Als Instagram de waarheid vertelt

Dat een ijssalon in de zomer in de schijnwerpers staat, is logisch. Dat het op sociale media in de schijnwerpers staat vanwege een taalkundig meningsverschil, is minder waar. De kwestie van een onbeschofte reactie op de verkeerde klant tijdens het festival van Gràcia, en het daaropvolgende protest, inclusief stickers, tegen de zaak, domineren al bijna zeven dagen het online debat in de X Catalunya-sectie. En natuurlijk met veel hardheid. Een makkelijke eerste conclusie: nog nooit heeft een ijssalon een toepasselijkere naam gehad.

Het lijkt misschien een digitale zomeranekdote, maar deze aflevering fungeert ook als een spiegel van een diepere malaise. Naast het taalconflict, dat voortkomt uit de begrijpelijke lokale bezorgdheid over de teloorgang van het Catalaans, voel je erachter een sociaal klimaat van Barcelona en Catalonië dat steeds meer in de verdediging schiet tegen alles wat als extern wordt ervaren. Je kunt het noemen zoals je wilt: laten we het hebben over toeristen, expats of immigranten. Of over allemaal tegelijk. Iedereen wijst naar de een of de ander, afhankelijk van zijn of haar politieke voorkeur en rechtvaardigheidsgevoel – het is natuurlijk niet hetzelfde om naar de sterken of naar de zwakken te wijzen – maar daaronder schuilt een gemeenschappelijke impuls: een groeiend – en, let wel, misschien terecht – ongemak met de onophoudelijke stroom mensen die de wereld is geworden.

Achter bepaalde meningsverschillen in X gaat een onderliggende impuls in Barcelona schuil: een defensieve houding ten opzichte van alles wat als extern wordt gezien, een gevolg van de globalisering.

Deze kwesties worden veelvuldig besproken op X Catalunya. Het spreekt voor zich dat de meest openlijke uitingen van racisme en vreemdelingenhaat online wijdverbreid zijn, met weinig tot geen controle. Er zijn ook stemmen die rationelere argumenten gebruiken om meer immigratiecontrole te eisen, waarbij ze kwesties aanhalen zoals de precaire situatie op de arbeidsmarkt of de gevaren van coëxistentie als migratiestromen niet gematigder worden.

Wat betreft rijke migranten en incidentele reizigers, noemen veel gebruikers de stijgende huizenprijzen of de tertiarisering van de economie als hun verdediging. Natuurlijk wijzen ze er ook op dat beide toenames, immigratie en toerisme, met elkaar verbonden zijn: er zijn veel meer obers nodig voor zoveel meer cruisepassagiers, waarschuwen ze.

Een interessant debat – maar een dat vaak uit de hand loopt – over de voordelen van verhuizen of thuisblijven in deze wereld die zogenaamd zo klein is geworden. Een debat dat, afgaande op de reacties, gewonnen lijkt te worden door degenen die de wereld even op pauze willen zetten. Een welkome afwisseling in de maalstroom. Of het nu komt door het meest hardnekkige racisme of door de terechte twijfel over hoe ver zoveel toerisme en zoveel global village ons brengen – en natuurlijk zonder het een met het ander te vergelijken – het lijkt erop dat velen zich zouden aanmelden voor een pauze.

Lees ook

Totdat je naar Instagram reist en niemand stopt. Japan, Vietnam, Thailand, het Europa van de Keizerrijken, de Karpaten, de Verenigde Staten, Argentinië... de verscheidenheid aan bestemmingen die je tegenwoordig in posts , stories en reels kunt zien, is zo divers als je je maar kunt voorstellen. Niemand geeft het op om in het vliegtuig te stappen en kilometers te maken, laat staan ​​erover te praten. En als de zomer voorbij is, bespioneren we nog steeds de collega of ex-collega die in Noord-Europa woont – en die we al eens eerder hebben bezocht – omdat ze een betere baan aangeboden kregen.

Misschien wel de meest effectieve manier om de wereld te dwingen te stoppen, is door te beginnen met onszelf te stoppen. Maar nee. Er wordt vaak gezegd dat Instagram een ​​geïdealiseerde wereld biedt en dat X de harde realiteit is: voor een keer is het meest naïeve netwerk degene die ons het beste de trieste waarheid vertelt.