Australië. Lord Howe, het eiland Eden, dat zo blijft, accepteert slechts 400 toeristen per keer.

Weelderige bergen, regenwouden, ongerepte witte zandstranden en helder water vol kleurrijke vissen: we bevinden ons op Lord Howe, een paradijselijk eiland met een kleine 400 inwoners, gelegen op 600 kilometer van de oostkust van het Australische vasteland. Een Eden waar de natuur in al haar ongerepte pracht heerst. En waar de stranden ongelooflijk verlaten zijn. Om te begrijpen waarom, moeten we een stap terug doen en afstand nemen van de logica van toerismepromotie, die grote delen van de planeet heeft veroordeeld tot zogenaamd overtoerisme. De bewoners van dit eiland denken er anders over; integendeel: ze hebben er altijd alles aan gedaan om het aantal bezoekers te beperken, met een limiet van 400 toeristen per keer en een maximaal aantal beschikbare bedden. Een keuze die hen ervan weerhield zich te verrijken door toerisme, maar die wel de vele unieke endemische soorten van Lord Howe beschermde, waardoor het eiland in 1982 de status van UNESCO Werelderfgoed kreeg. Deze strenge bescherming komt paradoxaal genoeg ook toeristen ten goede, omdat de weinige gelukkigen die het eiland bezoeken, net als de lokale bevolking op authentieke wijze van de schoonheid kunnen genieten. En dat is de droom van iedereen die echt van reizen houdt.

Een paradijs zoals geen ander ter wereld. En voor een select groepje.

Lord Howe bereiken is echter verre van eenvoudig (decennialang was de enige manier om er te komen per watervliegtuig), en de weinige beschikbare bedden zijn al volgeboekt tot 2026. Retourtickets vanuit Sydney kunnen oplopen tot $666, en in het hoogseizoen kan een verblijf voor twee personen variëren van $200 tot meer dan $3.000 per nacht. Een lange en dure reis is echter de moeite waard: 85% van het eiland is nog steeds bedekt met oerbos en ongeveer 70% van het land is natuurreservaat, wat betekent dat bouwen verboden is. Woningbouw beslaat slechts 15% van het land. Veel bewoners zijn afstammelingen van de oorspronkelijke kolonisten die in de 19e eeuw arriveerden en zijn dol op deze plek zoals hij is. Het zou voor hen ondenkbaar zijn om er een massatoeristische bestemming van te maken.

Met een lengte van iets meer dan 11 kilometer is het eiland ook rijk aan dieren die nergens anders voorkomen, zoals de Solanderstormvogel, een grijs-witte zeevogel met een licht gebogen zwarte snavel die hier voornamelijk broedt. Te voet of per fiets kunnen toeristen die Lord Howe bezoeken, de natuur in nauw contact met de natuur ervaren, zonder tussenpersonen, tussen klimplanten en orchideeën of langs gemakkelijk bereikbare stranden. Onder water is het schouwspel nog adembenemender, met zo'n 500 vissoorten om te bewonderen.

Strikte controles om de biodiversiteit te beschermen

Om de biodiversiteit van het eiland te beschermen tegen invasieve soorten, zijn de bioveiligheidsprocedures extreem streng: alle importen worden gecontroleerd, net als elke binnenkomende bezoeker, zelfs met behulp van speurhonden, die echter op zoek zijn naar ratten en kikkers in plaats van drugs. Ook bij de beginpunten van wandelpaden worden nauwgezet controles uitgevoerd, waar wandelaars wordt gevraagd hun schoenen en laarzen grondig te reinigen. Sinds 1982 zijn geiten en katten verboden op Lord Howe, en in 2019 werd er een felle strijd gevoerd tegen ratten en muizen, die inheemse soorten uitroeiden. Nadat de knaagdieren waren uitgeroeid, zijn veel soorten die ooit op de rand van uitsterven stonden – zoals de Lord Howe-ral, een loopvogel die tot de zeldzaamste ter wereld behoort – het gebied weer gaan bevolken.

Maar dit alles is nog niet genoeg. Ondanks de inspanningen van de overheid en burgers om dit paradijs te beschermen, worden veel van zijn unieke kenmerken bedreigd door klimaatverandering. Koraalverbleking en vernietiging van regenwoud zijn moeilijk te beheersen, evenals de steeds frequentere extreme weersomstandigheden. Een leven buiten de tijd

Er is geen middelbare school op Lord Howe; kinderen moeten naar afstandsonderwijs of kostscholen op het vasteland, en alles kopen vereist enige planning, omdat alle importproducten, inclusief voedsel, via een tweewekelijkse vrachtboot worden aangevoerd. De kosten van levensonderhoud zijn drie keer zo hoog als op het vasteland, en veel eilandbewoners compenseren dit met landbouw en tuinieren, waarbij ze alles verbouwen, van wortelgroenten tot avocado's en zelfs inheemse planten zoals wilde citroenen. Velen zijn ook niet vies van ruilhandel. De sleutelwoorden zijn hergebruik, vermindering en zorg. En als er iets ontbreekt, troosten mensen zich met surfen, zwemmen, wandelen en fietsen. Respect voor het milieu wordt kinderen al van jongs af aan bijgebracht, en ongeveer 80% van de elektriciteit van het eiland wordt opgewekt door een gemeenschappelijk zonne-energienetwerk. Bewoners zijn verplicht hun afval te scheiden en naar de afvalverwerkingsinstallatie van het eiland te brengen, en alles wat niet kan worden hergebruikt, gecomposteerd of gerecycled, wordt verwerkt tot tuinmulch. Lord Howe ligt op slechts twee uur vliegen van het vasteland, maar de levensstijl is er zo anders dan bij ons dat het lichtjaren ver weg lijkt. Het motto van de bewoners is "less is more". Het is de enige redding voor de planeet.