De machosfeer van oplichting die jongens en mannen ertoe aanzet vrouwen te haten

Wat zorgt ervoor dat een man vrouwen haat? Hoe worden tienerjongens meegezogen in de macho- onderwereld – die vrouwenhaat in stand houdt?

De Britse journalist en auteur James Bloodworth heeft maandenlang geprobeerd deze vragen te beantwoorden. Hij interviewde goeroes die beweren mannen te leren hoe ze vrouwen kunnen controleren en bezocht bijeenkomsten van de Red Pill-gemeenschap. De resultaten staan in zijn boek "Lost Boys: A Personal Journey Through the Manosphere ".

Op een van de conferenties in de Verenigde Staten betaalden mannen 10.000 dollar (ongeveer 55.000 R$) om lezingen bij te wonen en te leren hoe ze de "man kunnen worden die andere mannen willen zijn."

Maar een van Bloodworths belangrijkste ontdekkingen bij het schrijven van zijn boek is dat hij helemaal niet zo hard hoefde te zoeken naar deze inhoud.

De algoritmes van sociale media deden het werk voor hem.

Recente studies hebben aangetoond dat jonge jongens slechts een video met vrouwvijandige inhoud hoeven te bekijken om binnen een uur blootgesteld te worden aan nóg agressievere video's die in het verleden al verboden zijn. Binnen enkele uren zijn hun netwerken "gekoloniseerd" met seksistische inhoud.

Hierdoor hebben veel jongeren in het Verenigd Koninkrijk tegenwoordig een positief beeld van Andrew Tate , een Brits-Amerikaanse influencer die zichzelf een vrouwenhater noemt en miljoenen volgers heeft op sociale media. Andrew Tate wordt beschuldigd van verkrachting , mensenhandel en het vormen van een criminele organisatie voor de seksuele uitbuiting van vrouwen.

Tate verschijnt als een van de belangrijkste invloeden voor de hoofdpersoon van de fictieve serie " Teenage " van Netflix — een van de grootste televisiefenomenen van dit jaar, die laat zien hoe de macho-wereld jonge jongens kan radicaliseren.

En wat ontdekte Bloodworth door al deze seksistische content te consumeren?

Wat hem echt zorgen baarde, is dat deze content zich online verspreidt omdat er een zeer geavanceerd bedrijfsmodel wordt gehanteerd door een kleine groep 'goeroes' die geld verdienen. En in werkelijkheid, zegt Bloodworth, zijn veel van deze goeroes gewoon oplichters die de onzekerheid van hun slachtoffers uitbuiten om geld te verdienen.

Het model is vergelijkbaar met andere vormen van oplichting die op internet voorkomen, bijvoorbeeld neprelaties, geld verdienen met gokken of piramidespelen.

Maar met één verschil: naast de financiële impact op de directe slachtoffers van deze oplichting, bevordert de content van deze video's de ideologische indoctrinatie van mannen – met name tieners – tegen vrouwen. Dit zorgt ervoor dat radicaal-misogyne ideeën die voorheen beperkt waren tot een kleine, marginale groep, nu grote groepen mensen bereiken.

De belangrijkste techniek van dit bedrijfsmodel – of oplichterij, zoals de schrijver het liever noemt – is het zaaien van onzekerheid bij mannen.

En een van de belangrijkste instrumenten die in bijna elke cursus en elk college aan bod komt, is de 80/20-regel: het idee dat er een tekort aan vrouwen is en dat mannen zich moeten onderscheiden van de rest. Tachtig procent van de vrouwen zou slechts geïnteresseerd zijn in 20% van de mannen – de 'alfa-mannen', die succesvol en dominant zijn.

De angst om niet tot die 20% te behoren, fungeert voor veel mannen als een poort naar de machosfeer.

Een andere veelvoorkomende tactiek – die ook voorkomt in de wereld van online gokfraude – is de illusie van rijkdom. Op een conferentie in de VS huurden de organisatoren landhuizen en Lamborghini's, zodat deelnemers foto's konden maken en deze op Instagram konden plaatsen. Zo wekten ze de indruk dat ze een luxe leven leidden.

