Het indiscrete raam

Als ik door deze straten loop, kijk ik graag naar de gebouwen, om te zien hoe hun gevels eruit zien, die lijken op hun gezichten. Ik ben ervan overtuigd dat de ramen de ogen van de gebouwen zijn. En in deze gezichten zijn de ramen ogen met twee betekenissen: degenen die binnen zijn, kunnen zien wat er buiten gebeurt en degenen die op straat zijn, kunnen zich voorstellen wat er binnen gebeurt.

Hoe zou deze fantastische film, Rear Window, anders tot stand zijn gekomen? In tegenstelling tot sommige andere landen zijn ramen in Portugal vaak bedekt – van ondoorzichtige luiken tot zware gordijnen, waaronder jaloezieën in verschillende vormen – alles dient om de charme van een open raam te breken.

Er zijn steden, vooral in Noord-Europa, waar ik 's nachts door de straten loop en het licht uit de ramen voel komen, een bewijs van leven in deze huizen. Hier is het zeldzaam dat het Portugese raam werkt als een deur die sluit.

Op sommige plaatsen zijn er nog steeds mensen die bloemen op de vensterbanken zetten en kleine tuintjes aanleggen op hun ramen en balkons, die de woede van de gesloten luifels hebben ontlopen. In plaats van gordijnen staan ​​er in deze lachende ramen kleurrijke sardientjes en andere bloemen en planten die een teken van leven zijn. Op andere plaatsen, met name in steden, is de natuur vervangen door slierten kabels van de meest uiteenlopende oorsprong en generaties die zich als spinnenwebben over de gevels verspreiden. Het zou beter zijn als er klimplanten omheen zouden groeien, die de elektronische functie combineren met een nieuw stedelijk landschap.

Heb je je ooit voorgesteld hoe veel mooier de straten zouden zijn als er meer bloemen zouden zijn en de ramen meer open en vrolijk zouden zijn?