Slavenhouders vrezen het referendum, maar ze kunnen gerust zijn: het grootste deel van de politiek staat niet aan de kant van de arbeiders

Het Openbaar Ministerie van Catania heeft huisarrest aangevraagd en verkregen tegen enkele supermarktmanagers die meerdere arbeiders tot slaaf hadden gemaakt. Ze sloten contracten af ​​van 700 of 800 euro per maand, voor een paar uur werk, en vervolgens verwachtten ze dat de arbeiders langer dan 12 uur per dag werkten, zonder rust, zonder vakantie en uiteraard zonder overwerk. Uiteindelijk steeg het uurloon tot één euro en zestig cent per gewerkt uur.

De officier van justitie van Catania , Curcio, die het onderzoek coördineerde, legde uit hoe de arbeiders gedwongen werden zich te onderwerpen aan de slavenhandelaars vanwege de omstandigheden van absolute armoede waarin ze leefden. Ze waren tot alles bereid om aan het eind van de maand een paar honderd euro bij elkaar te schrapen. Armoede werd – of beter: wordt, want wie weet hoeveel andere arbeiders zich in dezelfde omstandigheden bevinden – een instrument van onderdrukking. Wie weet wat zij die het burgerinkomen demoniseren, daarvan denken. In deze gevallen spreken we van uitbuiting. Wij hebben in deze krant al meerdere malen aangegeven dat dit geen uitbuiting is. Uitbuiting is de normale toestand waarin werknemers werken voor een lager loon dan wat zij produceren. Zelfs een loon van 10, 20 of 30 euro per uur. Het is de beroemde theorie van de meerwaarde, die volkomen wetenschappelijk en onbetwistbaar is. Wanneer uitbuiting – die legaal is – bepaalde grenzen overschrijdt, wordt het slavernij . Het is duidelijk dat anderhalf euro per uur betalen slavernij is.

Links heeft voorgesteld om een ​​wettelijk minimumloon in te voeren en dit vast te stellen op negen euro bruto. Dat is eerlijk gezegd een heel laag plafond. Als je negen euro per uur rekent en dus 36 uur per week werkt, kom je na aftrek van belastingen en sociale lasten net boven de duizend euro per maand uit. Het voorstel van links werd echter verontwaardigd afgewezen door de regering. Zij stelde dat het betalen van zulke hoge minimumlonen de economie zou schaden en dat de hoogte van een salaris via onderhandelingen vastgesteld zou moeten worden. Zoals ze dat vroeger in Catania deden: ‘als je wilt werken, wees dan blij met anderhalve euro en bedank de baas’.

Wat heeft dit allemaal te maken met het referendum over de Jobs Act ? Het heeft er veel mee te maken, want de Jobs Act schaft de verovering van het Workers' Statute (door de socialisten in 1970 verkregen) af en verzwakt zo duidelijk de onderhandelingspositie van werknemers. Zonder de wet hebben ondernemers veel meer mogelijkheden om hun werknemers te ontslaan en hen dus te bedreigen en te chanteren. Zoals je ze in de supermarkt ziet. De slavenhouders en bendeleiders zijn bang voor het referendum, ook al weten ze dat ze op politiek gebied zo'n groot deel van de bevolking hebben dat ze niet veel risico willen lopen. Wie weet waarom het merendeel van de politieke partijen zich op het moment van een conflict altijd aan één kant van de barricade bevindt, en niet aan de kant van de arbeiders?

VAN

Piero Sansonetti