Schillaci, Abodi en Calderone: Meloni's problemen met de coaches. De herschikking werd tegengehouden door Oekraïne.

Internationale crises zijn bijna beter dan binnenlandse ruzies, zo vermoeiend. Terug in Italië – haar topgeheime toevluchtsoord in Bari – is Giorgia Meloni's gedachten bij Oekraïne. Ze denkt aan Trumps vleiende woorden, Macrons zetten, de beloften aan Zelensky en de ontwikkelingen in de onderhandelingen met Poetin, die nog steeds zeer ingewikkeld zijn ("Moskou komt de afspraken mogelijk niet na", staat in het dossier van de FdI, onder leiding van ondersecretaris Giovanbattista Fazzolari, die aanwezig was bij de missie in Washington). De rest bestaat niet; die komt later. Sterker nog, ze overweegt haar reis naar de Indo-Pacific, gepland voor eind deze maand, uit te stellen naar een latere datum. En toch, hoewel het waar is dat de premier – zoals ze zelf heeft toegegeven – nooit met de Italiaanse pers wil praten, is het ook waar dat de binnenlandse politieke kwesties gewoon niet op peil zijn. Ze vervelen haar. En het zijn niet alleen de regionale verkiezingen, waar de onderhandelingen met Veneto, Campanië en Apulië nog steeds stilliggen zonder kandidaten voor het gouverneurschap. De premier begrijpt niet waarom sommige leden van haar team – natuurlijk niet allemaal – hun best doen om haar het leven moeilijk te maken. De zaak van minister van Volksgezondheid Orazio Schillaci schittert in een eigen licht. Het vat alles samen wat Meloni niet kan verdragen: de beslissing om de vaccinatiecommissie af te schaffen zonder haar en de Broeders van Italië te raadplegen, de minister die een idool van links werd, de vermoedens (die allemaal nog moeten worden geverifieerd) dat Schillaci informatie heeft gelekt naar "vijandige" kranten. Hoe saai, hoe saai. Kunt u zich de adrenalinekick voorstellen van het sluiten van een vredesakkoord voor Oekraïne?

En dan is er nog de zaak Schillaci. Francesco Lollobrigida bekritiseerde deze in Il Foglio en onderschreef eveneens de theorie dat "de heersende wetenschappelijke visie niet altijd de juiste is". Ook Matteo Salvini had geen goed woord over voor de minister van Volksgezondheid. Marcello Gemmato, Schillaci's onderminister, heeft zich al dagenlang ingehouden, maar aangezien hij de feestdagen doorbrengt met de premier en hun respectievelijke families, zal hij zijn woede waarschijnlijk rechtstreeks op de premier uiten.

Dit moet gezegd worden: soms overweegt de premier om het kabinet te herschikken.

Maar dan pauzeert ze. Want haar proclamaties, die altijd al als aspiraties hebben geklonken, omvatten het plan om de langstzittende premier in de geschiedenis van de Republiek te worden. Nadat ze vorige week Matteo Renzi had ingehaald, staat ze nu voor de laatste drie hindernissen: Craxi I (1093 dagen), Berlusconi IV (1287 dagen) en Berlusconi II (eerste plaats met 1412 dagen). Stabiliteit is haar obsessie, maar ook het geduld om verleiding te weerstaan.

Dit is de reden waarom de beweringen van peilingen in opdracht van Fratelli d'Italia over de houding van centrum-rechtse kiezers ten opzichte van vervroegde verkiezingen met klem worden ontkend door de kopstukken van Via della Scrofa: "Het is juist andersom, wij zullen in 2027 campagne voeren door precies dit te zeggen: wij streven naar stabiliteit."

Deze Schillaci-affaire is een klein fabeltje van de minister van Techniek tijdens Meloni's regering. Wanneer het politieke inzicht ontbreekt om de belangrijkste punten van bepaalde beslissingen zorgvuldig af te stemmen, ontstaan er blunders die Palazzo Chigi woedend maken. Het is geen toeval dat de ministers van Techniek beschermd worden door een vangnet en gecontroleerd worden door hun staf, bestaande uit managers en ambtenaren die rechtstreeks rapporteren aan het kabinet van de premier. Toch gebeuren er nog steeds incidenten. Zo gebeurde het met Andrea Abodi, minister van Sport, die door de kant van een linkse kandidaat te kiezen de CONI-voorzittersverkiezingen verloor en vervolgens het Quirinaalpaleis confronteerde met "grovere" uitspraken over het Sportdecreet. Het gebeurde ook met Schillaci, die de kwestie van de vaccinatiecommissie beschuldigde van een breuk die links nieuw leven inblies en de meerderheid verdeelde, gezien de positie van de Broeders van Italië. Het is onduidelijk hoe tevreden Meloni is met deze twee ministers van Techniek, net zoals het moeilijk is om de goedkeuringscijfers van Elvira Calderone, minister van Arbeid, te peilen. Feit is dat sommigen al overwogen haar te vervangen door voormalig CISL-secretaris Luigi Sbarra, nu ondersecretaris voor het Zuiden. Verwarde gedachten, een verlangen naar een herschikking. Gelukkig – om het zo maar te zeggen – internationale crises: wat zou er met de regering-Meloni gebeuren zonder die crises?