Tour de France 2025, de dag van Mathieu van der Poel is teruggekeerd

In die tijd zocht Ludwik Lejzer Zamenhof rust en stilte, dus zwierf hij lange tijd rond op zoek naar de beste plek om zich te concentreren. Na een paar maanden rondzwerven ontving de rijke advocaat Alfred César Joseph Eugène Michaux hem in zijn huis in Boulogne-sur-Mer en Ludwik Lejzer Zamenhof begreep dat dit de juiste plek was. Want "schitterend is het schouwspel dat het de ogen biedt, fris is de lucht die opstijgt uit de zee en zich vermengt met de geuren van het achterland: een geschenk van absolute rust voor de zintuigen". Hij zocht rust en vrede om zijn vredestaal, Esperanto, af te sluiten, zijn ontaal die "taalkundige diversiteit moest overwinnen, dat wil zeggen de belangrijkste oorzaak die de menselijke familie van elkaar scheidt en verdeelt in vijandige partijen".

In zijn toespraak op het eerste Wereld Esperanto Congres, gehouden in Boulogne-sur-mer in 1905, beschreef Alfred César Joseph Eugène Michaux Ludwik Lejzer Zamenhof als "een man bezield door een visie, die elke ontbering kon doorstaan ​​om die visie te verwezenlijken":

Honderdtwintig jaar later kan worden gezegd dat de geschiedenis heeft aangetoond dat Esperanto niet de beste oplossing was om vrede te bereiken,

Honderdtwintig jaar later verschenen er echter in de straten van Boulogne-sur-mer talloze mannen die alle ontberingen konden doorstaan ​​om hun visie te verwezenlijken. Ze zaten allemaal op een fiets, en er zijn er die in die honderdtwintig jaar hebben benadrukt hoe de fiets de deugden van de mens kan verheerlijken en zo niet vrede, dan toch hoop en een boodschap van vrede kan bevorderen.

Mogelijk, maar niet tijdens de Tour de France. Tenminste niet vandaag richting de finish van de tweede etappe in Boulogne-sur-mer .

Geen van de renners in de groep kan zeggen dat ze begrepen waarom Ludwik Lejzer Zamenhof die stad had uitgekozen om zijn werk af te ronden. Zeker niemand van hen ervoer de gemoedsrust die de Poolse arts en taalkundige ervoer. Want richting Boulogne-sur-Mer hadden de organisatoren van de Tour de France bedacht dat het goed zou zijn om wat steile hellingen, zoals bergpaden, en net zo vermoeiend als bepaalde slechte gedachten, in te lassen. En dat was het voor liefhebbers en fans, voor degenen die vanaf de bank toekijken, commentaar leveren en zich verheugen op de inspanningen van anderen. Iets minder voor de renners. Voor bijna alle renners. Niet voor die enkeling die besloot om elk stukje bochtige weg en elk klimmetje om te toveren tot een kans om zich te bevrijden van onwelkom gezelschap .

En zo bevonden Tadej Pogacar, Jonas Vingegaard en Remco Evenepoel zich in de laatste tien kilometer van een etappe die bijna de kust bereikte en waar het hoogste punt de duizelingwekkende hoogte van 113 meter boven zeeniveau bereikte, vooraan. Ze keken elkaar aan en snoven elkaar op, probeerden te begrijpen hoe de ander eraan toe was . Ze fietsten over de Côte de Saint-Étienne-au-Mont (een kilometer met een stijgingspercentage van 10,6 procent en een stuk van 15 procent) alsof ze in een pretpark reden, blij dat ze daar vooraan zaten. Naast hen waren er maar weinigen, voor hen Matteo Jorgenson, Vingegaards ploeggenoot, die het tempo bepaalde, achter hen Mathieu van der Poel die controleerde.

Tadej Pogacar keek toe hoe Jonas Vingegaard toekeek hoe Remco Evenepoel toekeek hoe Tadej Pogacar. Alle drie twijfelden ze of ze het moesten wagen, alle drie draaiden ze zich af en toe om te kijken wat Mathieu van der Poel aan het doen was. Want de Nederlander is zeker geen man voor hoge bergen, maar op bepaalde routes en beklimmingen is hij de te kloppen man.

En niemand slaagde erin Mathieu van der Poel voorbij te komen onder de finishvlag. Remco Evenepoel niet, die geen zin had in de sprint. Jonas Vingegaard niet, die als derde eindigde. Tadej Pogacar niet, die zo dicht mogelijk bij hem bleef, maar hem niet kon inhalen.

In Boulogne-sur-Mer vond Mathieu van der Poel de vreugde van een Tour de France-overwinning die hij sinds 2021 had moeten missen , sinds die schreeuw ter nagedachtenis aan zijn grootvader Raymond Poulidor. Hij kleedde zich in het geel en zei dat hij de trui zo lang mogelijk wilde behouden.

Geen van de andere drie leek ontmoedigd door het niet winnen. Je kunt de bergen niet zien vanuit Boulogne-sur-Mer, het was gewoon een nieuwe kans die op de bergen wachtte. Er komen nog meer kansen, deze Tour de France zit er vol mee .

Meer over deze onderwerpen: