Een origineel keramisch weefsel won de Volfprijs van arteba, een organisatie die kunst en ambacht met elkaar verbindt.

De Cordoba-kunstenaar Luciano Giménez , die de esthetische mogelijkheden van lokale klei onderzoekt, is de winnaar van de eerste editie van de Volfprijs voor hedendaagse kunst , een aanvulling op de prijzen die worden uitgereikt tijdens arteba , dat vandaag, woensdag, wordt geopend voor instellingen en verzamelaars , en vrijdag voor het grote publiek.

Het werk van de 44-jarige kunstenaar bevestigt de gevestigde band tussen kunst en ambacht , een belangrijk uitgangspunt voor de jury, bestaande uit Leandro Vainberg (directeur van het bedrijf dat zich specialiseert in bestek en serviesgoed) en Lucas Kokogian (directeur van de Azur Gallery), om hem te selecteren.

De prijs richt zich op praktijken die technische beheersing succesvol integreren met een hedendaagse artistieke visie , en besteedt ook aandacht aan werken die verband houden met de gastronomie als creatief gebied. Bijvoorbeeld de gebruiksvoorwerpen die Giménez in de loop der jaren ontwikkelde, hoewel hij recentelijk uitblonk in zijn grootschalige kleiweefsels .

Naast een prijs van 3 miljoen peso voor de winnaar , zal het bedrijf, dat meer dan 100 jaar geschiedenis heeft in het land, tijdens de beurs verschillende werken verwerven om een ​​collectie op te bouwen.

"Ik ben ongelooflijk gelukkig", vertelde de auteur aan Clarín na ontvangst van de prijs. Hij volgde een opleiding in industrieel ontwerp en beeldende kunst aan een openbare universiteit en is lid van het keramiekcollectief Casiopea en het tekencollectief Carbonillas Project .

Zijn werk beslaat een hele wand van de Cott Gallery -stand in Arteba, met stukken die te zien zijn in de tentoonstelling Corazas para algo inmenso . Naast Macizo is er ook een werk dat hij maakte in het kader van zijn onderzoek in de steenfabriek Palmar .

–Volf streeft ernaar het ambacht te behouden, ook in de utilitaire aspecten ervan. Is dat iets dat deel uitmaakt van jouw werk?

–Ik kom uit het vak, en dat is wat ik het meest waardeer: mijn steun. Ik werk al vijftien jaar in de keramiek, en het ontdekken van nieuwe technieken maakt het oneindig. Ik heb alle stadia doorlopen, van het maken van serviesgoed voor restaurants tot het geven van lessen, experimenteren en mezelf verrassen met mijn werk. Tegelijkertijd ben ik elektromechanisch technicus.

– Hoe ben je in de kunstwereld terechtgekomen?

–Ik heb altijd graag met mijn handen gebouwd. En wat er destijds, naast architectuur, het dichtst bij kwam, was industrieel ontwerpen, wat me de mogelijkheid gaf om dingen te bouwen. Tekenen zat diep in me geworteld; ik was er verliefd op. Ik wilde alles met de hand doen. Ik kon niet zo goed overweg met technologie en ik begon achterop te raken, omdat alles met programmeren te maken had. Ik vond het leuk om een ​​model te kunnen maken; daar lag mijn fascinatie. Dat bracht me bij de kunst. Uit nieuwsgierigheid ben ik uiteindelijk een opleiding Schone Kunsten gaan volgen.

– Hoe bent u begonnen met keramiek, en hoe bent u van uw eerste gedecoreerde stukken overgestapt op uw huidige kleiwerken?

–Ik begon keramiek te maken met mijn partner, Sol Carranza Sieber. We konden iets in de studio hebben dat echt werkte en er tegelijkertijd iets extra's aan toevoegen, decoratie. Ik werd fanatiek. Ik betrad de wereld van "keramist zijn" en al het andere begon te vervagen. Het materiaal zelf begon zich te openbaren. Ik vond schoonheid in die eenvoud.

– Het idee van stukken die zowel utilitair als prettig zijn, past in een tijd van verschuivende disciplines. Hoe ben je hieraan begonnen?