Bekijk hieronder fragmenten uit het interview met James Bloodworth met BBC News Brasil, waarin hij vertelt wat hij in de machowereld heeft ontdekt.

BBC News Brasil: Je boek begint in een periode waarin je op zoek was naar begeleiding van zogenaamde 'pick-up artists', die mannen leren hoe ze vrouwen moeten versieren. Kun je me iets vertellen over die periode in je leven?

James Bloodworth: Dat was 19 jaar geleden. Ik woonde toen in Somerset, op het Engelse platteland, bij mijn grootmoeder. Ik ging weer studeren.

Mijn leven ging niet vooruit. Ik ging niet veel uit en mijn sociale vaardigheden waren een beetje afgestorven. Ik was al een verlegen kind.

Ik ging terug naar de universiteit met de gedachte dat mijn sociale problemen daarmee opgelost zouden worden, omdat ik dan gedwongen zou worden om met mensen om te gaan. Maar het loste mijn problemen niet op en ik kon ook geen vriendin vinden.

Ik dacht: "Als ik weer ga studeren, zal het makkelijk zijn, want dan ben ik weer onder de mensen en meisjes." Maar dat gebeurde niet. Er gebeurde helemaal niets.

Op een dag kwam ik thuis en dacht ik aan een meisje dat ik leuk vond op de universiteit. Ik zocht op Google naar "hoe krijg ik een vriendin".

Ik vond een forum voor versierkunstenaars waar een paar mannen beweerden alle antwoorden te hebben. Ze beweerden een script te hebben over hoe je van een vrouw je vriendin kunt maken.

En dat sprak me enorm aan. Tot dan toe was alles wat ik had geprobeerd mislukt.

In die tijd was het boek The Game: The Seduction Bible van Neil Strauss uitgekomen en ik kocht het ook.

Vervolgens heb ik mij ingeschreven voor een opleiding die begin maart 2006 in Londen plaatsvond.

Ik heb een aantal maanden op de universiteit doorgebracht met het benaderen van meisjes met behulp van enkele van deze methoden en technieken.

Op de forums creëerden ze uitdagingen om elke dag vijf vrouwen op de campus te benaderen en te vragen hoe laat het was of naar hun mobiele nummer. Sommige van deze dingen hielpen me.

Ik kon deze informatie niet vinden en durfde het niet aan vrienden en familie te vragen.

Zelfs met alle vrouwenhaat in deze gemeenschap, was er geen enkel schaamtegevoel om er deel van uit te maken.

BBC News Brasil: Deze bijeenkomsten en gemeenschappen die je 20 jaar geleden beschrijft, lijken niet zo gevaarlijk als de groepen die we vandaag de dag zien. Maar de kiemen van een meer toxische mannelijkheid leken toen al aanwezig. Denk je nu, terugkijkend, dat je misschien geradicaliseerd was als je in deze gemeenschappen was gebleven?

Bloodworth: Het duurde even voordat ik besefte dat deze mensen de antwoorden niet hadden. Ik was al ongeveer zes maanden geïnteresseerd in dit onderwerp.

Het nuttige aan dit advies was dat het me aanmoedigde om vaker naar buiten te gaan. Ik zeg vaak dat 20% van wat ze leerden nuttig was, en 80% onzin.

Die 20% omvat adviezen zoals drie keer per week uitgaan en actief moeite doen om met mensen om te gaan. Als je dit doet, zullen je sociale vaardigheden geleidelijk verbeteren en zul je meer vrouwen ontmoeten. Dat deel klopte.

Maar ik kwam er al snel achter dat ik dit goede deel kon oefenen en dat ik de rest, die vrouwvijandig en manipulatief was, niet nodig had.

Dit zal op de lange termijn je relaties met vrouwen verslechteren. Je zult je relaties uiteindelijk ruïneren door constant die rol van 'pickup artist' aan te nemen.

Een ander belangrijk verschil dat me destijds ervan weerhield om meegezogen te worden in de machowereld, was dat er geen algoritmes waren die me dieper die wereld in trokken. Ik logde 's avonds een paar uur in op forums en las berichten.

