Ik koop alles kant-en-klaar!

Hier in Beira Interior, de regio waar ik woon, is de meerderheid van de bevolking al bejaard. Geheel in lijn met hun leeftijd hebben ze recht op pensioen en het bijbehorende pensioen, wat hun voortbestaan ​​garandeert, ten goede of ten kwade, afhankelijk van het bedrag dat ze ontvangen en ook van andere potentiële inkomsten uit activa die ze tijdens hun werkzame leven hebben verworven of geërfd. Het is heel gebruikelijk dat deze mensen, wanneer gevraagd wordt wat hun beroep is, het antwoord krijgen: "Ik koop alles kant-en-klaar!" Daarmee bedoelen ze dat ze gestopt zijn met werken in het leven dat hun tijd vulde terwijl ze worstelden om te overleven. Tegenwoordig hebben ze deze verplichtingen niet meer; ze knutselen gewoon wat kleine dingen om de tijd te doden. Ik maak ook deel uit van deze geweldige club, maar ik zeg niet dat ik alles kant-en-klaar koop. Ik pak het anders aan en noem mezelf een ondernemer, die werk biedt aan degenen die de kost moeten verdienen, zodat ik kan doen wat ik moet doen. Ik beperk me tot betalen wat mijn portemonnee toelaat en leef binnen mijn mogelijkheden. Ik zou graag verder willen gaan, maar ik kan niet meer op mijn bordje krijgen dan ik aankan. Het is allemaal een kwestie van gewoonte. Je moet een balans vinden tussen de komende dagen en het geld dat je hebt. Alles moet kloppen, zonder te vergeten dat je de tweede factor ook een beetje in de hand moet houden.

Nu ik hier ben, wil ik een gesprek vertellen dat ik toevallig heb gehad, zo'n veertig jaar geleden in Gouveia , toen nog een stadje, met een heer die ik ontmoette tijdens de lunch in een restaurant dat een zekere reputatie had in die regio.

Woord na woord, totdat de persoon die tegen me sprak me vroeg waar ik vandaan kwam. Botweg zei hij dat hij uit Celorico kwam, een naburige gemeente, dus hij woonde maar acht kilometer verderop, waardoor ik er regelmatig naartoe kon reizen. Mijn gesprekspartner glimlachte en vroeg me of ik hem kende. Ik antwoordde nee, deels vanwege het leeftijdsverschil, aangezien hij ongeveer veertig jaar ouder was dan ik. Vanaf dat moment begon hij zijn verleden te beschrijven en zei dat hij hard werkte, maar dat het leven hem goed was bevallen, wat hem een ​​comfortabele oude dag opleverde. Uit nieuwsgierigheid vroeg ik hem simpelweg wat hij voor de kost deed. Hij vertelde me toen dat hij marktkoopman was, en met enige ironie voegde hij eraan toe dat hij alles kant-en-klaar kocht en alles onafgemaakt verkocht. Tot mijn verbazing legde hij zijn bedrijf uit: hij verplaatste zijn kraam van markt naar markt en verkocht stoffen per meter voor kleermakers en naaisters om ze vervolgens tot kleding te verwerken. Omdat de onderdelen die hij verkocht werden gesneden uit industrieel vervaardigde rollen die hij had gekocht, verklaarde hij, zonder angst om tegengesproken te worden, dat hij alles kant-en-klaar kocht en alles onafgemaakt verkocht. Ik vond de woorden van deze senior nogal amusant, hoewel ik wist dat beurzen en markten een geweldige leerschool zijn. Maar het gesprek eindigde daar niet; hij vervolgde met te zeggen dat hij alles verkocht, van katoen tot fluweel en van calico tot zijde. Hij zei dat hij de evolutie van teryleen en nylon had meegemaakt, maar altijd per meter verkocht, omdat veel van zijn klanten al instructies hadden over het materiaal voor hun gewenste project. Hij zei ook dat hij nooit corduroy verkocht en verduidelijkte dat het in zijn tijd niet in Portugal werd geproduceerd en dat wat hier aankwam, gesmokkeld werd, omdat de kwaliteit in Spanje vrij betaalbaar was. Hij verkocht ook nooit denim, omdat die stof hier alleen via kledingfabrieken terechtkwam. Hij verkocht inderdaad, onder die naam, ten onrechte, een stof genaamd zuarte of arbeiderskatoen, zeer geschikt voor bepaalde beroepen. Ik kan je vertellen dat ik een paar dingen van deze heer heb geleerd, want naast dat hij de enige was die ik ooit heb ontmoet die zei dat hij alles verkocht wat hij kon maken, heeft hij me ook inzicht gegeven in een aantal zaken met betrekking tot textiel waarvan ik nooit had gedacht dat ik er iets van zou weten. Het is waar dat ik niets verkoop, maar als dat zou gebeuren, zou het alles zijn wat hij kon maken. Vandaag verlaat ik jullie, ik ben hier op de vijfentwintigste van deze maand, Werelddroomdag, en dat betekent veel voor me, want ik ben een dromer.

Tot die tijd wensen wij u een goede gezondheid toe en een mooi uiterlijk!