Inconsistentie en gebrek aan authenticiteit, daarom trekt de politiek geen jongeren meer aan die dorsten naar de waarheid

Als het nodig was, hebben we de afgelopen dagen gezien met hoeveel enthousiasme en toewijding de jongeren kunnen optreden . De verkiezing van paus Leo XIV en daarvoor het overlijden en de begrafenis van paus Franciscus hebben opnieuw bevestigd dat de jonge generaties alleen nog maar wachten op een goede motivatie om tevoorschijn te komen, op een breed en aantrekkelijk perspectief dat hen geboden wordt. Jongeren zelf – in ieder geval de Italiaanse – worden ervan beschuldigd lauw en ongeïnteresseerd te zijn in hun eigen wereld en de maatschappij waarin ze leven. Wij beschouwen ze als ‘kieskeurig’ of ‘grote baby’s’, zoals twee protagonisten van het Italiaanse politieke leven ze op verschillende en nauwe momenten definieerden.

Men kan zich afvragen: welk voorbeeld hebben zij gekregen en krijgen zij nog steeds van degenen die de instellingen besturen? Onder de vele dingen die wij in de Kerk kunnen aanwijzen, is er ook het feit dat zij een instituut is . Als het begin en het einde van het mandaat van haar hoogste vertegenwoordiger de jongeren op deze manier kan opschudden, betekent dit dat de jongeren zelfs door een tweeduizend jaar oude, ‘oude’ instelling opgeschud kunnen worden. Mits u een sterk en suggestief voorbeeld krijgt.

Ver weg van de verleidingen van het moralisme, is er het serieuze probleem van waarden en getuigenissen. Ook en vooral in het burgerlijke en politieke leven, niet alleen in Italië. Stemmen jongeren niet? Maar het zou verbazingwekkend zijn als het anders was. Jongeren zijn bereid om te geloven als iemand hen laat zien dat ze echt in iets geloven. Als ze alleen maar getuigenissen van cynisme horen, worden ze kampioenen van het cynisme.

Consistentie is misschien geen absolute waarde, maar het vormt wel een belangrijke maatstaf voor de waarden die worden voorgesteld en aangegeven. Natuurlijk kun je van gedachten veranderen, maar er moet wel de kracht en motivatie zijn die het verklaart en rechtvaardigt. Jongeren blijven maar herhalen: “Waarom?”, een kinderachtige maar essentiële vraag.

Welk serieus politiek engagement kan van jonge Italianen worden verwacht, gezien de keuzes die de instellingen en hun vertegenwoordigers maken? De genadeloze beoordeling gaat iedereen aan . Maar om uit de perimeter van religie te komen, werd ons politieke toneel de afgelopen jaren bevolkt door partijen die een eeuwige haat jegens elkaar hebben verklaard: "Nooit in een regering met de Bibbiano-partij", bulderde de M5S tegen de PD, die op zijn beurt verzekerde: "Als de regering valt, geen overeenkomsten met de Vijfsterrenbeweging". Wij hebben gezien hoe het ging.

Men zegt wel eens dat politiek een hellend vlak is . Zeker, maar wat wel afneemt, is de geloofwaardigheid van degenen die het beoefenen en de hoop van degenen die het willen proberen. En dan vermijdt hij het. Maar laten we ook niet vergeten dat, ondanks de onderdanige vulgaat – die we niet willen ontlopen vanwege de eenvoudige geest van Pierino – zelfs vanuit de Quirinale de afgelopen jaren geen eenduidige en geruststellende signalen zijn gekomen. Als na een termijn van zeven jaar nogmaals wordt benadrukt dat de Grondwet niet meer toestaat, en men zich vervolgens waagt aan een tweede termijn van zeven jaar – zonder aarzelingen en aftredens “à la Napolitano” – betekent dit dat de regels opnieuw onzeker zijn. En hoe belangrijk zijn bepaalde regels bij de vorming van de persoonlijkheid van een jongere?

Diezelfde manier van stemmen leidt tot een groeiende ontevredenheid bij jongeren die naast hun stemrecht ook hun vetorecht willen uitoefenen: als ik een politicus niet mag, moet ik de vrijheid hebben om niet op hem te stemmen en daarmee "het einde van zijn carrière" te bepalen. In plaats daarvan sluiten de geblokkeerde lijsten die door de secretariaten en de ‘magische kringen’ worden opgesteld, kiezers uit van deze fundamentele uitoefening van de democratie.

In de Italiaanse politiek lijken jongeren een beetje op Ennio Flaiano's Kunt, de Marsman in Rome . In eerste instantie wordt hij, net als bij jonge mensen, gepusht, ondervraagd, om gezelschap gevraagd en krijgt hij veel aandacht. En als de nieuwigheid eraf is, wordt het genegeerd, uitgesloten en opzijgezet. Uitgenodigd om terug te keren naar Mars. Maar jonge Italianen hebben geen andere planeet om naartoe te gaan. Er zijn zeker andere landen waar ze hun toevlucht kunnen zoeken. En wij vragen ons af waarom zoveel jonge Italianen ervoor kiezen om naar het buitenland te gaan? Het is een soort van hun weg naar Mars. Hun ruimteschepen staan ​​klaar om weer op aarde te landen, zelfs in Rome, waar de afgelopen dagen veel exemplaren zijn gezien rond de Sint-Pieter en de Santa Maria Maggiore.

LEES POLITIEK NIEUWS