Filmfestival van Cannes: vertoning van schandaal tussen miljardair en jongere man

De rijkste vrouw ter wereld raakt in de ban van een jongere man. In de loop van een paar jaar schenkt hij haar meer dan een miljard dollar in contanten, lijfrentes en kunstwerken, totdat zijn dochter tussenbeide komt en alles onthult, wat uitgroeit tot een internationaal schandaal.

Het is het waargebeurde verhaal van de Franse miljardair Liliane Bettencourt , erfgename van L'Oréal, 's werelds grootste cosmeticabedrijf, en haar goede vriendin en vertrouweling, romanschrijver, toneelschrijver en fotograaf François-Marie Banier. Een fictieve versie van de saga – De rijkste vrouw ter wereld , met in de hoofdrol Isabelle Huppert – beleeft zijn wereldpremière op het filmfestival van Cannes , dat duurt tot 24 mei.

Een waarschuwing aan het begin van de film luidt dat deze "heel losjes" is geïnspireerd op ware gebeurtenissen en elementen van "pure fictie" bevat, waaronder privégesprekken tussen familieleden. Regisseur Thierry Klifa zorgde ervoor dat alle namen werden veranderd. Toch blijft de film trouw aan de ware gebeurtenissen (zoals verteld in de driedelige documentaire talkshow die beschikbaar is op Netflix, The Billionaire , the Butler and the Boyfriend ).

Uiteraard lijkt Huppert in geen enkel opzicht op de echte Madame Bettencourt, die enkel herkenbaar is aan haar gesprayde haar en haar zorgvuldig op maat gemaakte pakken. In de film heeft de actrice zijdezacht, schouderlang haar en een veel jonger uiterlijk. Ze komt over als een speelse Parisienne die zich laat verleiden door de excentrieke Fantin (een fictieve versie van Banier) en hem alles laat veranderen: haar kleding, haar kunstverzameling, haar leven.

–Wat vond u ervan dat uw film in première ging op het filmfestival van Cannes, waar hij buiten competitie werd vertoond?

–Ik ben heel, heel dankbaar. Het was een ingewikkelde film om te maken en het heeft me veel tijd gekost. Ik had in de tussentijd zelfs nog tijd om een ​​andere film te maken. Het is een grote eer om op de rode loper en in de grote zaal van het filmfestival van Cannes te staan ​​met de hoofdrolspelers.

Het filmfestival van Cannes heeft het moedige besluit genomen om ons deze zichtbaarheid te geven, omdat het onderwerp nogal gevoelig en politiek is en sommige mensen zich er ongemakkelijk bij kunnen voelen. Maar de film wekt overal interesse. Het is bijna over de hele wereld verkocht, met nauwelijks een promotiefilmpje. Het is een winnende combinatie.

–Waar kwam je op het idee om deze film te maken?

– Zodra het uitkwam, fascineerde het verhaal me meteen, omdat ik dacht: "Zo is het niet gebeurd. Ik weet zeker dat ze veel dingen voor ons verbergen en niet vertellen." Al snel besloot ik een film over de affaire te maken.

De krantenkoppen gingen over geld en politiek, maar er werd met geen woord gerept over wie deze mensen werkelijk waren. De duizenden artikelen in de wereldpers deden hen geen recht. Het was gemakkelijk om er karikaturen van te maken, en dat zijn ze ook geworden, en dat is wat hen heeft doen lijden.

Mijn film wil – en dat klinkt misschien gek – deze mensen rehabiliteren: laten zien wat er allemaal kan gebeuren binnen een gezin. Het gaat uiteraard niet om jouw of mijn familie en het treft minder dan 1% van de bevolking. Maar achter de bergen geld en alle macht van deze familie, zaten scheuren die al bestonden voordat Fantin verscheen. Hij is slechts de katalysator voor de explosie.

In plaats van het verhaal te illustreren dat we al kennen, wilde ik iets laten zien wat we niet kenden. Ik wilde een omgeving laten zien die in Frankrijk bijna nooit wordt uitgebeeld: de omgeving van de grote burgerij, van de superrijken, van de zeer elegante families die onopgemerkt blijven en waar nooit over wordt gesproken, vooral niet in de jaren 80 en 90, toen er nog geen sociale media waren en niet alles in de pers kwam.

Er zit een Shakespeare- en Balzaciaanse dimensie in dit verhaal.

–Een groot deel van uw film zit vol met details uit het echte leven, waaronder talloze geheime opnames van de gesprekken van Madame Bettencourt. In hoeverre is het fictie?

– Het is waar dat er enorm veel informatie was, omdat alles openbaar was gemaakt: de duizenden brieven en faxen die tussen het echtpaar waren uitgewisseld, de dagboeken, de krantenartikelen. Ik heb drie jaar lang onderzoek gedaan naar het verhaal. Voordat ik regisseur werd, werkte ik elf jaar als filmjournalist. Ik vond het fascinerend om de werkelijkheid als uitgangspunt te nemen en die te fictionaliseren.

Elke keer dat een scène op ware gebeurtenissen gebaseerd was, werd deze over de werkelijkheid heen gelegd.

Maar als het om persoonlijke en familierelaties ging, moesten die gefictionaliseerd worden. Ik verstopte me immers niet onder de tafel als die gesprekken plaatsvonden.

Er schuilt een mysterie in dit verhaal, en dat mysterie versterkt de fictieve aspecten ervan.

–Waarom heb je Huppert voor de hoofdrol gekozen?

–Ik heb er altijd van gedroomd om met Isabelle Huppert te werken. Net als Catherine Deneuve is zij de belichaming van de cinema. De andere twee scenarioschrijvers en ik bedachten een film met Huppert in de hoofdrol.

Ik had besloten geen biopic te maken. Als ik had voorgesteld om een ​​biografische film over Isabelle te maken, had ze dat absoluut niet leuk gevonden. Je dwingt de performer op deze manier, je vertelt haar om dingen op een bepaalde manier te doen en het eindresultaat is een imitatie-oefening waar wij helemaal niet in geïnteresseerd waren.

Voor mij was het belangrijker om de essentie van het personage vast te leggen dan om te zoeken naar een exacte gelijkenis. Toen Isabelle de rol van onderzoeksrechter Eva Joly speelde in Claude Chabrols La Comedy de la Power, was het ook niet de bedoeling dat ze op dat echte personage zou lijken.

–Je laat Huppert er veel jonger uitzien dan Madame Bettencourt.

–Liliane Bettencourt was erg jong toen ze François-Marie Banier ontmoette. Ze was 65 jaar oud en mooi. Als je kijkt naar de foto die voor de cover van het tijdschrift "Égoïste" is genomen, lijkt ze op Ava Gardner.

Ik besloot de chronologie van het verhaal in te korten, zodat ik Huppert niet kunstmatig ouder hoefde te maken. Dat werkt nooit goed op het scherm.

– Maakt u zich geen zorgen over hoe de families Bettencourt en Banier zullen reageren?

–Ik heb helemaal geen beschuldigende film gemaakt. Als ik iemand zou beledigen, zou ik oprecht boos zijn.

Wij worden beschermd door het feit dat onze film fictie is en dat de hoofdpersonen Marianne, Frédérique en Fantin heten. Dat schept enige afstand tot wat er werkelijk is gebeurd.

Ik vind de personages in mijn film monsterlijk maar toch kinderlijk, intimiderend maar toch aangrijpend.

Vertaling: Roman Garcia Azcarate