Khalida Popal: Afghaanse voetbalpionier

MEXICO-STAD (apro) - Ondanks de obstakels die vrouwen in Afghanistan tegenkomen, heeft hun passie voor de sport hen gedreven en hen in staat gesteld te groeien, niet alleen als atleten, maar ook als individuen. En een naam die genoemd moet worden als we het hebben over vrouwenvoetbal en de strijd voor vrouwenrechten, is die van de Afghaanse Khalida Popal.

Popal is de oprichter en aanvoerder van het eerste Afghaanse nationale vrouwenvoetbalelftal (opgericht in 2007) en een van de belangrijkste promotors van voetbal in het land. Khalida, geboren op 21 mei 1987 in Kabul, Afghanistan, begon al als kind met de sport en leerde de bal te delen met haar broers en zussen. Ze ontdekte ook dat voetballen een manier was om haar eigen verhaal te schrijven. Ondanks de culturele situatie in Afghanistan en het Talibanregime waaronder ze leefde, kreeg ze de volledige steun van haar familie om haar droom om te voetballen na te streven: voetbalster worden.

"Ik moedigde andere meisjes aan om met me mee te spelen. Zo is het allemaal begonnen. Al snel waren we met genoeg spelers om twee teams te vormen en begonnen we wedstrijden te organiseren. We dachten er niet over na hoe het afgekeurd zou kunnen worden of gevolgen zou kunnen hebben; we wilden gewoon genieten van het spel en het leven. We waren gewoon kinderen!", legde Khalida uit in een interview met El Periódico in 2019.

Vrouwenvoetbal als instrument

Khalida Popal vond samen met haar vriendinnen een plek om te spelen en plezier te maken: de achtertuin van de school. Deze was van buitenaf nauwelijks zichtbaar, omdat hij omgeven was door muren. Zo konden ze niet uitgescholden, gestraft of vernederd worden.

We hadden het zo leuk dat we schreeuwden en lachten, en zo werd ontdekt dat we voetbalden. En toen het buiten school bekend werd, begonnen de leraren het ons moeilijk te maken om te blijven voetballen en begonnen ze ons te pesten. Ze sloegen me en beledigden me voor de hele klas omdat ik voetbalde, en ik begreep niet wat ik verkeerd had gedaan.

Groepen mannen begonnen ons buiten de school lastig te vallen omdat ze niet wilden dat we voetbalden. Ze gingen voor ons staan ​​en beledigden ons, noemden ons prostituees en zeiden dat we in de keuken moesten blijven en een man moesten zoeken," zei Popal in hetzelfde interview.

Verbanning om door te gaan met vechten

Ondanks dit alles realiseerde Khalida zich dat voetbal niet langer alleen een sport of een vorm van vermaak was, maar ook een strategie kon zijn om vrouwen te versterken. Dus begonnen zij en haar vriendinnen de bal te gebruiken om vrouwen te versterken en gelijkheid en mensenrechten te verdedigen.

Na de val van de Taliban begonnen de zaken te veranderen, zij het niet volledig. Vrouwen wonnen hun rechten en vochten ervoor. In diezelfde geest bleef Popal met de bal rennen, en in 2007 werd het eerste Afghaanse nationale vrouwenvoetbalteam geboren.

Voor het eerst leefden mannen samen met vrouwen die opkwamen voor hun rechten en zich inspanden om het vrouwenvoetbal te ontwikkelen, terwijl ze natuurlijk ook meer deelname aan de maatschappij kregen. De uitkomst van het verhaal was echter niet wat verwacht werd.

Popal kreeg waarschuwingen om zich verre te houden van een "mannensport", gevolgd door doodsbedreigingen. Ze werd zelfs geslagen. Ze besloot haar land te verlaten, wat betekende dat ze haar familie, vrienden, baan, carrière en de programma's en activiteiten die ze voor andere vrouwen had opgezet, moest achterlaten.

"Seksisme is onlosmakelijk verbonden met de geschiedenis van Afghanistan; het is een cultuur die door mannen is gevormd. Vrouwen die daar opgroeien en nooit iets anders hebben gekend, lijken wel gehersenspoeld te zijn. Daarom keren ze zich tegen andere vrouwen, vanwege de ideologie. Het is een diepgeworteld probleem", aldus de voetballer.

Ze vertrok in 2011 vanuit Afghanistan naar Denemarken. Ze is al veertien jaar weg van haar land, maar ze is niet gestopt met vechten. Ze richtte Girl Power op, een organisatie die vluchtelingen helpt door middel van voetbal en andere sporten, met als doel hun sociale integratie te bevorderen. Ze liet haar teamgenoten ook niet in de steek, want zelfs van een afstandje begon ze de media te gebruiken om de misstanden aan te kaarten waaraan ze werden blootgesteld.

Wat gaat er gebeuren met het vrouwenvoetbal in Afghanistan?

Nu de Taliban weer aan de macht zijn, lijkt het erop dat de systematische schending van vrouwenrechten nog wijdverbreider zal worden. En dit zal natuurlijk uiteindelijk op de een of andere manier gevolgen hebben voor het vrouwenvoetbal. Khalida Popal heeft duidelijk gemaakt dat niet alle vrouwelijke speelsters van het Afghaanse nationale vrouwenelftal in Afghanistan wonen. Juist vanwege de aanvallen van mannen hebben sommigen besloten hun toevlucht te zoeken in andere landen, terwijl anderen in het land blijven.

Khalida Popal vertelde dat ze in augustus 2021 telefoontjes, sms'jes en voicemails kreeg van haar collega's. Ze vreesden voor hun leven vanwege de Taliban, maar uiteindelijk waren ook zij betrokken bij de strijd voor vrouwenrechten door middel van voetbal.

"Ik heb ze aangemoedigd hun socialemediakanalen en foto's te verwijderen, weg te rennen en zich te verstoppen. Het breekt mijn hart, want al die jaren hebben we gewerkt aan het vergroten van de zichtbaarheid van vrouwen, en nu zeg ik tegen mijn vrouwen in Afghanistan dat ze zich moeten verstoppen en verdwijnen. Hun leven is in gevaar", legde de Afghaanse voetbalster uit.

De mogelijkheid om te leven

In november 2021 bundelden Kim Kardashian West, rabbijn Moshe Margeretten, oprichter van de Tzedek Association, en Leeds United hun krachten om een ​​vliegtuig te charteren om 30 Afghaanse voetbalsters, van 13 tot 19 jaar, van Pakistan naar Londen te vervoeren. Hun families reisden met de spelers mee, waardoor in totaal 130 mensen aan het Talibanregime konden ontsnappen.

Taliban?

Op 15 augustus 2021 heroverden Talibanmilitanten de macht in Kabul, de hoofdstad van Afghanistan. Dit gebeurde twee decennia nadat Amerikaanse troepen en hun bondgenoten in dat land waren tussenbeide gekomen. Deze gebeurtenis leidde tot een nieuwe golf van geweld tegen Afghaanse vrouwen die na de omverwerping van de Taliban opgroeiden en rechten kregen.

Het is een Afghaanse politieke en paramilitaire beweging met een fundamentalistisch-islamitische ideologie. Ze zijn soennieten en grotendeels van Pashtun-afkomst. Ze worden gekenmerkt door hun ultraconservatieve islam, dat wil zeggen dat ze pleiten voor de radicale toepassing van islamitische principes op politiek, juridisch en sociaal gebied. De term "taliban" komt van het Pasjtoe-woord "talib", wat "student" betekent.

Ze hebben een strikte visie op het moslimleven en proberen daarom openlijk de invloed van westerse waarden te bestrijden. De Taliban kwamen in 1994 op, tijdens de Afghaanse burgeroorlog (1991-2001), en namen in 1996 de macht over Kabul, de hoofdstad van Afghanistan. Daarmee namen ze uiteindelijk vrijwel het hele land in en stichtten ze het Islamitisch Emiraat Afghanistan.

De naam "Taliban" verwijst naar de oorsprong van de beweging. Deze ontstond in de Pakistaanse madrassa's die door Saoedi-Arabië werden gefinancierd. Daar studeerden de Afghaanse vluchtelingen die de groep hadden opgericht.

Vijf jaar na de machtsovername, in 2001, kwamen de Verenigde Staten en hun NAVO-bondgenoten (Noord-Atlantische Verdragsorganisatie) tussenbeide om hen omver te werpen. Vanaf dat moment tot nu toe voerden de Taliban-militanten een guerrillaoorlog tegen de Afghaanse regering. Maar nu hebben ze de macht herwonnen. De invasie van Afghanistan maakte deel uit van de "War on Terror", die de voormalige Amerikaanse president George W. Bush na de aanslagen van 11 september 2001 had afgekondigd.

Een vredesakkoord dat een oorlog veroorzaakte

De Taliban slaagden er echter in het regeringsapparaat omver te werpen; het begon allemaal op 29 februari 2020, toen ze, tijdens de regering van Donald Trump, de Overeenkomst voor Vrede in Afghanistan ondertekenden (ook bekend als de Overeenkomst van Doha). Deze overeenkomst stelde een termijn van veertien maanden vast, te rekenen vanaf de aankondiging, voor de geleidelijke terugtrekking van Amerikaanse troepen en hun NAVO-bondgenoten uit Afghanistan.

"Deze overeenkomst zal de oprechtheid van de Taliban op de proef stellen", zei de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Mike Pompeo in 2020 tegen El País. Hij waarschuwde hen ook "geen overwinning te vieren", omdat het pact niets zal betekenen als ze hun verplichtingen niet nakomen.

In de overeenkomst beloofden de Verenigde Staten onder andere de sancties die ze aan Talibanleiders hadden opgelegd, op te heffen. In ruil daarvoor beloofden de Taliban niet toe te staan ​​dat "hun leden, of andere personen of groepen, waaronder al-Qaida, Afghaans grondgebied zouden gebruiken om de veiligheid van de Verenigde Staten en hun bondgenoten te bedreigen."

Maanden verstreken en de deadline verstreek. Destijds herhaalden Donald Trump, en nu Joe Biden, een retoriek waarin ze verzekerden dat de Afghaanse veiligheidstroepen na de volledige terugtrekking van de troepen de macht zouden overnemen. Dit gebeurde echter niet. Toen de troepen zich terugtrokken, vielen Afghaanse steden in handen van de Taliban. De regering viel uiteindelijk en zelfs president Ashraf Ghani vluchtte naar het buitenland. De reden? Sinds de Taliban in 2001 vielen, hebben ze de regering in Kabul nooit erkend.

Volgens Susana George, die in augustus 2021 in The Washington Post schreef: "Verschillende Afghaanse militaire en politiecommandanten stemden ermee in zich over te geven aan de Taliban in ruil voor geld, nadat de Doha-overeenkomst duidelijk maakte dat de terugtrekking van de Amerikaanse troepen op handen was."

Donkere dagen

Naast het voedseltekort, het gewapende conflict en de val van de regering in Afghanistan, is er nog een andere angst: de (gedwongen) terugkeer van vrouwen naar de obscuriteit door de Taliban.

Tussen 1996 en 2001, onder het Talibanregime, werden vrouwen gedwongen een boerka te dragen, een kledingstuk dat hun hele lichaam bedekte, wanneer ze zich in het openbaar begaven. Ze mochten zich daar ook niet begeven zonder begeleiding van een man. Onderwijs werd ook beperkt voor meisjes ouder dan 10 jaar en ze mochten ook niet werken.

Gearrangeerde huwelijken, zonder de wil van de vrouw, werden genormaliseerd. Bovendien werden er wrede straffen opgelegd, waaronder executies, steniging, steniging en geseling op openbare pleinen. "Ik weet niet hoe onze toekomst eruit zal zien. Dit heeft me de hoop doen verliezen. Ik zoek een uitweg uit Afghanistan, want er is geen hoop voor vrouwen", vertelde een onbekende vrouw in augustus 2021 aan de BBC.