En ik sloot de forums gewoon. Mijn internetbrowser was niet "gekoloniseerd" door allerlei soorten content over mannelijkheid, YouTube- oplichters en dergelijke.

In 2018, toen ik begon met het schrijven van dit boek, duurde het minder dan een week voordat mijn tijdlijn vol stond met mensen die het over mannelijkheid hadden, feministen de schuld gaven van de problemen van mannen, en links en progressieven de schuld gaven. Ik had toen video's bekeken van Jordan Peterson [een Canadese schrijver en influencer die video's publiceert die als vrouwenhatend worden beschouwd].

Uit een onderzoek in Australië van vorig jaar bleek dat een jongen die een video van Jordan Peterson op Instagram bekeek, binnen een uur een suggestie kreeg om een video van Andrew Tate te bekijken. En als hij een video van Andrew Tate bekeek, kreeg hij vrijwel alleen suggesties voor meer Tate-content.

Het algoritme heeft het voor mannen gemakkelijker gemaakt om in de bodemloze put van extremistische content te vallen. Sommige makers voegen slechts een beetje meer extremistische content toe aan hun video's, maar na verloop van tijd krijg je uiteindelijk behoorlijk sinistere video's te zien.

BBC News Brasil: Wat waren de meest schokkende ervaringen die je in dit universum hebt gezien?

Bloodworth: Voor dit boek, waar ik in 2018 onderzoek voor begon, keerde ik terug naar die wereld. Ik begon met het volgen van cursussen, programma's en workshops.

Het meest meeslepende dat ik voor het boek deed, was naar de VS gaan, naar Las Vegas, waar ik meer dan zes maanden undercover doorbracht op een cursus voor mannen genaamd het Men Of Action-programma. Deelname aan het programma kostte 10.000 dollar en bestond uit een reeks mentorsessies met een goeroe, Michael Sartain, de cursusleider, gedurende een periode van zes maanden.

En er waren ook fysieke evenementen, zoals seminars over hoe je een alfa-man met een hoge status wordt en fotoshoots in de woestijn van Nevada, waar het organiserende bedrijf Lamborghini's huurde zodat de mannen foto's konden maken voor hun Instagram-accounts.

Het ging erom dat jij een man met een hoge status online zou worden.

Voor fotoshoots werden luxueuze landhuizen gehuurd, bijvoorbeeld enorme huizen in Nevada. Zo leek het alsof de mensen die voor de cursus betaalden, er ook daadwerkelijk woonden.

Maar dit was meer gênant dan schokkend.

Het meest schokkende was de routineuze taal die mensen over vrouwen gebruikten, die nogal denigrerend was.

Ik heb een tijdje in Orlando, Florida, doorgebracht met een red pill-beweging van de machosfeer.

De rode pil slikken betekent voor hen de waarheid onder ogen zien dat mannen door vrouwen worden onderdrukt, en niet andersom. En feminisme zou dan juist een beweging zijn om mannen te onderdrukken.

Ik verwachtte toespraken over vrouwen, toespraken over feminisme, en toespraken over valse beschuldigingen van verkrachting, echtscheidingen zonder schuld en vaderschapsfraude. Over al deze controversiële onderwerpen werd heftig gediscussieerd, maar er werd ook volop over politiek gepraat.

Er was een zekere connectie met Donald Trump en de MAGA-beweging (Make America Great Again). Tijdens een van de evenementen ontmoette ik een man die in de VS was gearresteerd voor de bestorming van het Capitool op 6 januari.

Er was veel opruiende retoriek rond het uitbreken van een burgeroorlog in de VS om het land te bevrijden van liberalen, LHBT'ers en feminisme. Er was ook veel antisemitisme.

Sommige mensen pochten erover dat ze Lyndon McLeod hadden ontmoet en zelfs foto's met hem hadden. [McLeod is een vrouwvijandige extremist die sciencefictionboeken schreef. In 2021 schoot hij vijf mensen dood in Denver, Colorado.]

BBC News Brasil: Wat is het profiel van de mannen in deze machosfeer?

