Tour de France: Pogacar opnieuw! Vingegaard houdt stand, Evenepoel stort in.
Pogacar, Pogacar en nog eens Pogacar. We zouden gezakt zijn voor de journalistiek. Hoewel het geen nieuws meer is, moeten we een "non-nieuws" herhalen: Tadej Pogacar, de allesoverwinnende Sloveen, heeft opnieuw gewonnen en domineerde ook de tijdrit van Peyragudes, een zware klim van 11 kilometer met stijgingspercentages tot 16%.
Wéér een show van Tadej. Wéér een koninklijke parade die zijn tegenstanders geen schijn van kans geeft. Zijn rivaal, of beter gezegd zijn voormalige rivaal, Jonas Vingegaard, pakt nog eens 36 seconden, wat, opgeteld bij de rest, de voorsprong op de gele trui op ruim 4 minuten brengt.
Gelukkig deed de Deen het uitstekend. Hij reageerde op de eerdere tegenslag van Hautacam en wist zelfs de Belg Evenepoel in te halen, die uiteindelijk nog eens tweeënhalve minuut achterstand had.
Wat kunnen we er nog meer over zeggen? Dat Pogacar de beste is? Dat hij de nieuwe ster van het moderne wielrennen is? Dat zelfs de oude en verschrikkelijke Eddy Merckx zich op dit punt zorgen begint te maken over het einde van zijn lange heerschappij? Allemaal waar, allemaal waar. Pogacar, met zijn vierde overwinning in deze Tour, zou nu in een speciale categorie moeten rijden: die van het onoverwinnelijke, het buitenaardse, het voorbestemde. Maar deze categorie is nog niet voorzien.
Als we zo doorgaan, aangezien de Tourmalet-etappe ons aanstaande zaterdag 19 juli te wachten staat, zal iemand zich de vraag gaan stellen: hoe kunnen we ervoor zorgen dat de door Pogacar verslagenen een speciale prijs krijgen, een eerbetoon voor de moed en vastberadenheid waarmee ze hebben geprobeerd deze buitengewone vijand van de wielersport en de sport in het algemeen te verslaan?
Velen zeggen dat we ons enthousiasme moeten temperen en moeten bedenken dat de Tour nog lang is, dat er nog meer dan een week te gaan is tot de finish in Parijs. Natuurlijk, het is meestal een goede regel: "Tel je kippen niet voordat ze uit hun ei zijn gekropen," waarschuwde de grote Giovanni Trapattoni. Maar hier zien we geen geloofwaardig alternatief, niemand die deze trein die richting zijn vierde Tour raast, kan stoppen.
Vingegaard zelf, werkelijk bewonderenswaardig, legde er zijn hart en ziel in. Het was duidelijk hoe graag hij wilde reageren op de overweldigende kracht van de nieuwe Kannibaal. Hij haalde zelfs Evenepoel in. Uiteindelijk had de Deen echter nog 36 seconden voorsprong op de bult.
De prestaties van de Sloveen na de race blijken duidelijk uit zijn commentaar: "Ik ben zo blij als altijd. Deze keer heb ik niet eens naar de radio geluisterd: ik wilde voluit gaan, me concentreren op het trappen. Ik had me lang voorbereid op deze tijdrit en ik denk dat ik het goed heb gedaan." Gejuich en kusjes. Nou ja, één ding kunnen we wel zeggen: Tadej was ook bezweet, bijna een beetje moe. Een paar haartjes verkeerd. Maar verder niets, solide en rotsvast als altijd.
Wat valt er nog meer over te zeggen? Dat het erg warm was (35°C)? Dat de derde tijd die van Primoz Roglic was, die 1:20 achter Pogačar arriveerde? Ja, Roglič's ontwaking is interessant, maar het is een eendagsvlieg. Een knappe prestatie van een buitengewone kampioen die nu op weg is naar de afgrond. En tot slot, als we kijken naar het algemeen klassement, dan is het echt een Caporetto voor iedereen. Zoals die barbaar placht te zeggen? Geen genade voor de overwonnenen: zo is het. De gele trui staat op de eerste plaats, 4:07 achter Vingegaard. Dan, op de derde plaats, komt de arme Evenepoel, de als een ei geklopte Olympisch kampioen, meer dan zeven minuten achter Pogačar.
We zullen het niet over de anderen hebben, want dat zou afschuwelijk zijn. We moeten dringend een nieuwe tegenstander vinden die de Tour en het wielrennen in het algemeen weer spannend kan maken. We kijken er reikhalzend naar uit, want deze sport, waarin steeds dezelfde man wint, zelfs al is hij een buitengewone kampioen zoals King Tadej, heeft een gevaarlijk nadeel: het wordt saai.
++++++++++++++++++++++
Tot slot nog een korte herinnering aan Fabio Casartelli, die dertig jaar geleden, op 18 juli 1995, in de Pyreneeën overleed na een val tijdens de afdaling van de Col du Portet d'Aspet. De in Como geboren renner, Olympisch goudwinnaar in Barcelona '92, viel op de grond en stootte met zijn hoofd tegen een paaltje. Ondanks een snelle luchtbrug overleed hij in het ziekenhuis van Tarbes zonder bij bewustzijn te komen.
Een vreselijk verlies dat de wereld rondging. De volgende dag reden alle renners in een rustig tempo de 267 kilometer van de zestiende etappe, Tarbes-Pau, om hem te herdenken. Op 21 juli won Lance Armstrong, zijn kopman bij Motorola, de etappe, wijzend naar de hemel ter nagedachtenis aan Casartelli.
Dertig jaar zijn verstreken, maar ondanks de onmiskenbare vooruitgang op het gebied van de veiligheid van wielrenners (vroeger waren helmen verplicht), gebeuren er nog steeds ongelukken, zoals dat van Samuele Preevitera, die om het leven kwam bij een tragische botsing met een hek in de Giro della Valle d'Aosta.
"Ik dacht aan hem en hoe zwaar en verschrikkelijk deze sport is", zei Pogacar, de natuurlijke leider van de Tour de France, zonder omhaal. Het is waar, wielrennen is een zware en pijnlijke sport die we in de hitte van het moment soms vergeten. Daarom moet alles wat gedaan wordt om de veiligheid te vergroten gewaardeerd en verwelkomd worden. Zelfs voor degenen die geen kampioenen zijn, maar voor hun werk en plezier fietsen.
Nieuws en inzichten over politieke, economische en financiële gebeurtenissen.
Aanmelden
ilsole24ore
