Waarom de verkiezingen in Roemenië en Polen twee cruciale wedstrijden zijn voor ECR (en Meloni)

Over hetzelfde onderwerp:

Brussel . Van de Roemeen George Simion , een voormalige Poetin-fan die nog steeds niet naar Oekraïne kan, tot de Pool Mateusz Morawiecki, een voormalige gezworen vijand van Moskou. Van de leider van de Albanese oppositie, Sali Berisha, tot Giorgia Meloni die in Tirana een duet zingt met Edi Rama. Ecr, de Eurofamilie van de Italiaanse premier, zit vol tegenstrijdigheden, enige spanning en vooral veel gemak. Een complexe puzzel van allianties, een vreemde 'regenboog'-familie met conservatieve kleuren, gebaseerd op een confederaal idee van Europa waarin Meloni het enige echte zwaartepunt blijft. Een familie die dit weekend twee cruciale wedstrijden speelt: de verkiezingen in Roemenië en Polen.

Deze benoemingen zouden de ECR kunnen transformeren tot de nieuwe, echte aantrekkingskracht voor het Europese conservatieve rechts, of haar kunnen degraderen tot een grijs gebied, halverwege tussen de volksvertegenwoordigers en de Europese soevereinisten. De nieuwe ster van ECR is de Roemeen George Simion, die zich vandaag voor de camera's profileert als Atlanticist en pro-Europees, maar die tot voor kort nog zei geïnspireerd te zijn door Poetin en die Viktor Orbán, een goede vriend van Meloni, niet kan uitstaan ​​vanwege het geschil over het grondgebied van Transsylvanië. Een andere protagonist is de voormalige Poolse premier Mateusz Morawiecki, die altijd vijandig tegenover Poetin heeft gestaan, maar nu in een openlijk conflict verkeert met de EVP en Ursula von der Leyen. Dit is een openlijke en onoplosbare strijd die Meloni's keuze om een ​​solide relatie op te bouwen met de voorzitter van de Europese Commissie in de weg staat. Minder bekend, maar even actueel, is de Albanese tegenstelling tot de Europese conservatieven: onder de leden van de ECR-partij bevindt zich ook Sali Berisha, voormalig Albanees president en leider van de oppositie . Berisha, die in theorie Meloni's bondgenoot is in het kleine Balkanland, moet in de praktijk in stilte het "romantische fotoverhaal" ondergaan van de altijd pittoreske ontmoetingen tussen de Italiaanse premier en Edi Rama, die gisteren knielde aan de voeten van de premier en haar een klein schilderijtje uit Masha en de Beer gaf. Binnen de ECR is er ook een gematigde, pro-Europese vleugel, die, en dat is belangrijk, zowel in Europa als in eigen land zeer pro-regeringsgezind is. Naast de Europarlementariërs van Fratelli d'Italia zitten in het Europees Parlement ook de Europarlementariërs van ODS, de partij van de Tsjechische premier Petr Fiala, en de Vlaamse liberalen van N-VA, onder leiding van de Belgische premier Bart De Wever. Twee centrumrechtse formaties, die herhaaldelijk worden genoemd als potentiële kandidaten voor toetreding tot de EVP, waarmee ze diverse standpunten delen op zowel binnenlands als buitenlands beleid. Terwijl de Tsjechische premier in de ECR wordt belemmerd door het wankele interne evenwicht van zijn meerderheid, wordt voor de Vlamingen de deur naar de EVP geblokkeerd door de Spaanse Volkspartij, die vijandig staat tegenover de separatistische stempel van de partij en tegenover het asiel dat de Vlaamse regering aan de Baskische en Catalaanse separatistische leiders heeft verleend. Een feit dat de Italiaanse, Poolse of Roemeense supernationalisten van de ECR vooralsnog niet lijkt te deren. Minder gematigd, maar nog steeds ver verwijderd van de standpunten van Simion en Morawiecki, zijn de Zweedse Democraten en de Ware Finnen. Zij vertegenwoordigen de Scandinavische ziel van de ECR: anti-immigratie christelijke formaties die externe steun verlenen aan de volksregeringen van Stockholm en Helsinki.

Frankrijk is een speciaal geval, waar de aanwezigheid in ECR uitgroeit tot een soapserie. Leden van de groep zijn in feite Marion Maréchal en drie andere Europarlementariërs, gekozen op de lijsten van Reconquête, de partij van Éric Zemmour. Na de breuk tussen Zemmour en Marine Le Pen (de tante van Marion Maréchal) verlieten de vier de partij. De enige die Zemmour trouw bleef, was Sarah Knafo, de partner van de leider, die uiteindelijk in de ESN-groep terechtkwam waar ook de Duitse extreemrechtse partij AfD deel van uitmaakt. Maréchal bleef daarentegen in de groep met Meloni, ook al speculeerde de Franse pers onlangs over haar terugkeer naar het Rassemblement National, dat echter in Straatsburg in de Patriots for Europe-groep zit met Orbán en Salvini.

Vergeleken met de uitslagen van afgelopen weekend, lijken de twee wedstrijden een tegengestelde afloop te krijgen. de peilingen in Warschau zijn niet gunstig gestemd voor de door Morawiecki gekozen kandidaat voor het presidentschap van Polen, een wedstrijd die vrijwel zeker in de tweede ronde gespeeld zal worden en waarin de man van Tusk met de rugnummers in de hand zou moeten winnen . Een ander scenario zien we in Roemenië, waar een overwinning van de voormalige ultranationalist Simion als meer dan haalbaar wordt beschouwd. De gevestigde orde in Melun gelooft dit als geen ander. Dagenlang hebben de Europarlementariërs van FdI de Roemeense kandidaat begeleid. Ze vergezellen hem tussen Rome en Brussel, tussen institutionele vergaderingen en interviews. Ze zetten hun schouders eronder om zijn Euro-Atlantische aansluiting te garanderen. Simion herhaalt op zijn beurt in rap tempo dat Giorgia Meloni zijn inspiratiebron zal zijn, zowel op het gebied van binnenlands als buitenlands beleid. Een overwinning voor de Roemenen zou een premier meer naar de ECR brengen, die daarmee samen met Italië, België en Tsjechië vier van de 27 zetels in de Raad van de EU zou bezetten. Dat is één zetel meer dan de socialisten, een overwinning die telt in Europa. Maar het zou niet alleen veranderen, het zou ook de interne machtsverhoudingen binnen de groep veranderen: met een sterke Roemeense delegatie en een nederlaag voor de Polen zou het gewicht van PiS afnemen en zou de ECR-as steeds meer om Giorgia Meloni gaan draaien.

Meer over deze onderwerpen: