al sinds de jaren 80 een bepalende factor zijn in de pop- en elektronische muziek, lijkt iedereen die kort voor 23.00 uur naar het hoofdpodium van Meo Kalorama stroomt en hits als 'Domino Dancing', 'It's a Sin' of 'West End Girls' verwacht te horen, bekend. Wanneer men echter geconfronteerd wordt met de trivia over zijn leeftijd - "Wist je dat Neil Tennant 70 jaar oud is?" - vallen de monden open van verbazing. Zowel door zijn jeugdigheid op het podium als door zijn goede stem – voor altijd bedekt door die vaag metalige, maar empathische patina – lijkt de gentleman-zanger van de Pet Shop Boys een paar decennia jonger. Naast hem, eerst als de helft van het duo, later als onderdeel van een meerkoppige band, is Tennants eeuwige partner, Chris Lowe, vijf jaar jonger, maar ook hij bewijst dat hij het verdient om het woord "boy" te dragen op de hoed die hij gedurende het concert niet afzet. Leeftijd speelt hierbij geen rol, maar wordt vertaald in ervaring en vertrouwen in de leiding van een show die naast succes ook indrukwekkende en steevast futuristische videoprojecties liet zien.