De tijd verduidelijkt ook de betekenis van het ambacht. Ik was destijds dol op het maken van serviesgoed, maar raakte er al snel op uitgekeken. Keramiek was een ware rage, en als iets in de mode raakt, vind ik dat een beetje eng; ik wilde daar niet langer blijven. Toen ik begon met weven, was ik gefascineerd door schaal, door het maken van grote stukken. Ik denk dat dat de aanleiding was voor mijn zoektocht.

– Dat werd duidelijk tijdens de laatste tentoonstelling , Corazas para algo inmense . Wanneer begon je over keramiek te weven?

Een paar jaar geleden zag ik ontwerpers die geëxtrudeerde onderdelen gebruikten om banken te maken, keramiek uit serviesgoed en alledaagse voorwerpen. En toen ik op reis was om werkplaatsen in Latijns-Amerika te bezoeken, ontmoette ik kunstenaars die gebouwen met keramiek bekleedden. Ik zag de omvang van het materiaal en de uitdaging die het met zich meebracht, en ik overwoog om het ook te doen. Ik zocht werkplaatsen in Córdoba op met grote ovens, en een daarvan was de steenfabriek Palmar.

– Hoe bent u met hen gaan samenwerken?

Ik werd uitgenodigd om de plek te bezoeken, en toen ging er een nieuwe deur open in mijn werk. Een paar vrienden en ik hadden net een muurschildering gemaakt voor de universiteitscampus, en ik werkte met rood aardewerk, wat het lastigst is om mee te werken in de studio omdat het barst en weinig waarde heeft. Het materiaal, de aarde die je in de rivier vindt, begon zin te krijgen. Het was simpel: verzamelen, kneden en bouwen. Ik begon grote stukken te ontwerpen met de klei uit de fabriek.

– Heb je tijdens je reis door Latijns-Amerika een bepaald textiel als referentie meegenomen?

–Toen ik begon met het weven van keramiek, dacht ik dat iemand anders het al deed, maar ik zocht online en kon niemand vinden. Het was een heel persoonlijke zoektocht, en het weefwerk dat ik doe is heel eenvoudig. Je neemt die dingen mee, zoals toen ik design studeerde, ik het leuk vond om iets op kleding te borduren. Ik heb altijd van mode gehouden. Ik had de typische ervaring, zonder dat ik daarop hoefde te vertrouwen, van een oma die weeft. Bovendien had ik toegang tot een naaimachine en een weefgetouw.

Terugkerend naar de reis en de invloeden, blijven de bezoeken aan zoveel musea in Colombia, Peru en Mexico in mijn onderbewustzijn hangen. Mijn sterke punten zijn weven en rood aardewerk. Ik voelde me op mijn gemak toen ik die twee technieken kon combineren, en wat er ontstond door het rigide flexibeler te maken en keramiek voor een ander doel te gebruiken.

– Hoe definieer je de uitbreiding van het textielformaat?

–Ik probeer zoveel mogelijk uit te breiden. Daarna komt er veel bij kijken, want een groot keramisch werk verplaatsen is niet hetzelfde als een tekening verplaatsen; dat beperkt me altijd. Voor de tentoonstelling in de Cott Gallery heb ik op een bepaalde schaal gewerkt, verplaatsbaar, zodat het thuis tentoongesteld kan worden, en dat is niet zo overdreven.

– En wat zijn de kenmerken van het metselwerk dat u op Arteba zult presenteren?

–Het heet "Massive ". Het is gelinkt aan het proces dat ik jaren geleden heb doorlopen met een aantal bakstenen massieven. Ik ging uit van een idee, maar die klei is niet hetzelfde als die in de werkplaats. Het gedraagt ​​zich anders; het heeft een nieuwe logica. Het zijn geëxtrudeerde, vermalen, vervormde bakstenen. Ik begin een esthetisch aspect te ontdekken aan die rimpel die ontstaat. Ik wil niet verliezen dat het een baksteen is, maar dat het anders wordt gemanipuleerd.