Bloodworth: Ik heb verschillende types ontmoet. Ik heb gewone mensen ontmoet die een traumatische situatie hebben meegemaakt die hen kwetsbaar of onzeker heeft gemaakt. Ik heb mannen ontmoet die slachtoffer waren van een gewelddadige relatie. Meestal, als we het over gewelddadige relaties hebben, is de vrouw het slachtoffer. Maar er zijn gevallen waarin de man het slachtoffer is, en deze minderheid van de gevallen wordt minder serieus genomen.

Ik heb mensen ontmoet die al hun hele leven problemen met vrouwen hebben. Het materiaal dat ze online vonden, rechtvaardigde de vijandigheid die ze al voelden tegenover vrouwen.

Dit is iets wat vandaag de dag al in de mainstream bestaat. Er is geen duidelijke scheidslijn tussen de machosfeer en het mainstream patriarchaat.

Maar tegenwoordig is alles veranderd in de manier waarop mensen radicaliseren, vooral door algoritmes – en dan met name onder jongens.

Ik heb jonge kinderen ontmoet die materiaal op YouTube consumeren. Ik ontmoette een 13-jarige jongen die zich aanmeldde bij YouTube en video's van kickboksen en andere vechtsporten begon te bekijken.

Dit leidde hem naar video's van Andrew Tate, een voormalig kickbokser. De jongen vertelde me dat hij plotseling Tate had ontdekt, een zeer charismatische en deskundige man, en dat hij die video's was gaan bekijken. En beetje bij beetje begon hij Tate te horen praten over vrouwen en feminisme.

En Tate gaf hem het gevoel dat hij een idioot was, door hem te kleineren en te kleineren. Hij zei dingen als: "Je bent klein, je bent een bètamannetje." Tate daarentegen is gespierd en heeft een opvallende Instagram-lifestyle. En hij presenteert zichzelf als een redder en gids.

Het zijn de goeroes zelf die mensen onzeker maken, vooral als je een tiener bent.

Het is net oplichterij. Het is wat pickup artists vroeger deden. Ze zeiden altijd: "Als je niet naar mijn advies luistert, krijg je nooit een vriendin."

Ze zeggen dat de maatschappij is veranderd en dat de 80/20-regel nu geldt: dat 80% van de vrouwen slechts 20% van de mannen achterna zit. Of zelfs dat alle vrouwen slechts 20% van de mannen achterna zitten.

En als je geen actie onderneemt, word je een van die mannen die achterblijft. Dat je nooit een vriendin zult hebben en dat geen enkele man je ooit zal respecteren.

En dan komen ze met hun verkooppraatje: Ik heb een cursus voor mannen zoals jij. Schrijf je nu in, voor een beperkte tijd. Wat een van de goeroes letterlijk zei, was dat hij de ark van Noach had – dat hij een paar mannen kon redden, en dat in de toekomst slechts 10% van de mannen met alle vrouwen zou slapen.

Ze hameren voortdurend op dit onderwerp van mannelijke onzekerheid. Naarmate je ouder wordt, word je er immuuner voor. Maar dat geldt niet voor een jonge tiener, die niet zo thuis is in de mediawereld, die deze berichten rechtstreeks op zijn telefoon ontvangt van charismatische mannen.

In Vegas waren er op de baan verschillende leeftijden. De meeste mensen waren tussen de twintig en dertig, een paar in de veertig. En af en toe waren er een of twee mensen van in de vijftig.

Meestal waren het mensen die onlangs gescheiden waren.

Velen hadden uiteraard veel geld, maar ik zou niet zeggen dat ze allemaal rijk waren. Ik ontmoette een paar jongeren die weinig geld hadden, maar wel hadden gespaard om er te zijn. Ze vonden dat het iets was wat ze dringend nodig hadden in hun leven.

Ze geloofden echt in de macho-retoriek en de 80/20-regel. Dat is de lijm die de hele machowereld bij elkaar houdt: het idee dat vrouwen na de seksuele revolutie minder mannen najagen.

