Dit is wat er met je lichaam gebeurt als je water in het zwembad drinkt

Het is zomer, het is erg warm en zwemmen in het zwembad is een favoriete bezigheid voor het hele gezin, vooral voor kinderen. In Spanje worden deze populaire recreatiegebieden met water doorgaans gedesinfecteerd met chloor (hoewel sommige het vervangen door zout), een afwijking die regelmatig wordt gecontroleerd en ons in theorie beschermt tegen bacteriën en micro-organismen.

Maar dit is slechts theoretisch, aangezien het chloor in zwembaden en de chemicaliën die gebruikt worden om het water kristalhelder te maken bepaalde bacteriën niet volledig elimineren. Deze bacteriën worden resistent en vormen een stille bedreiging voor ons, zonder dat we het doorhebben. Als we water inslikken, brengen we onze spijsvertering in gevaar door bacteriën, chloor en andere bacteriën. Wat kan er met ons gebeuren?

"Het is oké, ik heb gewoon wat water uit het zwembad gedronken."

Deze zin, die we allemaal wel eens in ons leven hebben uitgesproken, brengt eigenlijk veel meer risico's met zich mee dan we misschien zouden verwachten. Het chloor en de chemicaliën die worden gebruikt in de zwembaden waarin we allemaal zwemmen, houden het water schoon en vrij van (sommige) parasieten ... maar niet allemaal!

Het inslikken van een beetje water zou uiteraard geen ernstige gevolgen moeten hebben, maar het hangt allemaal af van de bacteriën en micro-organismen in het water , die chloor niet kan doden. Zelfs chloor zelf kan bij inname ongewenst ongemak veroorzaken.

Als de inname erg klein was, hoeven we ons geen zorgen te maken, maar moeten we wel oppassen voor symptomen die verband houden met maagklachten, zoals braken of diarree, na een paar uur. Normaal gesproken zijn de gevolgen niet direct merkbaar; het duurt uren voordat ze merkbaar zijn. Het inslikken van een grote hoeveelheid water is echter verstandig om onze eigen aandacht en die van een arts te vragen, voor de zekerheid.

Dit gebeurt er met je lichaam als je water inslikt in het zwembad.

Zoals we eerder uitlegden, zijn er een aantal bacteriën die niet door chloor kunnen worden geëlimineerd en die ons lichaam kunnen binnendringen via zwembadwater. Escherichia coli, Giardia, Shigella en Cryptosporidium zijn micro-organismen die bijzonder immuun zijn voor de effecten van chloor.

Voor degenen die zich afvragen waar deze parasieten vandaan komen: ze komen niet van nature in het water voor, maar komen uit ontlasting en worden ongemerkt in het zwembadwater uitgescheiden door zwemmers die een maag-darmaandoening hebben gehad en nog niet volledig hersteld zijn. Dit betekent niet dat ze in het water poepen, maar dat er sporen in hun lichaam achterblijven die in het zwembad terecht kunnen komen.

Onderzoek van de Universiteit van Arizona in de Verenigde Staten toont aan dat de hoeveelheid ontlasting die we allemaal "bij ons dragen" als we per ongeluk een zwembad betreden, 0,14 gram bedraagt.

Wat zijn de symptomen als we besmet water inslikken?

Als u deze microscopisch kleine fecale resten, en andere die in urine voorkomen, binnenkrijgt, kunnen de symptomen variëren van onverklaarbare spijsverteringsproblemen tot braken, diarree (met of zonder bloed) en buikkrampen. Bij twijfel is het altijd het beste om een arts te raadplegen om verspreiding van ziektekiemen te voorkomen.

Naast de bacteriën die in ons lichaam terecht kunnen komen door het inslikken van water dat nooit 100% gedesinfecteerd is in de zwembaden waar veel mensen zwemmen, bestaat er ook de mogelijkheid van besmetting door het inslikken van chloor zelf.

In grote hoeveelheden kan deze chemische stof (chloor) een branderig gevoel in de mond, keelpijn en zwelling veroorzaken, evenals maagproblemen, een hogere bloeddruk dan normaal, zuur in het bloed en, in ernstige gevallen, ademhalingsproblemen. Droge verdrinking treedt op wanneer een kleine hoeveelheid water de longen binnendringt, wat ademhalingskrampen veroorzaakt.

Referenties

Gerba, CP 'Beoordeling van de uitscheiding van enterische pathogenen door zwemmers tijdens recreatieve activiteiten en de impact ervan op de waterkwaliteit'. Quantitative Microbiology 2, 55–68 (2000). Online geraadpleegd op https://link.springer.com/article/10.1023/A:1010000230103 op 20 juli 2025.