En er waren andere mannen die veel geld hadden. Rijke mensen met grote, succesvolle bedrijven die ontdekten dat geld hen niet de status en romantische mogelijkheden gaf waar ze naar verlangden.

Het was een divers spectrum aan mensen, en het waren niet alleen blanke mannen. Maar hoe politieker de gebeurtenissen, hoe meer blanken er waren. Vooral in de Red Pill-bewegingen.

Maar het waren niet alleen deze incels. Het was een mix van allerlei mensen uit de maatschappij.

BBC News Brasil: Uit uw beschrijving blijkt dat de machosfeer wordt gecreëerd door zeer geavanceerde bedrijfsmodellen. Maar hebben deze bedrijven een breed bereik of blijven ze marginaal?

Bloodworth: De meer radicale machosfeer is nog steeds een marginale beweging, maar dat betekent niet dat machosfeer-ideeën de mainstream niet kunnen infiltreren. Ik denk dat dat juist het gevaar is.

In het geval van de Netflix-serie Adolescence was er sprake van een nogal apocalyptisch beeld van de machosfeer, met een jongen die een schoolkameraad vermoordt, blijkbaar vanwege zijn interesse in de machosfeer en enkele van de giftige ideeën hierover.

Maar dat is niet wat er meestal gebeurt. Er zijn voorbeelden van dit soort Red Pill -geweld , maar het is meestal wat subtieler. Wat meestal gebeurt, is de opkomst van dwingend en controlerend gedrag, en huiselijk geweld komt voor in romantische relaties.

Uit recente statistieken blijkt dat in het Verenigd Koninkrijk 53% van de mannen tussen de 16 en 24 jaar gelooft dat de meeste vrouwen zich slechts tot een kleine groep mannen aangetrokken voelen, of beter gezegd, dat ze geloven in de 80/20-regel. Met andere woorden: het is een gangbare opvatting geworden – van de meerderheid.

En 51% van dezelfde leeftijdsgroep vindt dat we te ver zijn gegaan in het bevorderen van de gelijkheid van vrouwen en nu mannen discrimineren. Nogmaals, dit is een meerderheid onder Generatie Z, vergeleken met 35% van de algemene Britse bevolking die er zo over denkt.

Uit een Amerikaans onderzoek van vorig jaar bleek dat de maatschappij voor de meeste mannen te zacht en vrouwelijk is geworden.

Een kwart van de tieners die Andrew Tate kennen, heeft een positief beeld van hem.

Dit alles laat zien hoe sommige van deze marginale ideeën de mainstream kunnen binnendringen.

Aan de ene kant bevindt zich de machosfeer en aan de andere kant de mainstream. Er is echter geen duidelijke grens tussen waar de ene begint en de andere ophoudt.

BBC News Brazilië: Wat de serie "Adolescence " betreft, was er één ding dat velen choqueerde: zelfs mensen die uit gezinnen komen die enige steun en begeleiding bieden, zijn nog steeds kwetsbaar voor deze toxische ideeën. Is dit een reëel gevaar?

Bloodworth: Het is geweldig als je een ondersteunende familie en een stabiele situatie hebt.

Veel van de mannen die ik ontmoette leken zogezegd normaal, tenminste aan de oppervlakte. Maar hoe dieper je in hun verhalen dook, hoe meer je ontdekte dat ze uit disfunctionele gezinnen kwamen, met een gewelddadige vader of zoiets.

Of ze hebben al sinds hun kindertijd last van onzekerheid, die door de macho-goeroes wordt uitgebuit.

Maar radicalisering kan ook gebeuren bij iemand die uit een stabiel gezin komt.

We hebben allemaal periodes waarin we ons kwetsbaarder en onzekerder voelen, en waarin we niet met onze ouders kunnen praten. We zijn hier allemaal tot op zekere hoogte vatbaar voor. Ik vind het arrogant om te denken dat we dat niet zijn.

Je kunt je kinderen niet volledig 'vaccineren' tegen de wereld met alleen een stabiel thuis, maar het helpt wel.

Nogmaals, ik denk dat mobiele telefoons en sociale media de spelregels behoorlijk hebben veranderd. Want wat er gebeurt, is dat hoezeer het mensen ook helpt om te socialiseren – door waarden zoals gelijkheid voor vrouwen te omarmen, mannen niet als superieur te behandelen – dit alles omzeild kan worden door die macho-goeroes die rechtstreeks via hun mobiele telefoon praten en zo aan de controle van leraren en ouders ontsnappen.

Ze zijn meestal charismatisch en hebben een luxueuze levensstijl. Als tiener word je hierdoor verleid. Deze persoon wordt je rolmodel, en dat is een probleem.

BBC News Brazilië: Velen in de machowereld beschuldigen "big tech" (grote technologiebedrijven) van hun vijanden – ze beweren dat ze constant gecensureerd en "gedemonetiseerd" worden. Maar velen zien het tegenovergestelde: "big tech" is verantwoordelijk voor het onder de aandacht brengen van de machowereld bij het grote publiek. Wat is jouw mening?

Bloodworth: Op een conferentie die ik in 2022 bezocht, hield Anthony Johnson, directeur van Manosphere [een bedrijf dat evenementen met een seksistisch thema organiseert], een toespraak tegen grote technologiebedrijven. Hij vergeleek YouTube met een goelag, omdat het een groot deel van dit soort content met een mannelijk thema demonetiseert en verwijdert.

Er was een periode in de jaren 2000 en 2010 waarin YouTube deze video's begon te verwijderen en te demonetiseren, waardoor de makers er geen geld meer mee konden verdienen.

Facebook en Twitter kregen ook meer controle. Bedrijven begonnen advertentie-inkomsten te verliezen omdat adverteerders niet wilden dat hun advertenties naast seksistische, neonazistische of fascistische content werden weergegeven.

Maar hiertegen ontstond een tegenreactie van rechts, en er ontstonden verschillende alternatieve platforms zoals Rumble en Donald Trumps Truth Social.

Maar nu Trump weer aan de macht is in de VS, nemen mensen als Mark Zuckerberg, die uiteindelijk verantwoordelijk zijn voor het modereren van Facebook en Instagram, standpunten in als: "we gaan niet meer zoveel content censureren" en "we gaan niet meer zoveel desinformatie verwijderen."

Techbedrijven zijn steeds meer gekant tegen het verwijderen van mensen van platforms.

YouTube is een beetje anders, maar er zit een paradox in.

YouTube was in de jaren 2000 en 2010 de ware doodsteek voor de gemeenschap van versierkunstenaars. Bedrijven die destijds bestonden, zoals Real Social Dynamics, moesten hun content verschuiven naar zelfhulpprogramma's, omdat ze dankzij YouTube geen geld meer konden verdienen met hun versiervideo's.

Maar de paradox is dat het algoritme van YouTube juist de reden is dat sommige van deze mensen beroemd zijn geworden. En hen verbieden heeft uiteindelijk niet gewerkt.

Ik weet niet zeker wat de oplossing voor dit probleem is. Je kunt alle content van Andrew Tate bekijken op platforms zoals Rumble.

Misschien is het beter om de zoekopdrachten wat moeilijker te maken om te voorkomen dat sommige kinderen deze content vinden. Maar het was erger toen YouTube dit soort dingen gewoon aanbeval.

BBC News Brasil: Sinds Elon Musk Twitter heeft gekocht, zijn veel mensen die verbannen waren teruggekeerd naar sociale media. Ziet u veel van deze persoonlijkheden die u als giftig beschouwt, vandaag terugkeren naar de grote netwerken?

Bloodworth: Ja, X is nu het epicentrum van deze content geworden. Alle oude goeroes zijn er, zoals Andrew Tate, en een stel macho-oplichters.

Op X plegen ze oplichting, plaatsen ze video's, vragen ze om donaties, verkopen ze cursussen. Alles is daarheen verhuisd.

Er zijn schokkende dingen: vrouwenhatende en racistische content, neonazistische accounts die weer terug zijn. Wat het nog erger maakt, is dat iedereen de blauwe zegels [het X-certificeringsproces] kan kopen.

Dit is dus content die door het algoritme bovenaan de feed van mensen wordt weergegeven.

BBC News Brasil: Er is veel seksistische content die zich gemakkelijk online verspreidt. Maar ben je ook content tegengekomen die een gezondere mannelijkheid promoot?

Bloodworth: Er zijn mensen die deze content promoten, maar het probleem is dat het geen oplichters zijn. Degenen die deze content promoten, classificeren het niet als iets dat over mannelijkheid gaat, maar eerder over politiek en cultuur. En het is geraffineerde content – en geraffineerdheid komt niet bovenaan in tijdlijnen en feeds.

Verfijning genereert geen schokkende beelden en koppen die emoties oproepen en kliks genereren.

Sommige mensen die hierover schrijven, zijn onder andere Richard Reeves, een Brit die in de VS woont en een boek schreef met de titel "Of Boys and Men". Ik ging naar een retraite over mannelijkheid die ik erg goed en positief vond. Er is ook een gepensioneerde politieagent in het Verenigd Koninkrijk, Graham Golden, die praat over "positieve mannelijkheid". Er is een Amerikaanse academicus, Scott Galaway, die interessante content produceert.

Maar omdat ze er niet hun brood mee willen verdienen, hebben ze ook geen oplichtingspraktijken opgezet.

BBC News Brasil: In je boek schets je een soort geschiedenis van de machosfeer. En naarmate het boek vordert en de tijd verstrijkt, wordt dit verhaal steeds sinisterder. Worden de zaken erger?

Bloodworth: Zo voelde ik me door de jaren heen. Het werd steeds erger. Eerst was het heel marginaal, maar nu is het steeds meer mainstream.

De meest extreme voorbeelden van de machosfeer worden bestraft en mensen beseffen dat figuren als Andrew Tate karikaturen zijn.

Maar het grotere probleem zijn de persoonlijkheden die later komen – politiek competenter en zonder een geschiedenis van controverse en rechtszaken. Je ziet sommige van deze figuren terug in het populistische radicaal-rechtse Europa, mensen die softer zijn en een genuanceerdere taal spreken, maar met dezelfde giftige agenda.

Tegenwoordig praten veel mensen over de vruchtbaarheidscrisis en zeggen ze dat het probleem is dat vrouwen meer werken in plaats van thuis te blijven om voor de voortplanting te zorgen.

Deze ideeën blijven doorsijpelen naar de mainstream en worden genormaliseerd. En de volgende golf van deze oplichters zal verfijnder en smakelijker zijn.

BBC News Brasil: Hoe kunnen vrouwen zich tegen dit alles beschermen?

Bloodworth: Je moet over deze wereld lezen en leren de waarschuwingssignalen te herkennen, zoals dwingend en controlerend gedrag.

De machowereld maakt mannen onzeker. Dat heb ik geleerd van de vele mannen met wie ik tijd heb doorgebracht. Er is een diepgewortelde onzekerheid. Soms is die al aanwezig, maar soms wordt die aangewakkerd door de machowereld.

Deze onzekerheid uit zich in pogingen om vrouwen te controleren.

Het is nuttig voor vrouwen om meer te weten te komen over de machosfeer en over de technieken en gedragingen die daar voorkomen.

Er zijn ook gemeenschappen van vrouwen die de 'red pill'-methode gebruiken en die de 'trad wives'-methode gebruiken. Dit zijn groepen die praten over de genderrollen die in de maatschappij gelden.

Maar het grootste risico voor vrouwen zijn de mannen die ter wereld komen.

Ik heb veel relaties gezien waarin mannen geïnteresseerd raken in deze onderwerpen. In die gevallen is het voor deze mannen makkelijker om advies te krijgen van andere mannen, omdat ze vrouwen vaak niet serieus nemen – of het gevoel hebben dat ze hen controleren. Het is het beste om een mannelijke vriend te vinden met wie je met deze man kunt praten.

Wanneer mannen zich realiseren dat deze goeroes niets anders zijn dan oplichters, wordt het meestal gemakkelijker om hen ervan te overtuigen hun ideeën op te geven.